Σύγκριση και ανταγωνισμός

Η Αλεξάνδρα Μάμμα γράφει:

Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά τα παιδικά μας βιώματα μας καθορίζουν, καθορίζουν και εμάς και τη μετέπειτα ζωή μας. Από παιδί λοιπόν είχα να παλέψω με τη σύγκριση και τον ανταγωνισμό, στο οικογενειακό περιβάλλον και δεν εννοώ τους γονείς μου αλλά το ευρύτερο, δηλαδή τις θείες και τα ξαδέλφια, πάντα υπήρχε η σύγκριση και ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω κάτι ξεχωριστό. Η Ηρώ ήταν η όμορφη , η Μαριάννα η γαλανομάτα, η Αντιγόνη η ψηλή. Εγώ τι προτέρημα είχα;  Ποτέ δεν μου τόνισαν κάτι, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή στη εφηβεία να συσσωρευτεί

η ανασφάλεια και να αισθάνομαι… το τίποτα. Άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και απομακρύνθηκα και από τις τότε φίλες μου. Όλο αυτό που είχα ζήσει μου δημιούργησε πολλά προβλήματα, σε άλλους τομείς της ζωής μου. Σε κάθε εργασιακό περιβάλλον που βρισκόμουν αισθανόμουν ότι υπάρχει μια γυναίκα που με ανταγωνίζεται, που θα είναι καλύτερη ή θα το παίζει καλύτερη και θα έχει στόχο να με συκοφαντήσει και να με πετάξει εκτός. Δεν κοίταζα εγώ αν κάνω λάθη και τελικά πάθαινα αυτό που φοβόμουν. Δεν είχα εγώ σωστή συμπεριφορά με αποτέλεσμα να εκτίθεμαι.  Επηρέασε επίσης και το πώς αισθανόμουν ως γυναίκα. Πάντα συγκρινόμουν με ένα ιδεατό πρότυπο που δεν υπήρχε, με αποτέλεσμα πάντα να θεωρώ ότι μειονεκτώ σε κάτι και να μην αισθάνομαι καλά με την εικόνα μου. Με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης άρχισα να καταλαβαίνω πως λειτουργώ και κατάφερα σιγά σιγά να αποδεχθώ τον εαυτό μου. Απέβαλα το φόβο ότι οι άλλοι με κατηγορούν και εστίασα στο τι μπορεί να κάνω εγώ λάθος.
Συνειδητοποίησα επίσης κάτι πολύ σημαντικό, ότι δεν νιώθουμε ευτυχισμένοι αν έχουμε την τέλεια εικόνα, γιατί πολύ απλά το τέλειο δεν υπάρχει, νιώθουμε  ευτυχισμένοι όταν οι άνθρωποι που έχουμε γύρω  μας δείχνουν ότι μας αγαπούν γι’ αυτό ακριβώς που είμαστε…