Ανακαλύψτε τον εκπληκτικό Φιορέντζη

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Χαίρετε και αντίο

Ο Φιορέντζης μαζί με την Θεοφάνους ερμηνεύουν δύο φτωχά αδέρφια που ζουν στο Πορτ Ελίζαμπεθ (πατρίδα του συγγραφέα Άθολ Φούγκαρντ) το 1965, μια πόλη με έντονες, όχι μόνο φυλετικές, αλλά και ταξικές διαφορές... Συναντιούνται ξανά έπειτα από χρόνια, όταν η κοπέλα επιστρέφει για πολύ λίγο (εξού και ο τίτλος) στο πατρικό τους για να διεκδικήσει το μερίδιό της από την αποζημίωση για το εργατικό ατύχημα που άφησε παράλυτο τον ετοιμοθάνατο πια πατέρα τους. Μέσα από «διαπραγματεύσεις» με επώδυνες συγκρούσεις, τα δυο αδέλφια θα έρθουν αντιμέτωπα

Η λιτή σκηνοθεσία του Αλέξη Ρίγλη κατάφερε να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες από τους δύο πάντα καλούς ηθοποιούς.

Ο Μιλτιάδης Φιορέντζης εκπληκτικός στον ρόλο του, μάλλον, «πειραγμένου» νέου, ο οποίος δεν έφυγε ποτέ από το πατρικό του. Τρομερή ενέργεια χωρίς ξεσπάσματα, ενεργητικότητα, πόνος. Η Σοφιάννα Θεοφάνους είναι η εξαφανισμένη μεγάλη αδερφή, που εισβάλλει στο σύμπαν του σχεδόν έρημου σπιτιού. Πολύ καλή υποκριτική, με δύναμη, στον αντίποδα του άλλου ρόλου. Η ίδια λιτότητα και αφαιρετικότητα κυριαρχεί και στην σκηνή. Το σκηνικό (Δήμητρα Λιάκουρα), κατάμαυρο όπως και η παράσταση. Όλα είναι στο χρώμα του μαύρου, όπως μαύρη είναι και η ζωή όλης της οικογένειας. Τα έπιπλα, τα ρούχα, τα αντικείμενα, οι κούτες, ακόμα και η μαρμελάδα!

Δεν υπήρχε χρώμα στην ζωή τους κι από ό,τι φαίνεται, ούτε πρόκειται να υπάρξει... Η παράσταση τελειώνει αυτό το Δευτερότριτο. Αν και βαρύ το θέμα, η ήρεμη υποκριτική και των δύο ηθοποιών σε αφήνει έκπληκτο! «104», Ευμολπιδών 41, Γκάζι,(metro Κεραμεικός).

Οι πτυχιούχοι

Το καλύτερο μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου (1956- 1993) είναι «Η γραμμή του ορίζοντος» (1991). Ο κινηματογραφιστής, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, είχε γράψει σε ηλικία 28 ετών τους Πτυχιούχους. Δύο φίλοι ετοιμάζονται να δώσουν το τελευταίο μάθημα για το πτυχίο. Ο χρόνος μοιάζει άλλοτε με κινηματογραφικό φλας μπακ κι άλλοτε διαστέλλεται σαν στιγμή από ραδιοφωνική εκπομπή. Το 1992ο Βακαλόπουλος, έναν χρόνο πριν πεθάνει σε ηλικία 37 ετών, έγραψε και σκηνοθέτησε με τον Σταύρο Τσιώλη την ταινία «Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε».

Η νεαρή θεατρολόγος Βάσια Ατταριάν σκηνοθέτησε μια νοσταλγική παράσταση στο καινούριο θέατρο «104». Υπέροχες μουσικές της εποχής των σπουδών του συγγραφέα, λιτό σκηνικό με ένα εκπληκτικό τραπέζι-πολυεργαλείο (Γκάυ Στεφάνου), vintage κουστούμια (Αλεξία Χρυσοχοΐδου) και τρεις πολύ καλοί ηθοποιοί (Παναγιώτης Κατσώλης, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σεραφείμ Ράδης). Η αίσθηση νοσταλγίας ήταν γλυκιά και πολύ έντονη, οι χορογραφίες που επαναλαμβάνονταν (Έλενα Γεροδήμου) σε έκαναν να ζηλεύεις που δεν χόρευες κι εσύ!

Η φοιτητική ζωή των δύο φίλων και οι κοπέλες εκείνων των χρόνων ζωντανεύουν μέσα από φλας μπακ, αναμνήσεις και διάδραση των ηθοποιών. Δυστυχώς, όμως, όταν άρχισε η απαγγελία κειμένων χάθηκε η αμεσότητα που είχαν οι ηθοποιοί. Το κείμενο της παράστασης, αν και χαώδες, στην αρχή δεν ενοχλούσε. Όταν, όμως, άρχισε να χάνεται η δράση και ο θεατής να κουράζεται, η παράσταση αντί να τελειώσει συνέχισε να δίνει συνεχείς παρατάσεις του τέλους της!

Η έλλειψη συνοχής, τότε, έγινε πολύ εμφανής κι εκεί που νόμιζες ότι η παράσταση κλείνει (μάλιστα κάποια στιγμή οι θεατές χειροκρότησαν), τότε ένα ακόμα κείμενο έβγαινε στην επιφάνεια και πίστευες ότι η σκηνοθέτις σε κοροϊδεύει και παίζει μαζί σου... Και σαν να μην έφτανε αυτό τα τελευταία κείμενα ήταν δύσκολα και μαζί με την κούραση από αυτό το συνονθύλευμα, ήταν αδύνατον να τα παρακολουθήσεις! Είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προθέσεις, για μένα, και κατέληξα να στριφογυρίζω στην καρέκλα....

Η γλυκιά αφέλειά της μετατράπηκε σε μαρτύριο... Ήταν μια άνιση παράσταση, με τόσο όμορφα στοιχεία, τέτοια ατμόσφαιρα ανεμελιάς και νοσταλγίας, αλλά τα τελευταία 20-30 λεπτά κατέστρεφαν ό,τι όμορφο είχε προηγηθεί! Ο κανόνας αρχή-μέση-τέλος προφανώς, αγνοήθηκε παντελώς. Εφόσον, οι Πτυχιούχοι θα ξαναπαιχτούν (21/7/ στο Ελαιουργείο Ελευσίνας), καλό θα ήταν να ξαναδούν την δομή της, καθώς και την διάρκειά της.

Επίσης, το εκπληκτικό πολυτραπέζι που άνοιγε κι από μέσα έβγαιναν με μηχανισμούς από ποτήρια μέχρι τηλέφωνα και άλλα αντικείμενα, χρησιμοποιήθηκε πολύ λιγότερο από ό,τι άξιζε σε ένα τόσο εκπληκτικό εύρημα, που κάθε του χρήση προκαλούσε τον θαυμασμό και το γέλιο των θεατών!