Ηρωίδες σε κρίση

Από τη Μαρίτα Μελέτη

Η γυναικεία ιδιοσυγκρασία, ψυχοσύνθεση, για έναν άνδρα, είναι τόσο περίπλοκη, πολυσύνθετη και πολυδιάστατη που σίγουρα όσο και να έχει την καλή διάθεση και θέληση να την καταλάβει, παραμένει για αυτόν ένα μυστήριο, ένα άλυτο σταυρόλεξο. Δυστυχώς, εμείς οι γυναίκες είμαστε απλώς ευαίσθητες. Η ευαισθησία μας αυτή, όπως υποστηρίζει ένας φίλος, κάνει την ταπεινή μας κοινωνία να αναζητά ακόμα τον συγγραφέα των οδηγιών χρήσης μας. Οι ηρωίδες μας, αυτή την εβδομάδα ,προσπαθούν είτε

να σπάσουν τα δεσμά τους και να ζήσουν (Therese Desqueyroux), είτε να αναγεννήσουν τη ζωή τους από τις στάχτες της (Blue Jasmine).

Θλιμμένη Τζάσμιν (Blue Jasmine)

(Δραματική, 2013, Διάρκεια: 98') Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Γούντι Άλεν με τους: Κέιτ Μπλάνσετ, Σάλι Χόκινς, Άλεκ Μπάλντουιν, Πίτερ Σάρσγκααρντ.

The good old Woody is back!!! Μετά από χλιαρές ως και κρύες καρτ ποστάλ από την ευρωπαϊκή του περιοδεία – διακοπές, ο, δαιμόνιος, Νεοϋρκέζος σκηνοθέτης επιστρέφει με κέφι στο χιουμοριστικό δράμα, διασκευάζοντας το θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, «Λεωφορείον ο Πόθος», και συνδυάζει με έναν εξαιρετικά απολαυστικό τρόπο πικρές αλήθειες με ανάλαφρη σάτιρα.

Ο Άλεν ήταν πραγματικά τυχερός γιατί βρήκε την, πραγματικά, υποδειγματικά ασταθή ψυχολογικά Μπλανς – Τζάσμιν, στο πρόσωπο της Κέιτ Μπλάνσετ. Η Τζάσμιν, του τίτλου, είναι σύζυγος ενός εκατομμυριούχου μεγαλοχρηματιστή, ο οποίος καταδικάζεται για απάτη και αυτοκτονεί στη φυλακή. Έκπτωτη βασίλισσα που από τη μια μέρα στην άλλη χάνει τα πάντα, η Τζάσμιν θα πρέπει να μετακομίσει από τη Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο , αναζητώντας καταφύγιο κοντά στην αδερφή της, με την οποία μέχρι πρότινος τη χώριζε μια χαώδης ταξική διαφορά.

Ένα βασικό ελάττωμα της Τζάσμιν είναι ότι δίνει πολύ σημασία στο πως την βλέπει ο κόσμος, ενώ αδιαφορεί εντελώς για το τι συμβαίνει γύρω της. Μετά από λίγο καιρό συμβίωσης, η Τζάσμιν πιάνει δουλειά ως γραμματέας σε ένα οδοντιατρείο, ενώ παράλληλα παρακολουθεί και μαθήματα κομπιούτερ. Όσο είναι ακόμη σε θέση να προβάλλει την αριστοκρατικής εικόνα, η Τζάσμιν συνεχίζει να είναι συναισθηματικά επισφαλής και αδυνατεί να υποστηρίξει ουσιαστικά τον εαυτό της. Δεν εγκρίνει και αποδοκιμάζει, συνεχώς, τον φίλο της αδελφής της, τον Τσίλι, τον οποίο θεωρεί τελείως αποτυχημένο. Ώσπου, έρχεται η μέρα που θα ξεπροβάλει μια πιθανή σανίδα σωτηρίας. Η μέρα που η Τζάσμιν θα γνωρίσει τον Ντουάιτ, έναν διπλωμάτη, ο οποίος, αμέσως, εκδηλώνει τα έντονα συναισθήματά του για εκείνη, αναδεικνύοντας συνεχώς την ομορφιά της, τη φινέτσα και το απαράμιλλο στιλ της. Ο Ντουάιτ ίσως να είναι άξιος να βοηθήσει την Τζάσμιν να ανακτήσει κάποια από τα παλιά της μεγαλεία, θα είναι, όμως, άραγε ικανός να τη βοηθήσει να ανακαλύψει τον πραγματικό της εαυτό ή θα προδοθεί;

Η θλίψη της Τζάσμιν καθώς και η αναγκαστική της προσαρμογή σε ένα νέο περιβάλλον θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν αντικείμενο μιας από τις συνήθεις κομεντί του Άλεν ή ενός από τα δράματα που σπανιότερα παραδίδει (Mach point). Όμως, εδώ ο τόνος είναι ανάμεικτος όσο λίγες φορές στο παρελθόν του σκηνοθέτη, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι, καθώς κάνει την τέχνη του να φαίνεται απλή, σχεδόν ανύπαρκτη. Εάν η ταινία κερδίσει μια λαμπρή θέση στην ιστορία, αυτό θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο χτίσιμο της ομώνυμης ηρωίδας. Προς τιμήν του, ο Άλεν παριστάνει τον αόρατο και αφήνει την Μπλάνσετ να βάλει την υπογραφή της σε αυτό το υπέροχο γυναικείο πορτρέτο, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ποσό σπουδαία ηθοποιός είναι και έτσι, ίσως κερδίσει μία υποψηφιότητα στα επερχόμενα Όσκαρ.

Εκτός από την Κέιτ Μπλάνσετ, το αξιόλογο καστ συμπληρώνουν: ο πειστικός Άλεκ Μπόλντγουιν, στην δεύτερη κατά σειρά συνεργασία του με τον Γούντι Άλεν μετά το περσινό «To Rome with Love», η απολαυστική Σάλι Χόκινς, η οποία υποστηρίζει επάξια τον ρόλο της αδερφής της Κέιτ Μπλάνσετ, και ξανασυνεργάζεται με τον Γούντι Άλεν μετά «Το Όνειρο της Κασσάνδρας» του 2007. Σε μικρότερους ρόλους, συναντάμε τους γνωστούς ηθοποιούς, Μπόμπι Καναβάλε (The Station Agent – 2003 και Win Win – 2011), τον Πίτερ Σάρσγκααρντ (An Education – 2009) και τον Λούις Σι Κέι, γνωστό κυρίως από την τηλεοπτική σειρά Louie.

Στα συν της ταινίας είναι και το διακριτικό, αλλά χαρακτηριστικό, soundtrack με ήχους μπλουζ και τζαζ που τόσο αγαπά ο Γούντι Άλεν και που από στιγμή σε στιγμή νομίζεις ότι θα εμφανιστεί παρέα με το συγκρότημά του.

Το Κρυφό Πάθος της Τερέζ Ντ. (Therese Desqueyroux)

(Δραματική, 2012, Διάρκεια: 110') Γαλλική ταινία, σκηνοθεσία Κλοντ Μιλέρ με τους: Οντρέ Τοτού, Ζιλ Λελούς, Αναΐς Ντεμουστιέ.

Το τελευταίο φιλμ, που γύρισε ο Κλοντ Μιλέρ («Η μικρή κλέφτρα», «Εφιάλτης στο χιόνι») πριν από τον θάνατό του, αποτελεί τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Φρανσουά Μοριάκ «Thérèse Desqueyroux» – η πρώτη και καλύτερη γυρίστηκε το 1962 από τον σπουδαίο Ζορζ Φρανζί. Μπορεί με το κύκνειο άσμα του ο Μιλέρ να μην καταφέρνει να ξεπεράσει τον Φρανζί, όμως χτίζει με επιτυχία το πορτρέτο μιας Γαλλίδας επαρχιώτισσας που οδηγείται στο έγκλημα προκειμένου να αποδράσει από την ανία της γαμήλιας ζωής και να γνωρίσει από κοντά τα φώτα του Παρισιού της δεκαετίας του 1920.

Με μια Οντρέι Τοτού, που προσπαθεί να αποβάλει την εικόνα της γλυκιάς ενζενί, πειστική και εξαιρετικά απόμακρη, «Το κρυφό πάθος της Τερέζ Ντ.» παραμένει μυστηριώδες και την ίδια στιγμή γίνεται προσιτό και ανθρώπινο. Ένα φινετσάτο, αν και συχνά καλογυαλισμένο και ακαδημαϊκό, αποχαιρετιστήριο φιλμ που τιμά την υπογραφή του Κλοντ Μιλέρ. Επίσημη ταινία λήξης του περσινού φεστιβάλ των Κανών.