Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας

Έχω την εντύπωση πως τουλάχιστον τρεις με τέσσερις φορές έχουμε πανηγυρίσει «νίκες και επιτυχίες» στις Βρυξέλλες. Θυμάμαι πέρσι στη σύνοδο κορυφής του Μαρτίου… καταφέραμε μια «εθνική νίκη», γιατί μειώθηκαν τα επιτόκια του πρώτου δάνειου των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ.

του ΑΝΔΡΕΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΥ

Τον Ιούλιο του ίδιου έτους στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών η νίκη μας ήταν ακόμα μεγαλύτερη, γιατί αποφασίστηκε η μείωση του χρέους μας κατά 21%. Στις 26 Οκτώβριου είχαμε νέα

επιτυχία, επειδή το «κούρεμα» ανέβηκε στο 50% και τώρα, αυτόν τον «άγριο» Φεβρουάριο, ολοκληρώσαμε την επέλασή μας με μια ιστορική επιτυχία για την ελληνική οικονομία, όπως είπε ο πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος, γιατί «κουρέψαμε» το δημόσιο χρέος μας κατά 53%.

Νομίζω όμως πως κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Πώς γίνεται επί ένα χρόνο, από τον Μάρτιο του 2011 έως τον Φεβρουάριο του 2012, να πηγαίνουμε από νίκη σε νίκη και από επιτυχία σε επιτυχία και ταυτόχρονα ο ελληνικός λαός να γίνεται φτωχότερος και να αυξάνονται η ανεργία και η ανέχεια στη χώρα; Πώς γίνεται με τόσες επιτυχίες να μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις και να εξαφανίζονται τα κοινωνικά επιδόματα; Πώς γίνεται να κλείνουν καθημερινά και νέες επιχειρήσεις και η Ελλάδα να βυθίζεται στην πιο βαθιά ύφεση που γνώρισε μεταπολιτευτικά ευρωπαϊκή χώρα; Κάτι δεν πάει καλά.

Με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου -το όποιο ειρήσθω εν παρόδω το ΣτΕ έκρινε καθόλα συνταγματικό, νόμιμο και σύμφωνο με τις διεθνείς συμβάσεις-μπήκαμε σ’ ένα δρόμο χωρίς γυρισμό. Αυτό δεν το καταλάβαμε όλοι και ίσως να μην το έχουμε καταλάβει ακόμα όλοι. Η Ελλάδα που ξέραμε, με την κλειστή οικονομία της, με τον τεράστιο δημόσιο τομέα της, με τα δάνεια και την υπερκατανάλωσή της, τελείωσε. Δρόμος επιστροφής στην Ελλάδα που γνωρίσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν υπάρχει. Η Ελλάδα μπήκε σε άλλο κεφάλαιο. Εισήλθε στον δρόμο της φτώχιας, της ντροπής και της εθνικής ταπείνωσης, αλλά παράλληλα και στον δρόμο των αλλαγών. Της δόθηκε μια ευκαιρία να μεταρρυθμιστεί, να βάλει τάξη στα οικονομικά της, να αλλάξει το πολιτικό της σύστημα, που έχει καταρρεύσει, και να εκσυγχρονίσει τις δομές της κοινωνίας της.

Από τότε όμως έως σήμερα εμείς κάναμε τα μισά. Πήραμε τα λεφτά χωρίς ντροπή και αρνηθήκαμε να αλλάξουμε. Δεν κάναμε σχεδόν τίποτα για να εισπράξουμε τη μεγάλη φοροδιαφυγή, να μειώσουμε τον δημόσιο τομέα, να αποκρατικοποιήσουμε μερικές δημόσιες επιχειρήσεις, η λειτουργία των οποίων κοστίζει σε όλους μας, δεν ανοίξαμε την αγορά, ούτε τα κλειστά επαγγέλματα. Έτσι σε κάθε σύνοδο κορυφής το ελληνικό πρόβλημα ήταν πάντα παρόν. Μας άνοιγαν μια… χαραμάδα να ανασάνουμε, αλλά παράλληλα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, έσφιγγαν τη θηλιά ακόμα περισσότερο στον λαιμό μας. Μας μείωναν τα επιτόκια και κατόπιν μας απειλούσαν με έξοδο από το ευρώ, επειδή εμείς δεν μπορούμε να «μεταρρυθμιστούμε». Μας υπόσχονταν περικοπή του χρέους και μας πρόσθεταν ένα... μεσοπρόθεσμο γεμάτο νέα μέτρα.

Τώρα πάλι με το νέο πρόγραμμα και την σημαντική περικοπή του χρέους μα