Όταν ο Μπονιουέλ συνάντησε τον Νταλί

Δύο ταινίες που δημιουργήθηκαν από την εκρηκτική συνάντηση του Λουίς Μπονιουέλ και του Σαλβατόρ Νταλί, επανεκδίδονται και προβάλλονται ξανά από την 1η Μαρτίου στους κινηματογράφους. Πρόκειται για τις ταινίες «Ανδαλουσιανός σκύλος» (Un cien andalou) και η «Η χρυσή εποχή» (L’age d’or), που αποτελούν ίσως την πιο καθαρή μορφή του σουρεαλισμού στον κινηματογράφο. Εξίσου καλές, όμως, και οι τρέχουσες ταινίες «Όσλο, 31 Αυγούστου» και «Cafe de Flore», δύο συνεπή και άρτια επεξεργασμένα υπαρξιακά δράματα.

Ανδαλουσιανός σκύλος

Πρόκειται για μια ταινία-μύθο,

που άλλαξε τα δεδομένα στον κινηματογράφο και περιέχει τα δεκαεπτά πιο σοκαριστικά λεπτά στην ιστορία του κινηματογράφου. Η μικρού μήκους ταινία είναι βασισμένη σε όνειρα των Μπουνιουέλ και Νταλί και στην πραγματικότητα αποτελεί συρραφή φαινομενικά ασύνδετων, απρόσμενων και αισθητικά προκλητικών σκηνών, οι οποίες έχουν κατά καιρούς ερμηνευτεί ως αλληγορίες, συχνά υπό το πρίσμα των φροϋδικών θεωριών. Το σενάριο της ταινίας ολοκληρώθηκε σε διάστημα περίπου έξι ημερών, ενώ τα γυρίσματα είχαν διάρκεια περίπου δεκαπέντε ημερών. Η πρώτη δημόσια προβολή της ταινίας οργανώθηκε στην αίθουσα Ursulines σου Παρίσι, συγκεντρώνοντας διάσημους καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων και ο Ζαν Κοκτώ.

Σκηνοθεσία: Λουίς Μπονιουέλ, Παίζουν: Σιμόν Μαρέϊγ, Πιέρ Μπατσέφ, Χαϊμέ Μιραβίλ, Σαλβαδόρ Νταλί, Λουΐς Μπουνιουέλ.

Η χρυσή εποχή

Η ταινία, έχοντας κοινά στοιχεία με τον «Ανδαλουσιανό σκύλο», διακρίνεται από υπερρεαλιστικά χαρακτηριστικά, χωρίς ωστόσο να ακολουθεί μια συμβατική, λογική σειρά γεγονότων. Κεντρικό και σταθερό ρόλο στην υπόθεση διαδραματίζει ο έρωτας ενός ζευγαριού, ενώ οι Μπουνιουέλ και Νταλί μέσα από μια αλληλουχία εικόνων και σκηνών, εκφράζονται, μεταξύ άλλων, γύρω από την αστική τάξη, τον φετιχισμό ή τους θεσμούς της οικογένειας και της εκκλησίας, συχνά με διάθεση παρωδίας και πρόκλησης. Ο ίδιος ο Μπουνιουέλ έγραψε για τη «Χρυσή εποχή» ότι «αποτελεί μια ταινία για έναν τρελό έρωτα, για μια ακατανίκητη έλξη, που όποιες κι αν είναι οι συνθήκες σπρώχνει τον έναν στον άλλο, έναν άντρα και μια γυναίκα, που δεν καταφέρνουν ποτέ να ενωθούν». Η ταινία προβλήθηκε δημόσια για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1930 στο Studio 28 του Παρισιού, προκαλώντας αρκετές αντιδράσεις, οι οποίες οδήγησαν τελικά στην απαγόρευσή της, με αφορμή ένα επεισόδιο στις 3 Δεκεμβρίου του 1930, όταν μέλη της εθνικιστικής γαλλικής Πατριωτικής Νεολαίας διέκοψαν την προβολή της προκαλώντας βανδαλισμούς.

Σκηνοθεσία: Λουίς Μπουνιουέλ, Παίζουν: Γκαστόν Μοντό, Λία Λις, Καριδάδ ντε Λαμπερντέσκ, Μαξ Ερνστ, Πιερ Πρεβέρ.

Όσλο, 31 Αυγούστου

Διασκευάζοντας το κάλτ μυθιστόρημα «Le Feu Follet», ο Joachim Trier ουσιαστικά δημιουργεί μια ταινία-μελέτη πάνω στη μοναξιά της σύγχρονης ζωής και στα αδιέξοδα της σύγχρονης νεολαίας. Βγαίνοντας από το κέντρο αποτοξίνωσης, όπου νοσηλευόταν, ο 34χρονος Άντερς νιώθει καθαρός, αλλά ταυτόχρονα και ξεκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο και το παρελθόν του. Η ταινία είχε γυριστεί