Πνεύμα Θεατρικό

Το θέατρο του Νέου Κόσμου (που βρίσκεται στο Φιξ) είναι από τα θέατρα, στα οποία πηγαίνεις με κλειστά τα μάτια.

Της Ηρώς Μητρούτσικου

Πάντα θα δεις κάτι καλό∙ για την ακρίβεια από καλό ως αριστούργημα. Και συνήθως είναι έργα με κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο ή έργα που τουλάχιστον θα σε προβληματίσουν και θα σε κάνουν να σκεφτείς... Προς το παρόν έχω δει τρεις παραγωγές του θεάτρου («Παρέλαση», «Pillowman», «Ορφανά») και είναι όλες η μία καλύτερη από την άλλη...

«Τα ορφανά»

Για τις δύο πρώτες έχουμε

μιλήσει. Ας πούμε τώρα για τα «Ορφανά», που παίζονται για δεύτερη χρονιά (μέχρι και τις 8/1) στην κεντρική σκηνή του θεάτρου∙ πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές διαστάσεις, που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2009, παίρνοντας δύο βραβεία.

Τα έργα του Ντέννις Κέλλυ (ο οποίος το 2009 ανακηρύχτηκε ο καλύτερος ξένος συγγραφέας από γερμανικό περιοδικό) δεν προσφέρονται για εύκολη θέαση: μιλούν για το πώς η βία μπορεί να ξεσπάσει στα πιο απίθανα μέρη, εν προκειμένω στην τραπεζαρία ενός μεσοαστικού σπιτιού!

Ένα τέτοιο έργο είναι «Τα ορφανά», που νομίζεις ότι γράφτηκε για την περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα ή για μία άλλη, ανάλογη, γειτονιά κι όταν ξεκινάει η παράσταση δεν μπορείς να φανταστείς ποια θα είναι η εξέλιξη του έργου. Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η βία, ο ψυχολογικός πόλεμος, εντός και εκτός εστίας, το καλό και το κακό, τα όρια του καθενός είναι όσα θίγονται σε αυτό το κλιμακούμενο θρίλερ δωματίου, που όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο συναρπαστικό και σκληρό!

Η παράσταση με ενθουσίασε, αν και έχω δύο ενστάσεις: μια με την μετάφραση. Δεν μπορείς να μεταφέρεις στην ελληνική γλώσσα αυτούσιες συχνές επαναλήψεις λέξεων, που δεν θα έλεγε ένας Έλληνας. Γενικά οι περισσότερες μεταφράσεις έχουν μεγάλο πρόβλημα με την απόδοση λέξεων, όπως fuck και oh my goοdness! Η δεύτερη ένστασή μου ήταν με τον ρόλο του αδερφού. Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας αναφέρει ότι είναι ελαφρά καθυστερημένος ή ήταν σκηνοθετική πρόταση του Β. Θεοδωρόπουλου. Αν το ζητάει, τότε ο Όμηρος Πουλάκης ήταν εξαιρετικός. Μήπως, όμως, παρουσιάστηκε έτσι ο ρόλος για να δικαιολογηθεί η συμπεριφορά, η δική του και της αδερφής του, σε ένα ελληνικό ίσως τοπίο; Ούτε αυτό βέβαια είναι αθέμιτο, αλλά μπορεί να αποπροσανατολίζει τον θεατή στην ερμηνεία των κινήτρων των ηρώων. Ήθελε ο σκηνοθέτης να δείξει ότι μπορεί κάποιος να γίνει ρατσιστής και χωρίς να το καταλάβει; Πόσοι, εξάλλου, Έλληνες είναι, αλλά ούτε καν πιστεύουν κάτι τέτοιο για τον εαυτό τους;

Και οι τρεις ηθοποιοί, ο Μιχάλης Οικονόμου (ο οποίος τιμήθηκε με τον σταυρό του Δημήτρη Χορν για την παράσταση «Σφαγείο»), η Μαρία Κίτσου, ο Ομ.Πουλάκης, έδιναν ρεσιτάλ ερμηνείας, όντας δύο ώρες συνέχεια επί σκηνής, εκβιάζοντας ο καθένας με τον τρόπο του, ο αδελφός την αδελφή, η αδελφή τον σύζυγό της και αντίστροφα και μιλώντας έτσι για την ενδοοικογενειακή βία με το πρόσχημα της αστικής εξωτερικής βίας!!

Σ’ ένα απόλυτα αφαιρετικό σκηνικό, που ίσως παρέπεμπε σε δωμάτιο ανάκριση