Το εμπόριο νοσεί αλλά δεν πεθαίνει

Το εμπόριο νοσεί αλλά δεν πεθαίνει. Έτσι λένε οι παλαιοί. Στην Ελλάδα του σήμερα, της κρίσης και της μιζέριας, το εμπόριο νοσεί βαρέως. Άποψή μου είναι ότι η παρατεταμένη οικονομική δυσχέρεια του καταναλωτή επιδεινώνει μια λανθασμένη νοοτροπία πρώτα από την πλευρά του εμπόρου και κατόπιν από την πλευρά του καταναλωτή.
Πίστεψα ότι αυτό το 'ξεκαθάρισμα της αγοράς' ίσως είναι και ευκαιρία για την επιβίωση των εμπορικών επιχειρήσεων με νοικοκυριό και κυρίως σωστή αντίληψη και ευαισθησία απέναντι στον καταναλωτή.

Δυστυχώς,

με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο περί ανοίγματος των καταστημάτων τις 7 -κατα κύριο λόγο εμπορικότερες- Κυριακές το χρόνο και περί ενδιάμεσων εκπτωτικών περίοδων το Μάϊο και το Νοέμβριο διαψεύστηκα. Θα αποφύγω να σχολιάσω το πρώτο, πολύ σημαντικό κομάτι που αφορά στις Κυριακές και θα επικεντρωθώ προς το παρόν στο δεύτερο.

Για να κατανοήσει κυρίως ο καταναλωτής καλύτερα το νόημα των εκπτωτικών περίοδων πρέπει να γίνει μια αναδρομή στη βασική τους αναγκαιότητα. Οι εκπτώσεις σε ένα υγιές εμπόριο έχουν το χαρακτήρα του ξεπουλήματος των τελευταίων αποθεμάτων της εκάστοτε σεζόν.

Μόνο αυτό δε συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, όχι μόνο από την πλευρά του εμπόρου, αλλά και του καταναλωτή. Οι περίοδοι των εκπτώσεων έχουν καταντήσει η μοναδική και ίσως τελευταία ευκαιρία του εμπόρου να πουλήσει τα προϊόντα του που μάλιστα, με το νέο νομοσχέδιο, διαρκούν πλέον 4 μήνες το χρόνο.

Και το ερώτημα είναι απλό. Τι θα κάνει ο καταναλωτής το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο όταν θα γνωρίζει ότι την 1η Νοεμβρίου θα αγοράσει με μειωμένη τιμή; Ασφαλώς θα περιμένει τις εκπτώσεις. Το ίδιο θα ισχύσει και την Άνοιξη.

Κοινώς, οι εκπτώσεις έχουν χάσει οριστικά τον αρχικό τους χαρακτήρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι μενονωμένοι έμποροι αλλά και οι μεγαλύτερες αλυσίδες να αναζητούν τρόπους να μεγαλώσουν το περιθώριο κέρδους τους είτε προς τα επάνω, φουσκώνοντας τις αρχικές αναγραφόμενες τιμές των προϊόντων τους – στις οποίες καμία σημασία και αξία δε δίνει σήμερα ο καταναλωτής - είτε προς τα κάτω, συμπιέζοντας την τιμή κτίσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ποιότητα του προϊόντως. Μια πρώτη ανάγνωση λοιπόν του νέου νομοσχεδίου του υπουργείου ανάπτυξης είναι ότι ο καταναλωτής βγαίνει οφελημένος από τις εμβόλιμες εκπτωτικές περιόδους. Είναι όμως έτσι τελικά;

Η αναζήτηση ευθυνών για την επικρατούσα νοοτροπία είναι ανώφελη. Η αφόρητη πίεση για πώληση και κατ’επέκταση επιβίωση είναι επίσης πολύ μεγάλη για να σκεφτεί ο έμπορος τις ωλέθριες συνέπειες των πράξεών του.

Όταν λοιπόν ακόμα και η ίδια η πολιτεία πέφτει στην παγίδα των άμεσων αποτελεσμάτων χωρίς προγραμματισμό και συνέπεια απέναντι στον πολίτη, τότε τι μπορεί να κάνει ο πιεσμένος επαγγελματίας; Ευκολη λύση στο πρόβλημα δεν υπάρχει. Πρώτα ο έμπορος και μετά ο καταναλωτής πρέπει να αποκτήσει συνείδηση και αυτό μόνο με χρόνο και μεγάλη προσπάθεια μπορεί αυτή να αλλάξει.

Θάνος Δούρος- επιχειρηματίας

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» της Πάτρας 5/8/2013