«Βλέποντας και κάνοντας» στον ΣΥΡΙΖΑ…

-Ποιοι είναι ενθουσιώδεις και ποιοι φοβούνται τις μετεκλογικές παρενέργειες

-Το ΠΑΣΟΚ υψώνει τώρα τα αντιμνημονιακά λάβαρα

Σοβαρός προβληματισμός στην Κουμουνδούρου, έντονη ανησυχία στην Ιπποκράτους. Αυτό είναι το κλίμα που επικρατεί στη «γειτονιά» της κεντροαριστεράς δεκαπέντε ημέρες πριν από τις εκλογές, που ίσως αποδειχτούν οι πιο κρίσιμες για την πορεία της χώρας.

Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ

η διεκδίκηση της πρωτιάς, όπως τουλάχιστον προκύπτει από ορισμένες δημοσκοπήσεις, προκαλεί χαμόγελα, αισιοδοξία ακόμη και πρόωρη αλαζονεία σε ορισμένα στελέχη του, αλλά και περίσκεψη σε άλλα, που είναι πιο έμπειρα στην πολιτική και έχουν βαθύτερη γνώση των πραγμάτων.

Ο προβληματισμός στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις των στελεχών αυτών είναι διάχυτος για τα περιθώρια διαχείρισης της «επόμενης μέρας» των εκλογών, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτο κόμμα. Με διαδικασίες εξπρές και ως εκ τούτου ελλειμματικές, στην Κουμουνδούρου «τρέχουν» τώρα να προετοιμάσουν ένα στοιχειώδες κυβερνητικό πρόγραμμα, ώστε να μπορούν κατ’ αρχάς να πείσουν ότι είναι «έτοιμοι» να συγκροτήσουν μια «σταθερή και ισχυρή» κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά, όμως, το πρόγραμμα αυτό πρέπει να χαρακτηρίζεται, όπως ομολογούν, από έναν ρεαλισμό και κατά συνέπεια να αποφεύγει τις «ακρότητες», που χαρακτήριζαν τον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρότινος και ενυπάρχουν ακόμη στις θέσεις αρκετών από τις συνιστώσες του.

Η μετατόπιση αυτή όμως σημειώνεται την ώρα που το ΠΑΣΟΚ, τρίτο πια και με ρόλο δευτεραγωνιστή πλέον στις εξελίξεις, επιστρέφει θεαματικά στην αντιμνημονιακή ρητορική, ιδιαίτερα για τους μισθούς, τις συντάξεις και τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα, ανεβάζοντας αυτόματα ψηλά τον πήχη για οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει στις 18 Ιουνίου. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ παίρνει θέση, ώστε να μπορεί (με όποια αξιοπιστία του έχει απομείνει φυσικά) να αντιπολιτεύεται από «αριστερά» τον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον αυτός, ως εν δυνάμει κυβερνών κόμμα, αρχίσει τις εκπτώσεις από τις σημερινές θέσεις του για το Μνημόνιο και τα μέτρα που θα πρέπει να καταργηθούν. Πρέπει επίσης να συνυπολογιστεί ότι το ΚΚΕ δεν είναι διατεθειμένο να συμπράξει κατά κανένα τρόπο σε οποιαδήποτε «κεντροαριστερή» κυβερνητική λύση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται εκλογικό κόστος ενόψει της 17ης Ιουνίου για τον Περισσό. Έτσι ο μόνος εν δυνάμει κυβερνητικός εταίρος, που από τον χώρο αυτό απομένει για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το αριθμητικό άθροισμα των δυο τους θα αποδειχθεί αρκετό, ακόμη κι αν ξεπεραστούν τα άλλα προβλήματα, για να σχηματιστεί βιώσιμη κυβέρνηση.

Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, το παζλ για τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Η ανετοιμότητά του να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες είναι στο μεταξύ ορατή από τους πολίτες και αυτό καταγράφεται ακόμη και στις μετρήσεις, που του δίνουν ισχυρές πιθανότητες να είναι πρώτο κόμμα. Η ανετοιμότητα αυτή γεννά επίσης και εμφανή αμηχανία στα στ