Για μια κοινωνική και αναπτυξιακή πολιτική απ' την αρχή!

(Του αντιπεριφερειάρχη Αττικής, υπεύθυνου για το ΕΣΠΑ και τις νέες τεχνολογίες Λεωνίδα Αθανασιάδη)...
Μέσα στην πρωτοφανή κρίση που πλήττει σήμερα τη Χώρα μας, την καταβαράθρωση των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, τον κίνδυνο για απώλεια σημαντικών κοινωνικών κεκτημένων την ραγδαία αύξηση της ανεργίας και το θλιβερό φαινόμενο της μετανάστευσης νέων επιστημόνων, γίνεται σαφές ότι δεν απειλείται από χρεοκοπία μόνο η οικονομία μας, αλλά και το ίδιο το μοντέλο κοινωνικής μας πολιτικής....

Η στήριξη των ευπαθών ομάδων –ηλικιωμένων, ανέργων, πολυτέκνων, αστέγων, νεόπτωχων, ΑΜΕΑ, η δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης με τη συμμετοχή κράτους και τοπικής αυτοδιοίκησης, αποτελούν αυτονόητη και ελάχιστη συνεισφορά της Πολιτείας στην αντιμετώπιση των κοινωνικών συνεπειών της οικονομικής κρίσης.
Μακροπρόθεσμα η ελληνική κοινωνία θα ορθοποδήσει μόνο με τη διαμόρφωση μιας Εθνικής Κοινωνικής Πολιτικής που θα αξιοποιεί τα διδάγματα του παρελθόντος και θα βασίζεται σε διαφορετικές αξίες, παραδοχές και παραμέτρους. Μια Κοινωνική Πολιτική με πυρήνα της, αφενός τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, αφετέρου την κατοχύρωση ενός ελάχιστου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης για τον Έλληνα εργαζόμενο, ελεύθερο επαγγελματία και συνταξιούχο.
Γιατί η πραγματική ουσία ενός Κοινωνικού Κράτους, δεν είναι να λειτουργεί βραχυπρόθεσμα, παροχολογικά και αποσπασματικά, αλλά να επεμβαίνει προληπτικά και κυρίως να παρέχει τη δυνατότητα στην ίδια την Κοινωνία να ευημερεί με τις δικές της δυνάμεις. Μοναδική μέθοδος για την υλοποίησή μιας τέτοιας Πολιτικής είναι η σύνδεση της με την προσπάθεια για Εθνική Ανάπτυξη.
Μια προσπάθεια που θα στοχεύει στη δημιουργία εξωστρεφών θέσεων εργασίας, που θα δίνει έμφαση στην τόνωση της παραγωγικότητας και της καινοτομίας για να κρατηθούν στην Χώρα οι νέοι επιστήμονες, που θα αξιοποιεί το παραγωγικό δυναμικό και τις δυνατότητες των τοπικών κοινωνιών ώστε να τονωθούν τα εισοδήματα τους, που θα παρέχει κίνητρα και θα αίρει τα εμπόδια στον Ιδιωτικό Τομέα να δημιουργήσει και να αναδιανείμει πλούτο στην Κοινωνία, που θα ενισχύει την προσπάθεια των νέων επιχειρηματιών και θα δίνει ευκαιρίες ουσιαστικής επανεκπαίδευσης και απασχόλησης.
Η υλοποίηση ενός τέτοιου αναπτυξιακού μοντέλου και η σύνδεσή του με την Κοινωνική Πολιτική προϋποθέτουν βαθιές πολιτικές παρεμβάσεις και γενναίες αποφάσεις που θα σημάνουν ρήξεις με πεποιθήσεις, νοοτροπίες και αγκυλώσεις δεκαετιών.
Δεν είναι όμως ανέφικτη, εφόσον το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνειδητοποιήσει τις ευθύνες και τα λάθη του παρελθόντος, αντιληφθεί την αποστολή του και την εκπληρώσει με αφοσίωση και πάθος.
Γιατί αν η κρίση μας έδωσε κάτι θετικό, αυτό δεν είναι άλλο παρά η δυνατότητα να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας και να εντοπίσουμε και αξιολογήσουμε τα λάθη και τις ελλείψεις του παρελθόντος. Και το βασικό έλλειμμα της Χώρας σήμερα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το έλλειμμα ουσιαστικής πολιτικής, πολιτικής με γνώμονα την ανάταση της ελληνικής οικον