«Ηταν η τύχη μου να γίνω γνωστός ως ο Σάκης ο υδραυλικός»

SHOWBIZ«Ηταν η τύχη μου να γίνω γνωστός ως ο Σάκης ο υδραυλικός»Σάββατο, Αύγουστος 6, 2016 - 15:00

Με τον Τάσο Χαλκιά συναντηθήκαμε στο αγαπημένο του στέκι, τον Βοτανικό Κήπο του Δήμου Χαϊδαρίου, όπως μας πρότεινε. Μέσα στα πεύκα, σε ένα ξύλινο αναψυκτήριο, με τραπέζια από κορμούς δέντρων και τεράστιους πάγκους, αυτό το ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού μάς επιφύλασσε μια ευχάριστη έκπληξη: Δροσιά και ηρεμία εξοχής, αν και μέσα στην καρδιά της πόλης.

ΑΠΟ ΤΗ
ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ

Φτάνει κεφάτος να μας προϋπαντήσει, συνοδευόμενος από τον κολλητό φίλο του από το νηπιαγωγείο

(!), τον Φώτη, ο οποίος παρεμβαίνει συχνά πυκνά στη συνέντευξή μας, για να του υπενθυμίσει χρονολογίες και ονόματα. Αν και μέσα στον καύσωνα, υπακούει στις οδηγίες του φωτογράφου μας σαν... στρατιώτης. Στρώνει μόνο λίγο τα μαλλιά του και θέλει οπωσδήποτε να μας κεράσει. Η διήγηση της ζωής του ξεκινά και από τις πρώτες κιόλας ερωτήσεις συνειδητοποιούμε ότι η ιστορία του θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μυθιστόρημα.

Με γιαγιά διωγμένη από την Πόλη γιατί δεν δέχτηκε να αλλαξοπιστήσει, παππού πρόσφυγα από τη Βουλγαρία, πατέρα και θείο σε αντιμαχόμενες παρατάξεις στον Εμφύλιο, ο καλλιτέχνης μάς διηγείται καταστάσεις που θα βλέπαμε σε ταινία. Ο ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου μάς μιλά για τις εποχές που η σειρά «Love Sorry» τον έκανε γνωστό σε όλη την Ελλάδα, με τις θαυμάστριες να του έχουν στείλει πάνω από 20.000 ερωτικά γράμματα και ευχαριστίες, γιατί ο Σάκης κατόρθωσε ακόμη και να βελτιώσει τη σεξουαλική ζωή τους με τους συντρόφους τους. Η συζήτηση σοβαρεύει όταν μας μιλάει για τη ριψοκίνδυνη απόφασή του να ανοίξει δραματική σχολή, κίνηση που τον έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Αλλά και για το άξοδο φινάλε της σειράς «Κάτω Παρτάλι», από την οποία μπορεί να έμεινε απλήρωτος, αλλά έκανε τον φίλο του Πέτρο Φιλιππίδη να τον πάρει τηλέφωνο και να του πει: «Ρε Τάσο, πού τον έκρυβες τον Διαμαντή; Εκανες μεγάλη επιστροφή, αδερφέ μου». Αυτό το σχόλιο έκανε δάκρυα να πλημμυρίσουν τα μάτια του.

Με δύναμη εφήβου

Ο δημοφιλής καλλιτέχνης περιοδεύει αυτό το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα διαβάζοντας κείμενα της βιογραφίας του Μίμη Πλέσσα, ο οποίος τον συγκλονίζει όταν στα 93 του χρόνια χτυπάει τα πλήκτρα του πιάνου με δύναμη εφήβου. Εκεί διαπιστώνει ότι μια Ελλάδα που ζει σε συνθήκες πολέμου εδώ και επτά χρόνια αντιστέκεται, ενώ οι ηγέτες της έχουν πάψει να είναι πατριώτες.

Κύριε Χαλκιά, από πού κατάγεστε;
Θα σας πω μια ιστορία, γιατί αξίζει τον κόπο. Ο πατέρας της μητέρας μου ήταν Τούρκος. Εκλεψε την Ελληνίδα γιαγιά μου στην Πόλη. Το θέμα ήταν ότι και οι δύο δεν ήθελαν να αλλάξουν το θρήσκευμά τους και έτσι έμειναν ανύπαντροι. Το 1930 με τους διωγμούς η γιαγιά μου δεν δέχθηκε να αλλαξοπιστήσει. Πήρε τη μητέρα μου και ήρθαν στην Ελλάδα. Εμειναν στην περιοχή του Χαϊδαρίου, σύνορα με Αιγάλεω, στον Ελαιώνα.

Οταν το 1973, νεαρός ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, επισκέφτηκα με τον Μάνο Κατράκη την Κωνσταντινούπολη με την παράσταση «Οιδίποδας Τύραννος» και το κοινό μάς αποθέωσε, πήρα θάρρος και επιχείρησα να ψάξω να βρω τον παππού μου. Ο αξέχαστος Μάνος Κατράκης μού είχε πει: «Παιδί μου, θα 'ρθω και εγώ μαζί σου. Ο παππούς είχε τρία μαγαζιά στη λαχαναγορά της Πόλης, το Καπαλί Τσαρσί. Μπήκα μέσα και ζήτησα τον κύριο Καλίνογλου. Εκεί μου είπε ένας άνδρας με αυστηρό ύφος: «Ο κύριος Καλίνογλου λείπει για δουλειές στην Ανατολία. Ποιος είσαι και τι θες;» σε άπταιστα ελληνικά, παρακαλώ. Ο Κατράκης, φοβούμενος να μην πω κάτι που δεν πρέπει και γίνει κανένα επεισόδιο, μου είπε: «Τάσο, πάμε να φύγουμε, σε παρακαλώ».

Η μητέρα σας τα κατάφερε μόνη της στην Αθήνα με τη γιαγιά σας;
Ναι, και αποφοίτησε από το τότε σχολαρχείο. Ο πατέρας μου, αντιθέτως, έβγαλε τρεις τάξεις του δημοτικού και το είχε καημό. Δεν κατάφερε να σπουδάσει, γιατί ανέβηκε από πολύ μικρός στα βουνά στον Εμφύλιο με τον Αρη Βελουχιώτη.

Εζησε αυτές τις δραματικές στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας;
Αγαπούσε τη ζωή. Γλίτωσε με δύο κατάγματα στο πόδι και δύο μεγάλα τραύματα στην πλάτη. Για να είμαι δίκαιος, θα σας πω και την ιστορία της οικογένειας του πατέρα μου. Ο παππούς μου ήρθε πρόσφυγας. Ηταν από τη Βουλγαρία και εγκαταστάθηκε στο Πήλιο. Το πραγματικό όνομά του ήταν Αναστασίου, αλλά όλοι τον φώναζαν «ο Βούλγαρος». Για να τον ξεχωρίζουν από τους άλλους Βούλγαρους, επειδή στο επάγγελμα ήταν χαλκοματάς -έφτιαχνε καζάνια από χαλκό-, τον έλεγαν χαλκιά, και μας έμεινε το παρατσούκλι ως επίθετο.

Η Ιστορία της Ελλάδας είναι μέσα στους διωγμούς, στους πολέμους και στην προσφυγιά. Λίγα τα χρόνια της ειρήνης. Από τον Βόλο η οικογένεια μεταφέρθηκε στο Αιγάλεω, αφού ο πρωτότοκος γιος σπούδασε τεχνικός και έβγαζε καλά λεφτά. Εν τω μεταξύ, ήταν από μικρός στη νεολαία του Μεταξά. Ετσι ο μεγάλος αδερφός με τον πατέρα μου ήταν σε διαφορετικά στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου. Τα λέω απλώς για να σας θυμίσω τι σημαίνει διχασμός και αδελφοκτόνος πόλεμος.

Τα δύο αδέρφια τα ξαναβρήκαν ποτέ;
Ο πατέρας μου πήγε εξορία στη Μακρόνησο και το '49 αφέθηκε ελεύθερος. Νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, αλλά δεν έφυγε για το ανατολικό μπλοκ, όπως όλοι οι αριστεροί. Πήγε και βρήκε τον αδερφό του, παρόλο που είχαν έρθει στα μαχαίρια -αλλά το αίμα νερό δεν γίνεται- και έμεινε στο Αιγάλεω. Εκεί, για να ζήσει έμαθε τη δουλειά του σιδερά. Αλλά επειδή ήταν διάολος στη μηχανική, έφτιαξε τα λεγόμενα πριτσίνια, δηλαδή βρήκε τον τρόπο να κολλούν δύο μέταλλα μαζί, γιατί τότε δεν είχαν ανακαλυφθεί οι βίδες. Ο θείος μου, εν τω μεταξύ, είχε παντρευτεί. Εκεί στο σπίτι του με τη μεγάλη αυλή ο πατέρας μου ερωτεύτηκε την ανιψιά της γυναίκας του θείου μου. Την παντρεύτηκε τσακ μπαμ. Δεν φοβήθηκε να κάνει οικογένεια, ήταν πολύ άξιος.

Πραγματικά, κύριε Χαλκιά, η ιστορία της οικογένειάς σας θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα. Εσείς πότε γεννηθήκατε;
Το 1952. Σε μία αυλή. Οταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου δούλεψε ως μηχανικός στην εταιρία του Γιάννη Αλεξανδράκη, του πρώτου εξαδέλφου του Αλέκου Αλεξανδράκη, που είχε έρθει με περγαμηνές από την Αγγλία και δίπλα του έγινε και ψυκτικός. Τη δεκαετία του '60, που ήταν πολύ φτωχικά χρόνια για την Ελλάδα, εμείς περάσαμε καλά. Μάλιστα, ο πατέρας μου ήθελε να πάρω το επάγγελμά του και με είχε από κοντά. Ισως ήταν και βλακεία μου που δεν το ακολούθησα (γέλια). Αλλά και ο αδελφός μου, που έγινε οδοντοτεχνίτης, τι κατάλαβε;

Τα χρόνια της χούντας πώς ήταν;
Με αγώνα. Είμαστε η γενιά του Πολυτεχνείου, που στιγμάτισε τις επόμενες. Ομως οι μπροστάρηδες εκείνης της εποχής, ο Κώστας Λαλιώτης, η Μαρία Δαμανάκη, πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους. Και όχι μόνο αυτοί. Πολλοί πολιτικοί δεν δικαίωσαν την επανάσταση του Πολυτεχνείου, ενώ αγωνίστηκαν και πρωτοστάτησαν. Δεν επιτρέπεται να κάνουν εκείνοι τα λάθη που έκαναν. Πρόδωσαν τις αξίες τους.

Αλήθεια, πώς γίνατε ηθοποιός;
Στην ε' δημοτικού είχα έναν δάσκαλο και διευθυντή από τη Βόρεια Ηπειρο, πολύ πατριώτη. Οχι εθνικόφρονα. Είχε περάσει τα δύσκολα χρόνια του Χότζα στην Αλβανία. Το σχολείο μας συμμετείχε σε μια εορτή για την Εξοδο του Μεσολογγίου. Ο εορτασμός θα μεταδιδόταν από την Εθνική Ραδιοφωνία, που ήταν στο Ζάππειο. Με επέλεξε ο δάσκαλος για να πω ένα ποίημα και ακούστηκα από το Μεσολόγγι στο ελληνικό ραδιόφωνο. Αυτό ήταν το ντεμπούτο μου στα 11 χρόνια μου. Στο γυμνάσιο η φιλόλογός μου, η Παπαδή Μαγκλάρα, μου είπε: «Τάσο, εσύ θα γίνεις ηθοποιός. Να το θυμάσαι». Αυτό πίστευαν και οι δύο παιδικοί μου φίλοι, ο Φώτης και ο Σταύρος, που είμαστε αυτοκόλλητοι μέχρι σήμερα. Από το νηπιαγωγείο, παρακαλώ.

Φεύγει ο Σταύρος να σπουδάσει στη Γαλλία σκηνοθέτης και μου λέει: «Τάσο, εσύ θα πας ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο που δεν θέλει δίδακτρα και εγώ θα σε σκηνοθετώ. Θα κάνουμε μεγάλες ταινίες». Οταν το είπα στον πατέρα μου, έγινε της τρελής στο σπίτι. Υστερα με έπιασε και μου είπε: «Ξέρω τον Θόδωρο Δερβινιώτη, τον συνθέτη. Είναι συμπατριώτης μου. Πάρ' τον τηλέφωνο». Αυτός μου είπε να πάω να βρω τον Ζαγοριανό ηθοποιό, τον Θοδωρή Ντόβα. Ετσι έγινε. Τον βρήκα στο θέατρο, με βοήθησε στις εξετάσεις μου στο Εθνικό και -καλώς ή κακώς- πέρασα.

Ποιους είχατε δασκάλους;
Ω, τι μου θυμίζεις! Τη Μαίρη Αρώνη, την Ελένη Χατζηαργύρη, τον Νίκο Τζόγια, τον Τάκη Μουζενίδη, τον Αγγελο Τερζάκη. Μόνο την Κατίνα Παξινού δεν πέτυχα. Τους ίδιους δασκάλους είχαν ο Νίκος Κούρκουλος, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη. Αλλά ήμουν τυχερός, γιατί κατά τη διάρκεια της μαθητείας μου έπαιξα με τον Αλέξη Μινωτή, τον Μάνο Κατράκη, τους οποίους θεωρώ καθηγητές μου.

Επειδή μεγάλωσα με τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, πιστεύω ότι την κωμωδία την έμαθα μέσα από τον Κώστα Χατζηχρήστο, τον Βασίλη Αυλωνίτη, τον Βασίλη Λογοθετίδη, τον Νίκο Ρίζο, τον Νίκο Σταυρίδη, τον Θανάση Βέγγο. Και καθώς είμαι καλός «κλέφτης», κάτι έχω πάρει από όλους.

Τη σύζυγό σας τη γνωρίσατε στο Εθνικό Θέατρο;
Ναι. Μια κούκλα και ταλαντούχα ηθοποιός. Η Πέννυ Παπουτσή. Γνωριστήκαμε το 1972 και παντρευτήκαμε το 1981. Την είχα χρόνια αρραβωνιασμένη (γέλια). Κάναμε δύο παιδιά, τον Αρη το 1982 και την Ηλιάνα το 1988. Ο Αρης έγινε δημοσιογράφος, η Ηλιάνα έχει σπουδάσει σκηνογραφία.

Θεατρικά πότε έγινε το «μπαμ» στην καριέρα σας;
Υπηρέτησα 21 χρόνια στο Εθνικό, γι' αυτό έχω ένσημα για σύνταξη. Η ταλαιπωρία φέρνει, όμως, τις επιτυχίες. Εχω παίξει με το «Αρμα Θέσπιδος» μέχρι στο ακριτικό Καστελόριζο και έχω πατήσει στα ιερά χώματα της Επιδαύρου 21 φορές. Για εμένα ήρθε η στιγμή μου θεατρικά, όταν ερμήνευσα τον Μαρά, τον Γάλλο επαναστάτη, στην παράσταση του Κοραή Δαμάτη «Η δολοφονία του Μαρά» του Πέτερ Βάις στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, που ήταν στο τέταρτο υπόγειο, όπου είναι σήμερα το γκαράζ. Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές.

Το Εθνικό Θέατρο πήρε την αίγλη που του άξιζε με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίκο Κούρκουλο;
Ο Νίκος έκανε τεράστιο και πολύ σημαντικό έργο στο Εθνικό. Αλλά εδώ ιστορικά θέλω να πω ότι η Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, για να αποκαταστήσω μια αλήθεια, εγκαινιάστηκε το 1971 από τον Τάκη Μουζενίδη με το έργο «Ο ανδρειωμένος». Πρωταγωνιστής ήταν ο Τάκης Βουλαλάς. Αλλά αυτό έγινε μέσα στη χούντα και πολλοί δεν θέλουν να το θυμούνται. Συνδυάζουν τη χούντα με τον Μουζενίδη. Κρίμα να βάζουμε ρετσέτες. Ο Μουζενίδης έδωσε μεγάλο αγώνα για το Εθνικό. Λοιπόν, τη Νέα Σκηνή του Εθνικού δεν την έφτιαξε ο Νίκος Κούρκουλος.

Τηλεοπτικά πώς ήρθε η πρόταση από την Ελένη Μαβίλη και για τον ρόλο του... Σάκη του υδραυλικού; Δεν ήταν κόντρα χαρακτήρας σε σχέση με την πορεία σας στο Εθνικό;
Ξέρετε, εγώ έγινα ευρέως γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό στα 39 μου χρόνια. Στο «Χάι Ροκ» με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Μεγάλη εμπορική επιτυχία. Δεν ήμουν πιτσιρίκι. Ηξερα πώς να διαχειριστώ την αναγνωρισιμότητα. Ποτέ δεν τρελάθηκα με τη φήμη. Απλώς χαιρόμουν με την αγάπη του κόσμου, που με χτύπαγε φιλικά στην πλάτη σαν να ήμουν δικός του άνθρωπος. Ο Πέτρος τότε στο «Χάι Ροκ» ήταν 27 χρόνων. Εξαίρετος κωμικός, σπουδαίος φίλος. Αφού και τώρα με την επιστροφή μου στο «Κάτω Παρτάλι» με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Αδερφέ, συγχαρητήρια. Ρε, αυτόν τον βλάχο πού τον έκρυβες μέσα σου; Μας ήρθες από αλλού. Τι comeback ήταν αυτό; Δεν υπάρχει πουθενά, κινηματογραφικά, θεατρικά. Είναι δικός σου, δεν έχει σχέση με τον Θύμιο του Χατζηχρήστου». Με συγκίνησε. Του είπα μέσα από την καρδιά μου: «Τι να σου πω, Πέτρο μου; Τον Διαμαντή μού τον έβγαλε ο Λευτέρης Παπαπέτρου». Και να σκεφτείτε ότι για αυτή τη σειρά δεν έχουμε πληρωθεί ούτε ένα επεισόδιο από το Mega. Kαι τουρτουρίζαμε τον χειμώνα στον Καπανδρίτι. Αυτά είναι αδικίες.

Μέχρι τότε δεν είχατε παίξει σε κάποια σειρά στην ΕΡΤ;
Ποπό, τι θα ξεχνούσα! Η πρώτη μου τηλεοπτική επιτυχία ήταν στην κρατική τηλεόραση το 1980, με τη σειρά «Μαντάμ Σουσού», στην οποία πρωταγωνιστούσαν η Αννα Παναγιωτοπούλου και ο Θανάσης Παπαγεωργίου ως Παναγιωτάκης. Εγώ υποδυόμουν τον Ζορζ, τον κομμωτή. Φίλος μου καπετάνιος στην Ιαπωνία με είχε δει να μιλάω γιαπωνέζικα και τρελάθηκε! Θυμάμαι, με πήρε τηλέφωνο τότε και μου λέει: «Τάσο, παίζεις στην Οσάκα»! Είχε πουληθεί η σειρά στα πέρατα του κόσμου. Η κρατική τηλεόραση έβγαλε σειρές-διαμάντια. Τον «Αγνωστο πόλεμο», τους «Πανθέους», το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Τον Αγγελο Αντωνόπουλο τον μάθαμε από τον «Αγνωστο πόλεμο», την Κάτια Δανδουλάκη από τους «Πανθέους». Δημιουργούσε σταρ η δημόσια τηλεόραση.

Απογειωθήκατε όμως με το «Love sorry».
Ηταν η τύχη μου τέτοια να γίνω γνωστός ως «ο Σάκης ο υδραυλικός», ακόμη και στο πιο μικρό χωριό της Ελλάδας. Η Ελένη Μαβίλη είχε την εξυπνάδα να αντιληφθεί από τότε την έλλειψη ενός αρσενικού, το οποίο υποστήριζε ο Σάκης. Του λεβέντη με την υπερηφάνεια. Το 1993 προωθούνταν ένα είδους «ερμαφρόδιτου άνδρα» στην τηλεόραση, περισσότερο για χλευασμό. Εμένα δεν με πειράζει το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του. Αλλά δεν θέλω ούτε να σατιρίζεται για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις ούτε να προωθείται ως πρότυπο. Η σεναριογράφος έφτιαξε έναν ήρωα παλικάρι.

Ποιες ήταν οι πιο ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού που δεχτήκατε;
Είχα λάβει 20.000 γράμματα. Διάβαζα από ερωτικές εξομολογήσεις μέχρι απλά συγχαρητήρια. Μερικές κοπελιές, αν και ήξεραν ότι ήμουν παντρεμένος, ήθελαν να βγούμε ραντεβού. Το πιο απίστευτο ήταν όταν μια γυναίκα από την Κρήτη μού έστειλε ένα γράμμα, στο οποίο έγραφε ότι έφτιαξε η ερωτική ζωή με τον άνδρα της, επειδή εκείνος την έβλεπε να μη χάνει επεισόδιο του «Love sorry».

Τον είχε κάνει να ζηλέψει με το να μαγνητοσκοπεί τα επεισόδια της σειράς στο βίντεο και να τα βλέπει ξανά και ξανά. Μέσα από το γράμμα της με ευχαριστούσε που ο σύζυγός της εκδηλώθηκε επιτέλους και τη διεκδίκησε σεξουαλικά. Ούτε αυτόγραφο μου ζήτησε ούτε τίποτε. Αφού ο παραγωγός Νίνος Ελματζιόγλου το είχε διαβάσει και είχε μείνει άφωνος. Εμένα με ευχαρίστησε αυτή η σειρά, γιατί έγινα με ωραίο τρόπο γνωστός, δηλαδή με αγάπη που πέρασε σταδιακά από το «Γεια σου, Σάκη» στο «Γεια σας, κύριε Χαλκιά».
Με τον Γιώργο Παρτσαλάκη τι σας συνδέει;

Ηθοποιοί της ίδιας γενιάς στο Εθνικό. Εχουμε κοινή νοοτροπία για το θέατρο, αλλά όχι για τη ζωή. Με τον Γιώργο είμαστε φίλοι. Με στενοχωρεί τώρα τελευταία, γιατί έχει απομακρυνθεί από τη δουλειά και δεν πρέπει.

Σταθμός για εσάς και η Μιμή Ντενίση; Τι σας αρέσει σε εκείνη;
Με τη Μιμή συναντηθήκαμε το 1994 στην «Αννα Καρένινα». Εγώ τότε κουβαλούσα πάνω μου την επιτυχία του «Love sorry» και εκείνη μου πρότεινε να πρωταγωνιστήσουμε μαζί στην παράσταση. Ομως έμαθα ότι πριν από εμένα είχε προσεγγίσει τον Αλέκο Αλεξανδράκη, ο οποίος της είχε αρνηθεί, γιατί ήταν άρρωστος. Εγώ όφειλα να επικοινωνήσω μαζί του. Πήρα τη Νόνικα Γαληνέα και της είπα ότι θέλω να του μιλήσω. Πραγματικά βγήκε στο τηλέφωνο και μου είπε: «Τάσο, δεν με αντικαθιστάς. Σε ευχαριστώ, ωστόσο, που με πήρες τηλέφωνο. Είσαι αυτόνομος ηθοποιός, τον ρόλο τον πήρες με το σπαθί σου και σου εύχομαι να τα πας μια χαρά». Η παράσταση έσπασε ταμεία. Επειτα από 20 χρόνια βρισκόμαστε πάλι με τη Μιμή στο «Σμύρνη μου αγαπημένη». Σε ένα έργο που μιλά στην ψυχή του Ελληνα, που του θυμίζει την ιστορία του. Η Μιμή δεν είχε ποτέ τη φιλοδοξία να περάσει στο θέατρο ως η δραματική ενζενί ηθοποιός. Δραματική ενζενί ήταν η Ελλη Λαμπέτη.

Οπως ζεν πρεμιέ ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Η Μιμή θέλει να ταράζει τα νερά και τα καταφέρνει με τις παραγωγές της, τις μεταφράσεις της, τη συγγραφική πορεία της, την έρευνά της. Και εκεί της βγάζω το καπέλο. Με το «Σμύρνη μου αγαπημένη» πήρε μια μεγάλη ρεβάνς στο ελληνικό θέατρο για όσα την έχουν κατηγορήσει. Οταν πέρυσι και πρόπερσι πουλούσαμε κάθε μέρα 200 θέσεις με 35 ευρώ και ήταν sold out, όταν 224.000 άτομα πέρασαν κάθε σεζόν από το θέατρο και συνεχίζουμε και του χρόνου πώς καταγράφεται αυτή η επιτυχία της;

Πήρατε το ρίσκο και φτιάξατε μέσα στην οικονομική κρίση δραματική σχολή.
Ηταν όνειρό μου από το 1974 να διδάξω. Περίμενα για να έρθει αυτή η στιγμή. Εβγαλα τρεις φουρνιές καλλιτεχνών στην «Πράξη ηθοποιών». Μπορεί να καταστράφηκα οικονομικά, να τα έχασα όλα -είχα πάρει δάνεια-, αλλά μετέδωσα όλο το μεγαλείο του αρχαίου θεάτρου, τη μάχη θεών και ανθρώπων στους μαθητές μου. Την έφτιαξα σαν το Εθνικό Θέατρο και τη σχολή του Κουν. Μακάρι να μπορέσω να την ανοίξω και πάλι, αν η χώρα σταθεί στα πόδια της. Αλλά, για να γίνει αυτό, χρειάζεται ηγέτες πατριώτες και εμείς δεν έχουμε. Οι Ελληνες ζούμε εδώ και επτά χρόνια σε συνθήκες πολέμου. Από τις κομμένες συντάξεις και τη φορολογία των μισθωτών δεν φτιάχνεις κράτος. Δεν υπάρχει μέλλον για τα παιδιά μας.

Φέτος η τύχη σάς επιφύλαξε μια έκπληξη...
Μεγάλη. Συμμετέχω στις συναυλίες που δίνει ο Μίμης Πλέσσας με τον τραγουδιστή Μαυρίκιο Μαυρικίου ανά την Ελλάδα και έχει ως θέμα τη ζωή του. Εγώ διαβάζω κείμενα που έχει γράψει η γυναίκα του Λουκίλα Καρέρ, σε παραγωγή Βασίλη Κωνσταντουλάκη. Οταν βλέπεις τον 93χρονο Μίμη Πλέσσα να κάθεται στο πιάνο και να παίζει σαν έφηβος, ανατριχιάζεις ολόκληρος.