Με αφορμή μια κονσέρβα εκ Γαλλίας

Αυτή η αποστολή ήταν χτύπημα κάτω από τη μέση. Ήταν συνέχεια μιας χρόνιας καλοπροαίρετης κόντρας με μια φιλική οικογένεια Ελλήνων μεταναστών που ζουν στις Βρυξέλλες και με τους οποίους γνωρίζομαι μια δεκαετία τουλάχιστον. Μου έστειλαν τα Χριστούγεννα ιταλικές ελιές γίγας σε γυάλινο βαζάκι και μια κονσέρβα σαρδέλες από τη Βρεττάνη. Οκέι, οι ελιές καλές μεν, αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικές. Οι σαρδέλες όμως ήταν

το κάτι άλλο. Δεν κολυμπούσαν απλώς στο άνευ αμφιβολίας παρθένο ελαιόλαδο, αλλά έδιναν παράλληλα μαθήματα ισορροπίας με τα μπαχαρικά. Άνοιξα την κονσέρβα από κακεντρεχή περιέργεια αμέσως. Και την τελείωσα όλη σε χρόνο ρεκόρ προσπαθώντας να βρώ κάποιο ψεγάδι. Ταίριαζε ακόμα και με την Μαντίνεια Τσελέπου που έτυχε να έχω στο σπίτι. Η γεύση της ήταν τόσο βελούδινη που δεν ξεπερνούσε τον ξηρό οίνο, αλλά ούτε τον άφηνε να κυριαρχήσει. Στην κομψή της συσκευασία, του γαλλικού οίκου εκλεκτών deli Albert Menes, το σημείωμα των φίλων μου ήταν αποκαρδιωτικό: «Σερβίρεται ως ορεκτικό στα Michelin του Βελγίου και της Γαλλίας. Όσο παλιώνει ωριμάζει». Όχι δεν έχει καλύτερη γεύση από τις ιθαγενείς σαρδέλες Καλλονής. Ούτε μεγαλύτερη ιστορία. Έχει το θάρρος -ή μήπως το θράσος- να επιδεικνύεται σωστά. Το οποίον κάποτε πρέπει να αποκτήσουμε κι εμείς.