Μύδια …“ζαρντινιέρες”, με pesto βασιλικού

Τα χ τ έ ν ι α μπορούν να παινεύονται ότι αποτελούν ταυτόχρονα ένα θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ό σ ύ μ β ο λ ο (είναι το σύμβολο του “Δρόμου”, του “El Camino de Santiago”, ενός από τα σπουδαιότερα (μαζί με την Ιερουσαλήν και τη Λούρδη) χριστιανικά προσκυνήματα, (δείτε “Μυστικά” [1]) και ταυτόχρονα είναι συνδεδεμένα άμεσα και με την ο μ ο ρ φ ι ά και τη γ ο ν ι μ ό τ η τ α (εάν δεν θυμάστε τον μύθο της Αφροδίτης που γεννήθηκε μέσα από τον αφρό της θάλασσας, “μέσα από ένα όστρακο χτενιού”, ο περίφημος πίνακας “Η γέννηση της Αφροδίτης” (The Birth of Venus) του Μποτιτσέλι θα είναι πάντα τριγύρω να το θυμίζει.

Τα σ τ ρ ε ί δ ι α πάλι, όχι άδικα, θεωρούνται ότι είναι οι “β α σ ί λ ι σ σ ε ς των θ α λ α σ σ ώ ν”. Τα μαργαριτάρια τους, άξια για βασιλικά διαδήματα ή για αλαβάστρινους γυναικίους λαιμούς, είναι από τα πολυτιμότερα γυναικεία στολίδια, ακόμη και για ομορφιές που τα στολίδια δεν τα χρειάζονται !!! Εάν δεν είχαν προλάβει να τον καπαρώσουν τα διαμάντια, η αμίμητη ρήση θα ήταν δική τους υπόθεση; “τα μαργαριτάρια είναι παντοτινά”. Εγώ πάλι θεωρώ τα στρείδια τους πραγματικούς, τους χωρίς ανταγωνισμό, τους μακράν πιο επιτυχείς, αλχημιστές. Από ένα ψήγμα άμμου (συχνά και από ένα κομματάκι φύκι) μπορούν να δημιουργήσουν μία πολύτιμη πέρλα, ένα μαργαριτάρι (δείτε “Μυστικά” [3]).

Εάν τα στρείδια είναι οι “βασίλισσες των θαλασσών” (άλλωστε το σχήμα τους παραπέμπει σε γυναικεία .....ύπαρξη), οι “βασιλείς” ή, καλύτερα, οι “Α υ τ ο κ ρ ά τ ο ρ ε ς της θ ά λ α σ σ α ς” είναι ένα άλλο κοχύλι, η π ο ρ φ ύ ρ α. Γνωστό από πολύ-πολύ αρχαίους χρόνους για τις χρωστικές του ιδιότητες, έγινε συνώνυμο του ευγενούς ενδύματος βασιλειάδων αλλά και Θεών. Τόσο που, για αιώνες, το όνομά του να σημαίνει το βαθυκόκκινο χρώμα, χαρακτηριστικό της βασιλικής / αυτοκρατορικής οικογένειας. Ιδοαίτερα στο Βυζάντιο! “Πορφυρογέννητος” (πω πω πόσο με ταξείδευε σαν ήμουν παιδί αυτή η λέξη) ήταν το παιδί που γεννήθηκε όταν ο πατέρας του ήταν αυτοκράτορας. Σύμφωνα, μάλιστα, με την συνήθεια της εποχής, τα παιδιά των αυτοκρατόρων γεννιόντουσαν σε ένα ειδικό δωμάτιο, με πορφυρούς τοίχους και, νεογέννητα, τα ακουμπούσαν σε ύφασμα πορφυρού χρώματος (δείτε “Μυστικά” [4])

Μετά από όλα αυτά (και κυρίως όσα ακόμη μπορείτε να βρείτε στα “Μυστικά”), άντε να βρεις κάτι ωραίο για τα μ ύ δ ι α. Ωραία δεν τα λες με τίποτα, με εκείνο το μαύρο όστρακο, το γεμάτο ασβεστολιθικές εκφύσεις, κολλημένα πετραδάκια (δυστυχώς όχι πολύτιμα), και σπασμένα “αδελφάκια” τους που κάποιο χταπόδι τα “περιποιήθηκε” κατάλληλα. Έπειτα, ρίναι και εκείνο το γενάκι που έχουν, που φέρνει κάπως σε λιγδιάρη και παρηκμασμένο ισπανό ζωγράφο. Τίποτα πολύτιμο δεν έχουν να μας προσφέρουν, τίποτα αξιόλογο δεν συμβολίζουν... Μα, τελικά, τι να κάνουμε με δαύτα;

Ε, λοιπόν, σκέφθηκα να τα χρησιμοποιήσω στη “κηπουρική”. Να τα μεταμορφώσω σε “ζαρντινιέρες” και μέσα τους να “φυτέψω” κατακόκκινες ντομάτες, πορτοκαλί καρότα, σέλινο σε ζωντανό πράσινο χρώμα, πορφυρόχρωμες πιπεριές, και “πρασινάδα”, στη πιο σκούρα πράσινη απόχρωση του pesto βασιλικού. Ειλικρινά, πιστέψτε με, εκτός από την απαράμιλλη νοστιμιά του, το πιάτο ήταν μία απόλαυση για τα μάτια. Απολαύστε το!