Tα σκυλιά του ναζισμού και η μπριζόλα της δημοκρατίας

Tweet Κατηγορία: Πολιτική

  Του Γαλαξιάρχη   Στην περίοδο των δύο-τριών αυτών χρόνων, ανακαλύπτει σιγά-σιγά και ο πλέον καλόπιστος, ότι ο κοινοβουλευτισμός, η αστική δημοκρατία και ο “υγιής” καπιταλισμός, λειτουργούν σαν βιτρίνα κοινωνικής ευημερίας, μόνο όσο ρέει το χρήμα και το στομάχι είναι γεμάτο. Στα ζόρικα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία υποχωρεί, αφήνοντας να φανούν τα δόντια μίας αστικής ολιγαρχίας που είναι πάντα εκεί να εξουσιάζει με κάθε δυνατό μέσο και τρόπο. Κι όσο βαθαίνει η κρίση τόσο αγριεύουν οι ολιγάρχες και ολοένα και περισσότερες

εφεδρείες τους πετούν στην μάχη για τη διατήρηση της εξουσίας. Μόνο που τίποτε δεν είναι καινούριο και καμία από τις εξελίξεις δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει όποιον έχει μία στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα, όχι από το 2010 και μετά, αλλά την πραγματικότητα δεκαετιών. Όλα εκεί ήταν. Και οι δολοφόνοι “Περίανδροι”. Και οι νεοναζιστικές συμμορίες της Χρυσής Αυγής. Και τα ρατσιστικά συνθήματα “νοικοκυραίων” εναντίον αριστούχων αλλοδαπών μαθητών. Και οι μαζικότατες συναθροίσεις ορθόδοξων για τις ταυτότητες. Και τα φραουλοχώραφα της Ηλείας, και... και... και... Μαχαιρώθηκαν μετανάστες, αλλά ήταν αναλώσιμοι. Χτυπήθηκαν αντιφασίστες, αλλά ήταν... άπλυτοι. Διαπομπεύτηκαν γυναίκες ασθενείς, αλλά ήταν πόρνες. Τελικά χτυπήθηκαν και “απλοί πολίτες” σε μία θεατρική παράσταση. Αναμενόμενο; Όχι για όλους... Ξαφνικά οι “φιλελεύθεροι” που δυσανασχετούσαν την προηγούμενη περίοδο με τον αντιναζιστικό και αντιρατσιστικό ακτιβισμό σε φορτισμένες περιοχές όπως ο Αγ. Παντελεήμονας, όλοι εκείνοι που προτιμούσαν να μιλούν για “άκρα” βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι φασίστες και αντιφασίστες, άρχισαν να πέφτουν σωρηδόν από τα ροζ συννεφάκια τους. Όταν ο Χρυσοχοΐδης ήδη από το 2010 προχωρούσε σε 900 προληπτικές συλλήψεις (κάποιους μέσα από τα ίδια τους τα σπίτια), οι “φιλελεύθεροι” μιλούσαν για τήρηση της δημόσιας τάξης. Όταν ο Βορίδης έμπαινε στην κυβέρνηση και περιφερόταν από κανάλι σε κανάλι με αμφίεση και ορολογία που κουκούλωναν το τσεκουροφόρο παρελθόν του, οι “φιλελεύθεροι” έβλεπαν έναν ανανήψαντα αξιοπρεπή και δημοκράτη βουλευτή, με ολοκληρωμένο πολιτικό λόγο.  Όταν ο Λοβέρδος έβγαζε τα πρόσωπα εκδιδόμενων γυναικών ή ακόμη και απλών χρήστριων ναρκωτικών με AIDS, που τις μάζευε από τις γωνίες η Αστυνομία, οι “φιλελεύθεροι” ομονοούσαν με την πρόληψη για τη δημόσια υγεία. Όταν ο Σαμαράς μιλούσε για «ανακατάληψη των ελληνικών πόλεων από τους λαθρομετανάστες εισβολείς», οι “φιλελεύθεροι” είτε αδιαφόρησαν, είτε -στην καλύτερη περίπτωση- τον χαρακτήρισαν γραφικό.  Όταν ο Δένδιας βάπτιζε “Ξένιο Δία” την επιχείρηση σκούπα, μέσω της οποίας σύρθηκαν σε αστυνομικά τμήματα χιλιάδες νομιμότατοι αλλοδαποί συμπολίτες μας, οι “φιλελεύθεροι” ξίνιζαν τα μούτρα τους επειδή αλληλέγγυοι προστάτευαν μικροπωλητές στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ και του Παντείου. Όταν πια πέρασε η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή από τις πύλες του Κοινοβουλίου ως εκλεγμένο κόμμα, οι “φιλελεύθεροι” θυμήθηκαν το Στάλιν και το πόσο ανεκτική είναι η δημ