Αξιολόγηση, διοικητική αναδιάρθρωση και αγορά: Το νέο σκηνικό της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στη δημόσια εκπαίδευση

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Χρήστος Ρέππας

 

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΟΡΑ: ΤΟ ΝΕΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο για το μισθολόγιο – βαθμολόγιο μισθολόγιο στο Δημόσιο Τομέα , με το οποίο επιχειρήθηκε , με βάση τους σχεδιασμούς κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ και τρόικας , η εξαθλίωση του κόσμου του Δημοσίου, βάζει ως βασικότερη παράμετρο της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης των υπαλλήλων την αξιολόγηση. Η παράμετρος αυτή υπήρξε η σκοτεινή πλευρά του λόφου , η πλευρά που συγκέντρωσε τη μικρότερη συζήτηση για το ρόλο και τον σκοπό της μέσα στο πλέγμα των συνολικότερων αναδιαρθρώσεων της δομής και λειτουργίας του κράτους.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, κυρίως η κυβερνητική της πτέρυγα, αρκέστηκε να μιλήσει , με λόγια όσο το δυνατόν λιγότερο τραυματικά για τον πολιτικό της φορέα, για το μισθολογικό και βαθμολογικό ζήτημα , απέφυγε όμως το άνοιγμα μιας συνολικότερης συζήτησης για τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του κράτους , το ρόλο της αξιολόγησης και το νέο δημόσιο που πάει να δημιουργηθεί.
Οι στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου σήμερα για τον δημόσιο τομέα έχουν να κάνουν:

α. από τη μια μ’ έναν μικρότερο σε μέγεθος δημόσιο τομέα και φθηνότερο , με ανοιχτή εκχώρηση πολλών λειτουργιών του στο ιδιωτικό κεφάλαιο και με την εξάλειψη και των τελευταίων υπολειμμάτων του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας που υπήρξε στην Ελλάδα.

  β. τη διαμόρφωση ενός πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού , ιδεολογικά και πολιτικά υποταγμένου στις απαιτήσεις της κρατικής εξουσίας , το οποίο, αν καταφέρει να ξεφύγει από τη μέγγενη της εργασιακής εφεδρείας , θα βρίσκεται κάτω από ένα μόνιμο καθεστώς φτώχειας, εργασιακής περιπλάνησης και τρομοκρατίας.

Η βίαιη αναδιάρθρωση του κράτους και της εκπαίδευσης έχει ως βασικά της όπλα την αξιολόγηση, τον μετασχηματισμό του ρόλου της διοίκησης και την αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης των διαφόρων δημόσιων οργανισμών. Αυτοί οι τρεις μηχανισμοί παίζουν καθοριστικό ρόλο στη μετάλλαξη της φυσιογνωμίας δημοσίων οργανισμών και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, με την προώθηση βαθιών μετασχηματισμών στη λειτουργίας τους. Λειτουργούν ως μηχανισμοί κοινωνικού εκβιασμού των δημόσιων φορέων , διασφαλίζοντας ότι η μη συμμόρφωσή τους προς τις απαιτήσεις της αγοράς και του κεφαλαίου θα έχει ως αποτέλεσμα και τη μη επιβίωσής τους. Αυτό επιτυγχάνεται με τη μη χρηματοδότηση ή την αρνητική αξιολόγηση κάθε δημόσιου φορέα που δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ο ρόλος του κράτους στην ενεργοποίηση αυτών των τριών μηχανισμών είναι καθοριστικός. Όσο κι αν ο νεοφιλελευθερισμός εμφανίζεται με την ιδεολογική φενάκη του αντικρατισμού , όλες οι τομές που επιχειρούνται στο πλαίσιο των αρχών του και των ταξικών του δεσμεύσεων έχουν τη σφραγίδα ενός ισχυρού κρατικού παρεμβατισμού , ενός κρατικού παρεμβατισμού με διαφορετικό περιεχόμενο απ’ αυτόν της σοσιαλδημοκρατικής εποχής, που στοχεύει στην