Ένας αόρατος κόσμος

  ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

«Η Ελλάδα πεθαίνει, πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ζήσαμε ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες κι αγάλματα. Και πεθαίνουμε. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο».

(Από την ταινία «Το βλέμμα του Οδυσσέα», Θόδωρος Αγγελόπουλος,

Απόψε γι” αυτούς δεν υπάρχουν ειδήσεις. Ούτε και χθες υπήρχαν. Ούτε κι αύριο θα υπάρχουν. Εκτός από μία: σήμερα είναι η πρώτη πραγματικά κρύα νύχτα του φετινού χειμώνα. Αυτό είναι είδηση. Οπως κι ότι στα λουτρά στα οποία καταφεύγουν χάλασαν οι σωλήνες για το ζεστό νερό. Κι ότι σήμερα θα τους μοιράσουν σλίπινγκ μπαγκ.

Σε ένα άλλο επίπεδο, σήμερα έγινε κι η πρώτη σύσκεψη στο υπουργείο Υγείας για το πού θα τους στεγάσουν αν πιάσει πάλι χιονιάς στην Αθήνα (πουθενά δεν κατέληξε η σύσκεψη των παραγόντων, όμως εκείνοι δεν το ξέρουν). Οταν ζεις στον δρόμο σχεδόν καμία από τις ειδήσεις των «8» δεν σε αφορά.

«Χαχαχα! είσαι καλή εσύ! Αμα χάσεις τη δουλειά σου, μη φοβηθείς, να έρθεις να μείνεις μαζί μας όποτε θέλεις». Ο Μοχάμεντ είναι από το Μαρόκο και ζει δίπλα στις ράγες του τρένου μαζί με ακόμα καμιά εικοσαριά ανθρώπους από το Μαγκρέμπ. Μες στο σκοτάδι σχεδόν δεν μπορείς να διακρίνεις πού σταματάει ο λόφος με τα σκουπίδια και πού αρχίζουν τα γιατάκια τους.

Οι ιστορίες τους είναι πανομοιότυπες και γνωστές: έφτασαν στην Ελλάδα περπατώντας χιλιάδες χιλιόμετρα με στόχο να περάσουν στην Ευρώπη. Εγκλωβίστηκαν εδώ εξαιτίας του Δουβλίνο 2. Εμειναν χωρίς δουλειά λόγω της κρίσης. Εχασαν τα σπίτια τους. Τώρα ανέστιοι και πλάνητες φυτοζωούν ανάμεσα σε σωρούς από πεταμένα κουτάκια αναψυκτικών, άδεια πλαστικά ποτήρια, ξεχαρβαλωμένες καρέκλες.

Σκουπίδια κι οι ίδιοι για τους χρυσαυγίτες, για τους αστυνομικούς και για τον πρωθυπουργό της χώρας, που έδωσε το πράσινο φως για την… ανακατάληψη της πόλης μας από τα ξένα ράκη.

Από τη λαχαναγορά του Ρέντη μέχρι το πάρκο Φιξ, από τον Σταθμό Λαρίσης μέχρι τις γέφυρες της Εθνικής, από το λιμάνι του Πειραιά μέχρι την Ακαδημίας, οι εικόνες μοιάζουν αόρατες για τους περαστικούς, αν και ανελέητες.

Κανείς δεν τολμά να τους πλησιάσει, εκτός από ετούτους εδώ, τους παλαβιάρηδες: είναι οι Γιατροί του Κόσμου, που κάθε Τρίτη και Πέμπτη βγαίνουν στους δρόμους με το μικρό τους αυτοκίνητο για να γιατρέψουν πονεμένα πόδια, να δέσουν πληγές, να βάλουν αλοιφές σε πρησμένα μάτια, να μοιράσουν σκεπάσματα, να δώσουν φαγητό και χυμούς. Μα, πιο πολύ από όλα, να δώσουν πρόσωπο σε τούτους τους ανθρώπους που η στατιστική τού