Η αβάσταχτη ελαφρότητα ενός Like σε ανάρτηση της Χρυσής Αυγής, του Μπάμπη Κολτράνη

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}Η αβάσταχτη ελαφρότητα ενός Like σε ανάρτηση της Χρυσής Αυγής Μια είδηση η οποία πέρασε εντελώς στα αζήτητα των ΜΜΕ ήταν το κλείσιμο του ιστότοπου της Χ.Α. από τη wordpress -που προσφέρει δωρεάν την υποδομή και τον διαδικτυακό χώρο. Ίδια τύχη βέβαια είχαν και άλλες αρνητικές ειδήσεις σχετικά με το συγκεκριμένο κόμμα, όπως το ξυλοφόρτωμα μελών του από κάτοικους του Διστόμου, η σύλληψη μέλους της Χ.Α. για διπλό φόνο, η διεύθυνση οίκων ανοχής από τον αρχηγό Μιχαλολιάκο και άλλα νέα που έβλαπταν τη στερεοτυπική εικόνα. Πολλές φορές εμφανίστηκαν υποτιθέμενες αρνητικές διαφημίσεις που λειτούργησαν βοηθητικά στο χτίσιμο αυτής της εικόνας, με τη βία (επικυρωμένη από αισθήματα αυτοδικίας) να αποτελεί μαγνήτη ειδικά για τη νεολαία. Παραμένει ένα μεγάλο ερώτημα με πολλές πτυχές, το πώς μια ακροδεξιά οργάνωση με σαφείς ναζιστικές αναφορές (βλ. έμβλημα, πρακτικές, λόγος κλπ.), η οποία πριν λίγα χρόνια βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας φαντάζοντας ως γραφική στα μάτια του μέσου ψηφοφόρου, παίζει αυτήν τη στιγμή κεντρικό πολιτικό ρόλο, καθορίζοντας ακόμη και την πολιτική ατζέντα των εκλογών. Προφανώς, τίποτα δεν είναι τυχαίο, πόσο μάλλον όταν λίγες ως μηδαμινές είναι οι δομικές αλλαγές στην οργάνωση, με τη θέση του γενικού γραμματέα να παραμένει ακλόνητη από την ίδρυση της, με την οικογένεια του να τον πλαισιώνει στοργικά και διαθέτοντας μέλη αμφιβόλου ευστροφίας. Ας αναζητήσουμε λοιπόν ορισμένες εξηγήσεις αναλύοντας τις κοινωνικές διεργασίες που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο.

Αυτό που ζούμε είναι ένα πλέγμα σχέσεων ή μάλλον «μη σχέσεων», διαρρηγμένων από αυτά που μαθαίνουμε ή μας μαθαίνουν ψάχνοντας είτε ένα νόημα είτε μια βαλβίδα εκτόνωσης για ό,τι μας περιβάλλει. Για παράδειγμα, η τηλεόραση δεν είναι απλά ένα χαλαρωτικό για να τρως αργά το φαγητό σου, αλλά ένας δίαυλος εκπαίδευσης για το πώς να ζεις και πώς να σκέφτεσαι. Η έλλειψη χώρων, όπου θα μπορούσαμε να συνυπάρχουμε με τους γείτονες, δεν ορίζει απλώς τη μοναξιά των μεγαλουπόλεων, αλλά δημιουργεί μια πραγματικότητα εγκαθιδρυμένη από την οποία δύσκολα κανείς ξεφεύγει. Μένει η επιλογή επιβεβλημένων ρόλων στους οποίους καταλήγει ο καθένας και η καθεμία για να μην αποκλειστεί κοινωνικά ή απλώς για να επιβιώσει. Δίπλα στα πατροπαράδοτα πρότυπα του ισχυρού άνδρα, της γόνιμης γυναίκας, της δεμένης οικογένειας κλπ., εμφανίστηκε δυναμικά το lifestyle στη δεκαετία του ’90, τελικά όχι για να τα ακυρώσει, αλλά για να τα ενισχύσει. Πλέον δεν ταιριάζει μια αρτηριοσκληρωτική εικόνα στους σύγχρονους χαρακτήρες, αλλά με αργά βήματα όλα αποκτούν μια ελαστικότητα χωρίς να αλλάζει η αλλοτριωμένη υπόστασή τους. Ο ακροδεξιός πολιτικός που εμφανίζεται αξιόπιστος, ο χωμένος σε σκάνδαλα ακλόνητος δημοσιογράφος που μιλάει την γλώσσα του δρόμου, η γυναίκα-γιάπισσα η οποία αποκτά επιτέλους την ανεξαρτησία της ή ο γκέι που συντηρητικοποιείται και γίνεται αποδεκτός απ