"Ξεπούλημα και ανάπτυξη, δρόμοι ασύμβατοι"

Tweet Αρθρογράφος: Νάντια Βαλαβάνη

  Είναι γνωστό ότι και το τελευταίο ευρώ που θα προέλθει από αυτό το ξεπούλημα θα πάει κατευθείαν μέσω ΤΑΙΠΕΔ στον ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος και στους δανειστές για την αποπληρωμή –πάρα πολλά ερωτηματικά εδώ– ενός χρέους που είναι μη βιώσιμο, δηλαδή είναι ένα πηγάδι που πετάς μέσα ό,τι μαζεύεις από το σύνολο της χώρας.  Με το συζητούμενο νομοσχέδιο σηματοδοτείται και διευκολύνεται η απόσυρση

του Δημόσιου από το σύνολο των ΔΕΚΟ και των στρατηγικού χαρακτήρα, και αυτών με τη μεγαλύτερη κερδοφορία, όπως ο ΟΠΑΠ, αλλά και η μεταβίβαση δημόσιας περιουσίας του Δημοσίου, όπως είναι τα λιμάνια, που κανονικά δεν μεταβιβάζεται. Και βέβαια η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών θέτει επιπρόσθετα σοβαρά θέματα εθνικής ασφάλειας.  Αποτέλεσμα, όχι απλώς το κυριολεκτικό ξεπούλημα των «χρυσαφικών» και «ασημικών» της δημόσιας περιουσίας, καθώς η μετοχική βάση αυτών των εταιρειών χάρη στην προκαλούμενη από την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης ύφεση και την υποτιμητική κερδοσκοπία έχει υποχωρήσει μεταξύ 2010 και 2012 από 30%-70%. Κι όχι τυχαία τα funds που αγοράζουν βαθύτατα υποτιμημένες επιχειρήσεις λέγονται distress funds και, στην πιο επιθετική μορφή τους, vulture funds, αρπακτικά.  Κι ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι πρόκειται για επιχειρήσεις με τεράστιας αξίας πραγματικά στοιχεία ενεργητικού σε εργοστάσια, υποδομές και δίκτυα, που για να δημιουργηθούν ξοδεύτηκαν δεκάδες δισ. ευρώ του ελληνικού λαού και τα οποία οι ιδιώτες «επενδυτές» με γνώμονα τα όσο γίνεται λιγότερα ίδια κεφάλαια, τη συντομότερη δυνατή απόσβεση και το κέρδος, περιμένουν να τα εκμεταλλευτούν έτοιμα, χωρίς να ξοδέψουν ούτε καν για τη συντήρησή τους.  Η μεγαλύτερη ζημιά όμως στο δημόσιο συμφέρον σε βάρος της εργαζόμενης συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας θα προέλθει από τη δραστική μείωση της ικανότητας οικονομικής παρέμβασης και στρατηγικού σχεδιασμού του κράτους για την οικονομία, την ανάπτυξη και την κοινωνία.   Υπονομεύουν το μέλλον Μ΄ αυτό τον τρόπο, και σε συνδυασμό με την πολιτική για τις τράπεζες, επιχειρείται ταυτόχρονα ν’ ακρωτηριαστεί η ικανότητα μιας αυριανής κυβέρνησης, που δε θα δεσμεύεται από τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο με την τρόικα, δεν θα υπαγορεύει το πολιτικό της πρόγραμμα η συστημική και μη διαπλοκή της με το μεγάλο κεφάλαιο ούτε θα πάσχει από νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, ν’ ανακόψει τη σημερινή πορεία καταστροφής της χώρας και να σχεδιάσει μια ευρεία παρέμβαση παραγωγικής ανασυγκρότησης φιλικής στο περιβάλλον και στον εργαζόμενο άνθρωπο. Αυτή η πολιτική δεν καταστρέφει δηλαδή μόνο την κοινωνία σήμερα, αλλά υπονομεύει και τις μελλοντικές προοπτικές του λαού και της χώρας μας. Η πλήρης και απόλυτη αποξένωση του Ελληνικού Δημοσίου από τη συμμετοχή του στις στρατηγικής σημασίας κοινωφελείς επιχειρήσεις, αυτές που στην παρ.3 του άρθρου 106 του Συντάγματος περιγράφονται ως επιχειρήσεις που «έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτ