Το κραταιό Δημόσιο

Θα ήθελα απευθυνόμενος στους ανθρώπους της κυβέρνησης αλλά και του Τύπου, έντυπου κι ηλεκτρονικού, να τους πω ότι οι πολίτες πολύ, μα πάρα πολύ, έχουν μπερδευτεί πια σχετικά με το οικονομικό καθεστώς που επαγγέλλονται οι πολιτικοί για τη χώρα μας. Δεν γνωρίζω πολλά από οικονομικά πλην εκείνων που κατέχει ο μέσος Ελληνας πολίτης. Γι’ αυτό κι αφουγκράζομαι το μέγεθος της σύγχυσης γι’ αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα και τα όσα μας λένε, αφού δείχνουν να έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα γίνονται. Οταν εφόρμησε η οικονομική κρίση με το «λεφτά υπάρχουν», ξεκίνησε μια συζήτηση που περιλάμβανε και θυελλώδεις αντιδράσεις, σχετικά με το χρεοκοπημένο κράτος, με το αδηφάγο Δημόσιο, με τα όσα κατέτρωγε το κράτος κι αποφάσισε να μείνει ταπί. Τότε όλοι έσπευδαν -ήταν βλέπετε ακόμα οι πρώτες μέρες- να δηλώσουν «μην ανησυχείτε», «το Δημόσιο είναι που έχει το πρόβλημα», «ο ιδιωτικός τομέας είναι ο μόνος υγιής» κ.λπ.
Πέρασαν 3,5 χρόνια από τότε κι αν κάποιος είχε περιπέσει σε λήθαργο και ξύπναγε τώρα θα έβλεπε ένα κράτος όπως το άφησε αλλά μια κοινωνία στα πρόθυρα παράνοιας με απόλυτα διαλυμένο τον ιδιωτικό τομέα, με ανεργία τρομακτική, με σωρεία επιχειρήσεων να έχουν βάλει λουκέτα ή να καθυστερούν τις καταβολές στο προσωπικό ή να μειώνουν εργαζόμενους, καθώς και μερικές υγιείς και διάσημες επιχειρήσεις να μεταναστεύουν υπό τους σκοπούς άσματος που αναζητείται για μουσικό χαλί - πάντως όχι του Καζαντζίδη. Στις κουβέντες, όμως, που γίνονται, προπάντων από τηλεοράσεως, τα πράγματα εξακολουθούν να ακούγονται διαφορετικά. Ολοι μιλούν για κάποιο Δημόσιο αλλά πώς; Με το να επιτίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ που επιμένει στον κρατισμό. Οι άλλοι, όμως, που επιμένουν στο «νεοφιλελευθερισμό» τι μέτρα παίρνουν για την οικονομία γενικότερα και προς αυτή την κατεύθυνση ειδικότερα; Διότι όταν υπουργοί, οι οποίοι πριν γίνουν υπουργοί μιλούσαν για τις «εξωφρενικές σπατάλες του Δημοσίου» κι ότι πρέπει να μειωθεί το προσωπικό κι οι κρατικοί λειτουργοί, βγαίνουν στις τηλεοράσεις και καθησυχάζουν ότι δεν πρόκειται να γίνουν απολύσεις, τι νομίζουν ότι καταφέρνουν; Τη σύγχυση και μόνο.
Αν, όμως, θεωρούν ότι παρ’ όλα τα μέτρα που διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό και τον ιδιωτικό τομέα, αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι περπατάει το πράγμα έστω κουτσά στραβά, οπότε αυτός είναι ο τελικός σκοπός, τότε θα υποβάλω συγκεκριμένη ερώτηση: Υπάρχει κόμμα στην Ελλάδα που πραγματικά είναι κατά της κρατικής οικονομικής πολιτικής, κατά του λεγόμενου «κρατισμού»; Την απάντηση την υποψιάζομαι για αρνητική.