Ανοικτή επιστολή προς διατελέσαντες υπουργούς Εργασίας

Ακολουθεί ανοικτή επιστολή προς τους κκ. Πάνο Παναγιωτόπουλο, Σάββα Τσιτουρίδη, Βασίλη Μαγγίνα, Φάνη Πάλλη – Πετραλιά, Ανδρέα Λοβέρδο, Λούκα Κατσέλη & Γιώργο Κουτρουμάνη, διατελέσαντες υπουργούς μετά και την μετονομασία του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αρχικά σε Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας και κατόπιν σε Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.

Η εν λόγω επιστολή γράφεται με αφορμή, αφενός της παραίτησης του νεοδιορισμένου υφυπουργού

Εργασίας Νίκου Νικολόπουλου -με βολές για τη μη επαναδιαπραγμάτευση-, αφετέρου με την απορία του γράφοντος για το πώς ακριβώς η Εργασία μετονομάζεται, χάριν πολιτικών «τερτιπιών», σε «Απασχόληση» για να γίνει εκ νέου «Εργασία»…

Ο ΙΟΒΕ, στην τριμηνιαία έκθεσή του εκτιμά ότι το 2012 το ποσοστό της ανεργίας θα ανέλθει στο 23,6%, ήτοι κοντά ένας στους τέσσερις πολίτες είναι χωρίς «Απασχόληση» ή «Εργασία» ή «Δουλειά». Όπως και να το πείτε, για το ποσοστό αυτό των Ελλήνων η κατάσταση τείνει να «συνοδευτεί» και με το «χωρίς αξιοπρέπεια».

Ως εκ τούτου…

Αγαπητοί κκ. υπουργοί,

Μια ιστορία θα σας πω, αν και έχετε ακούσει και διαβάσει πολλές, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την ανάληψη της υπουργικής «καυτής πατάτας» που όλοι διατεινόσασταν ότι κουβαλούσατε.

Εν αρχή, κρατήστε ότι όποιος είναι δυσανεκτικός στην «πατάτα» καλό είναι να μην την καταναλώνει. Όποιος, δε, δεν είναι ικανός να την διαχειριστεί καν, ας την αφήσει. Το «γνώθι σαυτόν» είναι αρετή και η ειλικρίνεια πολιτική μαγκιά. Προφανώς δεν έχετε τόσες αρετές, πόσο δε μάλλον στερείστε μαγκιάς. Φαίνεται, ωστόσο, πως δεν σας άγγιξαν, ούτε κινητοποίησαν, συγκίνησαν ή προβλημάτισαν όσο θα έπρεπε, ώστε να ανατραπεί κάτι στην τραγική άνοδο των ποσοστών ανεργίας περασμένων ετών. Ρωτάτε ποιές; Μα, οι «πατάτες» σας. Καυτές ή χλιαρές, κρύες ή παγωμένες, δεν εξετάσατε καν την ποικιλία τους, φοβηθήκατε να τις διαχειριστείτε, υπολογίσατε σαφέστατα και πρωτίστως το πολιτικό κόστος, και «τις πετάξατε από το παράθυρο τινάζοντας τα ‘χώματα’ από τα χέρια σας».

Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Τα «χώματα», είναι «χέρια εργασίας», που ουδέποτε ψυχανεμιστήκατε την τύχη τους, τα όνειρά τους, το μέλλον τους, τελικά και τη ζωή τους στην μισοδιαλυμένη αυτή χώρα. Και εξηγούμαι (αδιαφορώντας αν κινηθώ στα όρια του ‘μελό’, απευθυνόμενος σε δραματικές πολιτικές φυσιογνωμίες):

Ο Παύλος είναι κοντά στα 30, ιδιωτικός υπάλληλος, με μισθό περί τα €500 το μήνα, που συζεί με την -εργαζόμενη στο «ελαστικό» σας ωράριο με ακόμη μικρότερο εισόδημα- αρραβωνιαστικιά του, επινοικιάζοντας ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης. Ετοιμάζονται να παντρευτούν και, τι περίεργο, δεν τα καταφέρνουν γιατί τα χρήματα που κερδίζουν καλύπτουν κατά το ήμισυ τις βασικές βιοτικές τους ανάγκες. Παράλληλα, η κοπέλα εγκυμονεί και ο εργοδότης της την απομακρύνει για να γλιτώσει τις ανάλογες εισφορές που θα προκύψουν. Η γυναίκα ταράζεται, και απεγνωσμένη όπως είναι, αναζητώντας λύση με τον σύντροφό της, αποβάλλει λόγω της ψυχολογικής πίεσης που υφίστανται. Ο Παύλος, στη συνέχε