«Δυστυχώς, δεν αλλάζουμε…»

Τη φράση αυτή, «δυστυχώς δεν αλλάζουμε…», ακούω ολοένα και πιο συχνά τα τελευταία 2,5 χρόνια. Από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πει το γνωστό «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», πολιτικοί όλων των χώρων τη χρησιμοποιούν σε παραλλαγές. Τελευταία ακούω συναδέλφους, φίλους και γνωστούς σε παρέες να την αναφέρουν συνεχώς στις συζητήσεις τους. Και έχουν απόλυτο δίκιο. Μόνο που, δυστυχώς, διαπιστώνω ότι όποιος τη χρησιμοποιεί εξαιρεί τον εαυτό του…

Είναι

αλήθεια ότι οι πολιτικοί των δύο… μικρομεσαίων, πλέον, κομμάτων αδυνατούν να αλλάξουν νοοτροπία. Βαδίζουν στις εκλογές με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκαναν και στις προηγούμενες αναμετρήσεις από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Και τα αποτελέσματα αυτής της νοοτροπίας τα βιώνουμε τα τελευταία 2,5 χρόνια με εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας άνεργους, οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, φόρους επί φόρων, χαράτσια, αποψίλωση των εργασιακών σχέσεων και πάει λέγοντας. Όχι απλά δεν προσπαθούν να βρουν σημεία συμφωνίας, έστω σε συγκεκριμένους τομείς, αλλά δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Παραμένουν εγκλωβισμένοι στην αναζήτηση αυτοδυναμίας ή πρωτιάς στις εκλογές για να πάρουν εντολή διακυβέρνησης.

Στα κόμματα της Αριστεράς, πάλι, υπάρχει απόλυτη… συμφωνία ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσουν ποτέ ούτε στο ελάχιστο, ενώ τα νέα κόμματα που δημιουργήθηκαν έπειτα από τις διασπάσεις κυρίως των δύο πρώην μεγάλων αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται είτε να ψαρεύουν σε θολά νερά είτε απλά να μαζεύουν όσους έμειναν «ορφανοί» από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Μόνο που πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους με τις ίδιες αντιλήψεις που έφθασαν στη χρεοκοπία όχι μόνο το πολιτικό σύστημα, αλλά και τη χώρα.

Σχεδόν το σύνολο του πολιτικού χώρου εξακολουθεί να κάνει διαπιστώσεις, να επαναλαμβάνει αδιέξοδες δήθεν προτάσεις και σχέδια. Ενώ θα περίμενε κανείς να αναζητούνται συγκλίσεις έστω σε βασικούς τομείς και τουλάχιστον για μια οκταετία, να γίνονται διερευνητικές συζητήσεις επί συγκεκριμένων σχεδίων, βρισκόμαστε και πάλι στο ίδιο έργο θεατές. Παρακολουθούμε τις γνωστές αντεγκλήσεις, με εξυπνακίστικα σχόλια και ατάκες που παραπέμπουν σε όσα βιώσαμε στο παρελθόν. Με ξεπερασμένα επικοινωνιακά τεχνάσματα, δίχως ιδέες, χωρίς καμιά πρωτοτυπία, τίποτα το καινοτόμο και με απόλυτη έλλειψη έμπρακτης απόδειξης επιτέλους για συνεννόηση, το πολιτικό κατεστημένο με απειλές, κινδυνολογίες και ανούσια τσιτάτα επιχειρεί να ξαναβάλει τα… πρόβατα στο μαντρί.

Κι εμείς;

Κι εδώ, πλέον, ερχόμαστε σ’ εμάς, τους πολίτες αυτού του τόπου. Έχουμε, αλήθεια, αποφασίσει να αλλάξουμε νοοτροπία; Πώς είναι δυνατόν να ζητάμε αλλαγή νοοτροπίας από το πολιτικό προσωπικό της χώρας όταν εμείς εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Ή μήπως για μας δεν ισχύει αυτό και όταν λέμε «δυστυχώς δεν αλλάζουμε» εννοούμε πάντα τους άλλους;

Σαφέστατα και δεν στηρίζω την αναφορά του Θόδωρου Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε». Όμως, ειλικρινά πιστεύουμε ότι εμείς, οι πολίτες, με τις συμπεριφορές μας α