Ευτυχώς δεν υπάρχει Έλληνας Χίτλερ…

Το ατυχέστατο περιστατικό με την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού στο Σύνταγμα, την περασμένη Τετάρτη, σφράγισε την εβδομάδα. Είναι προφανές ότι πουθενά στον κόσμο η αυτοκτονία ενός ανθρώπου από απελπισία δεν γίνεται πολιτικό γεγονός. Εκτός κι αν η άπελπις αυτή ενέργεια υιοθετείται από συγκεκριμένες πολιτικές οργανώσεις για να προωθήσει τους σκοπούς τους.

Όπως ήταν φυσικό, αυτό έγινε στην Ελλάδα του σήμερα που σταθερά διολισθαίνει

σε καταστάσεις ακραίες. Καταστάσεις που θυμίζουν περισσότερο κοινωνία σε κατάρρευση παρά συγκροτημένη κοινωνία που έχει αντιληφθεί τι της συμβαίνει και πώς μπορεί να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον -κυρίως για τις επόμενες γενιές.

Nα θυμίσουμε μόνο ότι η φρικιαστική δολοφονία των υπαλλήλων της «Μαρφίν», μεταξύ των οποίων και μιας νεαρής εγκύου, δεν απετέλεσε αφορμή για πύρινα δημοσιεύματα, δημόσιες συγκεντρώσεις και πορείες, προφανώς γιατί δεν εντασσόταν στους επικοινωνιακούς και προπαγανδιστικούς σκοπούς της Αριστεράς…

Δεν είναι η πρώτη φορά, που η Αριστερά ανέδειξε αγωνιστές της σε ήρωες και πρότυπα. Από τον Μανώλη Γλέζο μέχρι τον Σωτήρη Πέτρουλα και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, η Αριστερά ήξερε να αναδεικνύει πρότυπα. Αλλά ήταν πρότυπα ανθρώπων που αγωνίζονταν θετικά για να κάνουν πράξη την ιδεολογία τους -καλή ή κακή δεν έχει σημασία.

Δεν ήταν πρότυπα απελπισίας και μιζέριας, όπως ο δυστυχής συνταξιούχος φαρμακοποιός.
Κι αυτό είναι το χαρακτηριστικό της εποχής μας: Η απελπισία κι η μιζέρια.

Κάποιοι προσπαθούν να την εκμεταλλευθούν. Για να πάρουν τη ρεβάνς τους. Άλλοι για να αυξήσουν τη δύναμή τους εκλογικά. Άλλοι για να κερδίσουν πρόσκαιρα οφέλη.
Ουδείς όμως, ούτε η Αριστερά ούτε η Δεξιά ούτε τα απαξιωμένα κυβερνητικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) προσφέρουν όραμα και  προοπτική δημιουργική για την κοινωνία, που βρίσκεται σε παραζάλη εξαιτίας της βίαιης κατάρρευσης του βιοτικού της επιπέδου.

Αποτέλεσμα: κυριαρχούν ο φόβος και η οργή. Αλλά χωρίς πρόταση, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς προοπτική.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος, σε πρόσφατη ομιλία του, συνέκρινε αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα με τα όσα συνέβησαν στη Γερμανία του Μεσοπολέμου κατά την περιβόητη περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όταν ανεύθυνες ακραίες φωνές επικράτησαν οδηγώντας, εντέλει, στην κατάκτηση της εξουσίας από τον Αδόλφο Χίτλερ και τους Ναζί.

Ο κ. Βενιζέλος δεν παρουσίασε, όμως, κάποια εμπεριστατωμένη πρόταση για το πώς η χώρα θα αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Ούτε, φυσικά, το έχουν κάνει ο Αντώνης Σαμαράς κι η ΝΔ. Αλλά επί της ουσίας είχε κάποιο δίκιο.

Η Ελλάδα τείνει να γίνει έρμαιο ακραίων φωνών ή μάλλον λαϊκίστικών κραυγών, είτε αυτές προέρχονται από τη Δεξιά είτε από την Αριστερά.

Το ευτύχημα είναι ότι δεν υπάρχει -τουλάχιστον μέχρι τώρα- ένας χαρισματικός λαοπλάνος, όπως ο Χίτλερ.

Σε κάθε περίπτωση, σε κοινωνίες με απαξιωμένους θεσμούς, με αμφισβητούμενο πολιτικό σύστημα, με οργανωμένες μειοψηφίες που επιχειρούν να επιβάλλουν βιαίως τις απόψε