Ένα μπράβο και ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους της Λυρικής

Ακούμε και διαβάζουμε ότι η Λυρική Σκηνή πήρε την πρωτοβουλία μαζί με άλλους φορείς, να βγει στους δρόμους. Να φέρει την έκπληξη μέσα από την παράσταση και τη μουσική, σε τόπους μη αναμενόμενους.

Βρίσκω την πρωτοβουλία πολύ ενδιαφέρουσα και την έκπληξη δημιουργική. Έχει κάτι από την εισβολή του απρόσμενου.

Από τη δύναμη του απροσδόκητου.

Από την έμπνευση του διαφορετικού.

Στην ατμόσφαιρα της κρίσης γίνεται πιο ισχυρή η αυταπάτη της γραμμικής πορείας. Της μονότονα επαναλαμβανόμενης γραμμικής ροής. Της απομάκρυνσης της αλλαγής.

Μας παγιδεύει η μηχανική επανάληψη.

Μας

Μας φοβίζει το αδιανόητο.

Το απρόοπτο και το απρόσμενο μιας εμπνευσμένης μουσικής παράστασης στο μετρό, στην πλατεία, στη γειτονιά διαταράσσει την επαναληπτικότητα του καθημερινού. Φέρνει με τον συμβολισμό του ένα καλό μήνυμα. Με εγγύτητα, με αμεσότητα στον καθημερινό άνθρωπο, όσο κι αν αυτός διαβαίνει και προσπερνά.

Όπερα και κλασσική μουσική είναι στα μάτια μας κάτι απόμακρο. Εκτυλίσσονται σε χώρους δυσπρόσιτους, άγνωστους και μακρινούς για τους πολλούς. Σε χώρους εξουσίας, δηλαδή. Η πρωτοβουλία της Λυρικής να αναζητήσει νέους τόπους, να φύγει από το κλειστό και καθιερωμένο, αποκτά συνεπώς νόημα και, μάλιστα, νόημα μιας κάποιας εναντίωσης στους τόπους της εξουσίας.

Μέσα από τις πρωτοβουλίες σε όλα τα μέτωπα, μέσα από την κοινωνική δημιουργία, μπορεί κανείς να αντισταθεί στην κρίση. Ξεκινώντας από τον μικρόκοσμο του εαυτού του. Πάντοτε, όμως, σε συνάντηση με τους άλλους.

Στη ζωή δεν μας οδηγούν οι συμβολισμοί. Μας λείπουν, όμως, όταν δεν υπάρχουν.