Ένα κομμάτι μάλαμα ή ένα μικρό διαμάντι

Η Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου γύρισε τη ζωή μου μισό αιώνα πίσω, τότε που μαθήτρια του Γυμνασίου μάθαινα αγγλικά στο φροντιστήριο της Κουρεμέτη στο Μαρούσι.

Με το άρθρο της που δημοσιεύεται στην «aixmi.gr» με τον τίτλο «Από τις χωματερές της Ρουάντα στο Χάρβαρντ» μου θύμισε το ποίημα ενός Άγγλου ποιητή (δεν θυμάμαι το όνομά του), που ταιριάζει «γάντι» με τη ζωή του Justus Uwayesu (την περιγράφει η Αλεξάνδρα), του παιδιού από τη φυλή Τούτσι που έχασε και τους δύο γονείς του στη γενοκτονία του 1994.

Η Αμερικανίδα εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού

Claire Effiong το περιμάζεψε από τις χωματερές της Ρουάντα, πεινασμένο, γυμνό και ψειριασμένο. Το έπλυνε, το έντυσε, το τάισε, το έστειλε στο σχολείο και σήμερα ο Justus, οποίος ακόμα δεν γνωρίζει πόσο χρονών είναι, βρίσκεται στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στην Αμερική, πρωτοετής φοιτητής στη Σχολή των Μαθηματικών και των Οικονομικών Επιστημών.

Να τι έγραφε στο ποίημά του ο Άγγλος ποιητής, του οποίου δεν έχασα μόνο το όνομα, έχασα και το βιβλίο (ψάχνω, ψάχνω και δεν το βρίσκω):

«Μη διστάσεις, μη σιχαθείς να χώσεις τα χέρια σου βαθιά μέσα στη λάσπη. Μη διστάσεις, μη σιχαθείς να χώσεις τα χέρια σου βαθιά μέσα στα σκουπίδια. Μπορεί μαζί με τα σκουλήκια και τις κατσαρίδες, τα δάχτυλά σου να αγγίξουν ένα κομμάτι μάλαμα ή ένα μικρό διαμάντι…»!