Ένα μεγάλο φιλελεύθερο κόμμα τώρα…

Ο λαός μίλησε στην εκλογική κάλπη και κανένας δεν κατάλαβε το τι ακριβώς είπε. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο ή εθελοτυφλεί ή ψεύδεται ασυστόλως . Πέραν, φυσικά, του διόλου ευκαταφρόνητου «αϊ στο διάολο» στο δικομματισμό της Μεταπολίτευσης και του πολιτικού του προσωπικού, που διαχειρίστηκε κατά τρόπο ανεύθυνο και εγκληματικό τις τύχες μας, κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιά είναι η κυρίαρχη επιλογή του ελληνικού λαού και ποιο δρόμο προκρίνει για το μέλλον του.

Το 17% του ΣΥΡΙΖΑ και η είσοδος στην Βουλή

ανεύθυνων, λαϊκίστικων και φασιστικών κομματικών μορφωμάτων δεν συνιστούν ανατροπή του πολιτικού συστήματος και, σίγουρα, δεν αποτελούν μια γόνιμη αφετηρία από την οποία μπορεί να ξεκινήσει η ανασυγκρότησή του . Όσα διθυραμβικά ακούγονται τις τελευταίες ημέρες από νοσταλγούς του ΕΑΜ, για νέα εποχή,  παραπέμπουν στην αλήστου μνήμης δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου για τη Μεταπολίτευση του ’74, την οποία και χαρακτήρισε ως «αλλαγή νατοϊκής φρουράς». Για τέτοιο πολιτικό αισθητήριο μιλάμε!

Σε αυτές τις εκλογές αναμετρήθηκαν τα σαρκία του παλαιοκομματισμού και το αποτέλεσμα ήταν μηδέν εις το πηλίκο. Όσο παλαιοκομματικός είναι ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς άλλο τόσο παλαιοκομματικοί είναι ο Τσίπρας, ο Καμμένος και ο Κουβέλης. Γιατί, πολύ απλά, όλοι τους αντλούν την πολιτική τους παρουσία από την ίδια μεταπολιτευτική νομιμοποιητική βάση. Μια βάση που στηρίχτηκε πάνω στον κρατισμό, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, την διφορούμενη «δημοκρατική-προοδευτική κουλτούρα», στο όνομα της οποίας έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου μεταξύ της παρασιτικής και της δημιουργικής Ελλάδας, το πατόκορφο γλείψιμο του σταλινικού ολοκληρωτισμού και το ανάθεμα μονάχα του κακού δεξιού φασισμού, τη λούφα, τον ισοπεδωτικό αντικληρικισμό, την επιβράβευση του γαλαζοπράσινου πρασινοφρουρισμού – ο οποίος αποτέλεσε τόσο πολιτικό φαινόμενο όσο και πολιτισμική πρόταση ζωής-  τον ευνουχισμό της πολιτικής τάξης από την υπερτροφία της επικοινωνίας και των ΜΜΕ και την απόρριψη κάθε ιεραρχίας και κάθε αξίας.

Αν δεν αλλάξει η βάση αυτή, κανείς δεν μπορεί να μιλά για Νέα Μεταπολίτευση. Και όσο αυτοί που παρουσιάζονται σήμερα ως κοινωνικοί αναμορφωτές και πολιτικοί Μεσσίες δεν κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τις λαϊκίστικες νομιμοποιητικές καταβολές τους κανείς δεν μπορεί να αναφέρεται σε αυτούς ως τους μελλοντικές ηγέτες της νέας μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ξεκάθαρες κουβέντες.

Αυτό που με φοβίζει, όμως, περισσότερο δεν είναι η έπαρση και ο μικρομεγαλισμός ορισμένων πολιτικών αντρών του σήμερα. Είναι πως, για μια ακόμα φορά, η  ελληνική κοινωνία θα κρυφτεί πίσω από τα «αναστήματα» του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας και τα επιχειρήματα τους περί συστημικής κρίσης και δομικών ανισορροπιών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος- τα οποία εν μέρει ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και επιβάλλουν την άρθρωση μιας συγκεκριμένης και  ΠΑΡΑΛΛΗΛΗΣ πολιτικής προς την κατεύθυνση αυτή – και θα αγνοήσει τις δομικές ανισορροπίες και τις θεσμικές στρεβλώσεις της δικής της μεταπολιτευτικής