ΕΣΠΛΑΝΑΔΑ – Δεν ακούς τίποτα, ούτε τους ήχους της μνήμης

Μία από τις τακτικές εμμονές μου είναι να αναζητώ μέσω webcam τη συνήθως θολή, λόγω έλλειψης ήλιου και περίσσιας καταχνιάς, εικόνα του λιμανιού του ΟΒΑΝ – είναι μια ψαρο-κωμόπολη στη Βορειοδυτική Σκωτία-τόπος αγαπημένος με πολλές θύμησες. Η βόλτα στο λιμάνι, η εσπλανάδα του Αrgyll, χωράει συνήθως τους πάντες. Τον Καβάφη, τον Κάλβο, τον Έλιοτ, τον Τζον Φιτζέραλντ Σκότ, τον Χέμινγουέι, τον  Μποτλέρ, ακόμη και τον Γούντυ Άλεν, που επεχείρησε στην τελευταία του ταινία να χωρέσει δεκάδες φίρμες της γραφίδας και των ασμάτων  στα μπαρ και στα κρεβάτια  του νυχτερινού Παρισιού. Ατέλειωτη γαλήνη.

Εκεί,

λοιπόν, στο λιμάνι του ΟΒΑΝ, την πόλη με το εξαιρετικό malt, απέναντι από τα νησάκια Mull βολοδέρνουν οι σκέψεις. Εκεί απ’ όπου φεύγουν τα βαπόρια για τον βορρά, προς την Ισλανδία. Εκεί όπου σύρουν ενώπιον της Δικαιοσύνης τον πρώην πρωθυπουργό τους γιατί, λέει, εξέθεσε τους πολίτες, στις  τράπεζες του Λονδίνου. Γιατί, λέει, οδήγησε τη χώρα στην οικονομική καταστροφή. Φασαρία χωρίς λόγο δηλαδή. Μιλάμε για διακόσιες πενήντα χιλιάδες νοματαίους. Τι να πει κανείς…

Βίκινγκς που έχασαν τον προσανατολισμό τους και τους έβγαλαν τα μονόξυλά τους πολύ βόρεια. Τους βρήκαν, όμως, οι Εγγλέζοι. Τέτοιες ευκαιρίες δεν τις χάνουν. Είναι χάρισμα να μπορείς να μετατρέψεις τον σολομό… σε ομόλογο και, μάλιστα, τοξικό. Απαντάται και ως derivative.

Για το ΟΒΑΝ θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Τώρα θα το πάρουμε in medias res, που έλεγαν οι Λατίνοι. Από τη μέση, δηλαδή. Είχα καιρό να περπατήσω στην Ακτή Μιαούλη, στην εσπλανάδα του Πειραιά. Το βλέμμα πέφτει απέναντι από το κτίριο του ΝΑΤ. στην Αγία Τριάδα. Ουρές κόσμου στο παρεκκλήσι. Συσσίτιο. Γέρικα κορμιά. Ξερακιανά πρόσωπα, σκαμμένα. Ποιος ξέρει πότε ήταν το τελευταίο τους μπάρκο. Ποιος ξέρει από πότε είναι σκυφτοί και αμίλητοι. Δύο παπάδες πιo πέρα συζητούν. Κοντοστέκομαι.

«Δεν μας φτάνει το φαγητό έλεγε ο ένας». Μέρα με τη μέρα μεγαλώνει η ουρά. «Έχει ο Θεός», αποκρίθηκε ο άλλος. Ο Θεός έχει, αλλά για ποιόν.  Κάποτε εκεί δίπλα στην αγορά, στου Αρτέμη, πιιτσιρικάδες του ναυτιλιακού ρεπορτάζ, ζούσαμε την επαγγελματική μας αθωότητα. Μια κομπανία, από τη Μικρασία ήταν θαρρώ η καταγωγή όλων, που έπαιζε βαριά ρεμπέτικα. Γεμάτος ναυτικούς ο Αρτέμης. Τώρα δεν ακούς τίποτε. Ούτε καν τους ήχους της μνήμης. Το μόνο που απέμεινε είναι οι αλλοδαποί πλανόδιοι που προσπαθούν να σου πουλήσουν ρολόγια και κλεμμένα κινητά. Μιλάμε τώρα για τον Πειραιά. Το μεγαλύτερο ναυτιλιακό κέντρο στον κόσμο. Έτσι, τουλάχιστον, λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί. Δεν μιλάμε για σολομούς στα βόρεια. Ας είναι.

Εκλογές έρχονται, καιρός να μπούμε στο κλίμα. Πολλά κόμματα, πολλές αποσχίσεις, αποσκιρτήσεις, μεταγραφές, διαγραφές, αναστροφές, μετάνοιες, προσχωρήσεις. Πολλοί αρχηγοί, πολλοί ύπαρχοι, δυαδικά ηγετικά σχήματα. «Σουντόκου», σαν εκείνα που λύνει ο Σόιμπλε, την ώρα που το Κοινοβούλιο της χώρας του αποφασίζει για την τύχη της Ελλάδας. Πόσοι, άραγε, από του λόγου μας θα γίνουν αρνητές αυτής της πολυκομματικής εσπλανάδας. Πόσ