Η ανήθικη παράσταση και η ανήθικη Εκκλησία

Πάνε τόσα χρόνια, τόνοι αίματος έχουν χυθεί και, όμως, ακόμα και σήμερα βιώνουμε έναν κάποιο διχασμό. Άλλοτε για τα πολιτικά πεπραγμένα, άλλοτε για την κατάσταση της οικονομίας και προσφάτως για μια «ανήθικη» παράσταση. Λες και είναι ζητούμενο ορισμένων παρωπιδοφόρων να καταπιάνονται από μια ιδέα και να την υπερασπίζονται μέχρι θανάτου.

Τις τελευταίες μέρες έχει δημιουργηθεί τρομερός ντόρος γύρω από την παράσταση «των ομοφυλοφίλων , των αμαρτωλών, των αντίχριστων». Ανθρώπων, δηλαδή, που σύμφωνα με τους πολέμιους της παράστασης έχουν βαλθεί να στρέψουν τον κόσμο προς τα δαιμόνια.

Να

ξεκαθαρίσω σε αυτό το σημείο ότι δεν έχω παρακολουθήσει την παράσταση και παίρνω ως δεδομένο, ότι όντως η παράσταση είναι ανήθική. Από τη στιγμή, λοιπόν, που η θρησκεία μας είναι ταυτισμένη με το Σύνταγμα η παράσταση κανονικά θα έπρεπε να «κατέβαινε».

Να τονίσουμε ότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ελευθεροστομία και τη  δυνατότητα που παρέχει το Σύνταγμα στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Άρα, η παράσταση μπορεί να θεωρηθεί μόνο ως ανήθικη και όχι ως παράνομη.

Πάμε, όμως, να δούμε και την άλλη πλευρά… Την πλευρά της «ανήθικης» χριστιανικής Εκκλησίας. Στο μικρό μου μυαλουδάκι η Εκκλησία έχει περάσει ως ένας φορέας που διαχειρίζεται το σημαντικότερο πράγμα. Και αυτό δεν είναι άλλο από το δικαίωμα στη πίστη ή διαφορετικά το δικαίωμα στο όνειρο, στο «ταξίδι». Προσωπική άποψη είναι ότι το «ιερατείο» της Εκκλησίας  μάλλον έχει αποπροσανατολιστεί. Και, όπως λέει ο λαός,  αντί να κοιτά το δάσος επικεντρώνεται στο δέντρο.

Θεωρώ, λοιπόν, ανήθικο (και όχι παράνομο)  τη σήμερον ημέρα να χτίζονται εκκλησίες. Θεωρώ ειρωνεία τις Κυριακές  άνθρωποι, στα όρια της φτώχειας, να  παρακολουθούν επιχρυσωμένους ιερείς να κάνουν κήρυγμα. Θεωρώ τραγική ολιγωρία η αμύθητη εκκλησιαστική περιουσία να μην χαρίζεται σε νέους άνεργους. Θεωρώ και πιστεύω πολλά περισσότερα για την επίσημη θρησκείας της χώρας.

Δεν είναι, όμως, αυτό… Όπως είπαμε δεν πρέπει να διαχωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα. Ο καθένας πιστεύει αυτό που νομίζει σωστό και συνετό.

Απλά… όσο η Εκκλησία και ο Παράδεισος παραμένουν  χώροι  για λίγους και πιστούς, όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα λέμε ότι θέλουμε για το Χριστό, τον Αλλάχ και όποιον άλλο μας κατεβεί.