Η καρέκλα του Άσσαντ τρίζει – ο φόβος της Αλ Κάιντα φρενάρει τις εξελίξεις

Συρία: ο καθοριστικός και αντιφατικός παράγων «χρόνος»

Παρακολουθώ με περίσκεψη και, πολλές φορές, οργή τις εξελίξεις στη Συρία. Τόσο λόγω της κατάφωρης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την επακόλουθη αιματοχυσία, κυρίως άμαχου πληθυσμού, όσο και για την αδυναμία/απροθυμία της Διεθνούς Κοινότητας να αποσοβήσει την κλιμάκωση που αποβαίνει σε βάρος των πολιτών της χώρας. Σε μία κατάσταση που βαίνει επιδεινούμενη το κρίσιμο στοιχείο συνίσταται στο χρόνο, με τον Άσαντ να επιχειρεί να κερδίσει χρόνο, αξιοποιώντας τις κωλυσιεργίες από την πλευρά της Ρωσίας, χρησιμοποιώντας την εμπλοκή

του Αραβικού Συνδέσμου και του Κόφι Αννάν, όπως και αναγγέλλοντας τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και εκλογών.

Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να κρατήσει υπό τον έλεγχό του το μεγαλύτερο μέρος του στρατού, που του επιτρέπει να διατηρήσει το προβάδισμα έναντι της αντιπολίτευσης. Επίσης, η κρατική δομή, η οποία πάντοτε αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα της εξουσίας, παραμένει στο πλευρό του. Όσο οι κρατικοί θεσμοί και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, που είναι προστάτες του καθεστώτος, βρίσκονται στα χέρια του, παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία. Κερδίζοντας χρόνο, ο Σύρος πρόεδρος αποκτά πλεονέκτημα έναντι των αντικαθεστωτικών, που του επιτρέπει να ανακαταλαμβάνει πόλεις και να οδηγεί στη συρρίκνωση της δύναμής τους, με ταυτόχρονη επέκταση της δικής του.

Από την πλευρά της, η αντιπολίτευση βλέπει ότι η υποστήριξη της πλειοψηφίας της Διεθνούς Κοινότητας, όσο μαζική και ακλόνητη και αν είναι, δεν λύνει τα πρακτικά προβλήματά της. Σε συνδυασμό με τις αποτυχίες στο πεδίο των μαχών, η δυναμική της αντίστασης συρρικνώνεται. Είναι αυτονόητο πως η ύπαρξη ενός ισχυρού κοινωνικού ρεύματος, οι διεκδικήσεις του οποίου πιάνουν τόπο, προσελκύει όλο και περισσότερους νέους οπαδούς, καθώς πιστεύουν ότι μέσα από αυτό θα επιτύχουν τον τελικό τους σκοπό.

Αυτή τη στιγμή, όμως, οι αντικαθεστωτικοί έρχονται αντιμέτωποι με την εύλογη μείωση της υποστήριξης από την πλευρά της κοινωνίας, γιατί χάνουν τις μάχες τους. Ο μέσος πολίτης, αν δυσκολεύεται να πιστέψει ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει, θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με το καθεστώς Άσαντ. Βλέποντας, μάλιστα, την αποδυνάμωση του κινήματος, οι αντικαθεστωτικοί στρέφονται στις ίδιες μεθόδους, που είχαν καταδικάσει προηγουμένως.

Το ζητούμενο είναι πώς η διεθνής αναγνώριση του αγώνα θα αποκτήσει ουσιαστικό αντίκρισμα στο εσωτερικό της χώρας, καθώς το μέρος της κοινωνίας που τηρεί ουδέτερη στάση αντιλαμβάνεται ότι το αίτημα της παραίτησης του Σύρου προέδρου ενδέχεται να μη φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Παρά τη διεθνή κατακραυγή για αποδεδειγμένα εγκλήματα του καθεστώτος κατά του λαού της Συρίας, έρχεται μία παράμετρος σε σχέση με το χρόνο, η οποία συμβάλλει στη σύγχυση ως προς τον στόχο των αντικαθεστωτικών, το ρόλο που διαδραματίζουν, το πόσο ετερόκλητη είναι αυτή η συμμαχία, πόση δύναμη έχουν για να αποτρέψουν τρομοκρατικές δυνάμεις να διεισδύσουν στον αγώνα τους (ο παράγοντας της Αλ-Κάιντα),  η οποία εν τ