Να τελειώνουμε με την Ελλάδα του Άκη….

Μεγάλη Eβδομάδα, εβδομάδα θείου δράματος, και η μέση ελληνική οικογένεια παρακολουθούσε αμίλητη το ξεδίπλωμα του επίγειου  δράματος της Μεταπολίτευσης, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Ο εθνικός μας Άκης οδηγείται στης φυλακής τα σίδερα, που σίγουρα ταιριάζουν και σε αρκετούς άλλους λεβέντες των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, και το φιλοθεάμον κοινό χαρίζει το τελευταίο του χειροκρότημα στον μεταπολιτευτικό θίασο, λίγο πριν πέσει η αυλαία της τελευταίας του παράστασης.

Ο Άκης σηματοδοτεί  το τέλος μιας εποχής που καταταλαιπώρησε την αισθητική μας με την ξιπασιά της, την κενότητά της και

το δήθεν της. Μιας εποχής που κατήργησε όλες τις ιεραρχίες στο όνομα ενός θολού αριστερού εξισωτισμού. Ο γιός του οδηγού λεωφορείου μπορούσε να στέκεται δίπλα στον μεγάλο Αντρέα και να το παίζει Υπουργός και υποψήφιος δελφίνος του, όχι επειδή διέθετε τα τυπικά προσόντα της αξίας, ούτε επειδή διακρινόταν έστω από μια υποτυπώδη ευστροφία, αλλά επειδή ήταν το λαϊκό παιδί του οδηγού ενός λεωφορείου από μια λαϊκή γειτονιά της συμπρωτεύουσας και έτυχε να συναντήσει στη ζωή του τον μεγάλο Αντρέα. Απλά και καθημερινά υλικά για μια πετυχημένη συνταγή ζωής.

‘Ενας κυρίαρχος κοινωνικός ισοπεδωτισμός συνάντησε τα ισοπεδωτικά ήθη και τις λαϊκίστικες προκαταλήψεις  του σοσιαλιστή νομοθέτη, όπως πολύ εύστοχα θα σημείωνε και ο Μοντεσκιέ, και το εκρηκτικό μίγμα που προέκυψε δεν άργησε να δώσει τους πρώτους καρπούς του. Μετριοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου και ξιπασμένος νεοπλουτισμός στην ιδιωτική ζωή όλων όσων ευνοήθηκαν από τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό των προηγούμενων ετών . Ένα εμμονικό κόμπλεξ απέναντι στην ικανότητα και το πνεύμα, μια εξακολουθητική αποστροφή απέναντι στην αγχίνοια και την ευστροφία. Ό,τι δεν καταλαβαίναμε το απαξιώναμε. Και ό,τι μας ξεπερνούσε το αξιολογούσαμε αρνητικά και το απορρίπταμε.

Ανεχτήκαμε Άκηδες να μας κυβερνούν, σιωπήσαμε μπροστά στα τσιράκια του μεγαλοκαθηγητή που θεμελίωναν με προκλητικό τρόπο δικαίωμα ακαδημαϊκής ικανότητας, λουφάξαμε μπροστά στην πανεπιστημιακή πλεμπάγια των κομματικών φοιτητοπατέρων που έκανε άνω κάτω τα Πανεπιστήμια, χαριεντιστήκαμε με τους αμόρφωτους και τους άγλωσσους που μας αυτό-διοικούσαν και, γενικώς, κρατήσαμε με τη συμπεριφορά και τις επιλογές μας τον πήχυ της δημόσιας καταξίωσης πολύ χαμηλά, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε, είτε εμείς είτε οι κανακάρηδες και οι τσαπερδόνες μας, να τον ξεπεράσουμε.

Μαζί με την εποχή αυτή τελειώνουν και πολλές άλλες παράλληλες εποχές της ίδιας και απαράλλαχτης αισθητικής. Η εποχή που αρκούσε το νεύμα ή το ανασήκωμα του ώμου ενός Υπουργού  για να μπεις στο γραφείο του ξεβράκωτος και πειναλέος και να βγείς ματσωμένος και καταξιωμένος. Η εποχή του «ό,τι δηλώσεις είσαι» και της καφρίλας του κάθε τυχάρπαστου να κορδώνεται σαν γύφτικο σκεπάρνι στο άκουσμα της λέξης Πρόεδρος. Η εποχή που μπαζώναμε ρέματα, χτίζαμε όπου μας κάπνιζε, ρυπαίναμε όπου δεν χτίζαμε και με rooms to let πουλούσαμε λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου και πορευόμασταν