Ο καλός Θεούλης να βάλει το χέρι του με τη φασίζουσα νεολαία…

Όταν το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έπαιρνε 54% στο σύνολο του εκλογικού σώματος, στον χώρο της νεολαίας οι ιδέες της Αριστεράς είχαν συντριπτική πλειοψηφία. Στη βαθιά συντηρητική κοινωνία της εποχής, η συνήθης εξήγηση ήταν πως οι πιτσιρικάδες είναι άμυαλοι και θα σοβαρευτούν πολιτικά μόλις μεγαλώσουν. Όμως οκτώ χρόνια αργότερα (1981), το σύνολο της Αριστεράς έλαβε πάνω από 60% του εκλογικού σώματος.

Από το 1984 και μετά, σε μια Ελλάδα όπου το ΠΑΣΟΚ

κι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχαν απόλυτη ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία, η ΔΑΠ άρχισε να ανεβαίνει ραγδαία στις εκλογές των Πανεπιστημίων, φθάνοντας μέσα σε τρία χρόνια στην πρώτη θέση. Στην ΠΑΣΟΚοκρατούμενη τότε χώρα, το φαινόμενο αντιμετωπίστηκε ως ακατανόητο πολιτικό βίτσιο μιας νεολαίας που επειδή κινούνταν πέραν πάσης λογικής, δεν κουβαλούσε κανένα πολιτικό μήνυμα. Όμως το 1989 και 1990, ο Μητσοτάκης παρέλαβε τη χώρα, έχοντας πλήρη πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία.

Την επόμενη δεκαπεντατία, στον χώρο της νεολαίας δεν φάνηκε να κυριαρχεί κανένα πολιτικό ή ιδεολογικό ρεύμα. Η εξωστρέφεια της νέο-ευρωπαϊκής Ελλάδας, η οικονομική ευμάρεια και η τεράστια απορρόφηση νέων στην κρατική απασχόληση ή σε εργασίες που συνδέονταν με το κράτος, κράτησαν τον χώρο της νεολαίας μακριά από έντονες πολιτικές αντιθέσεις, παροχετεύοντας τη δυναμική της στην κατανάλωση. Μοναδική (αλλά ενδεικτική) εξαίρεση σε μια ευημερούσα κοσμοπολίτικη Ελλάδα, ήταν η απρόσμενη μαζική συμμετοχή των νέων σε συγκεντρώσεις δεσποτάδων και μητροπολιτών για την Ορθόδοξη ταυτότητα τους, φανερώνοντας μια περίεργη συντηρητικοποίηση που αναπτυσσόταν υπογείως.

Δεν υποστηρίζω βέβαια κάποια γραμμική εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων μέσα στον χρόνο. Όταν μια πολιτική άποψη πλειοψηφεί σήμερα στον χώρο της νεολαίας δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θα κυριαρχήσει στο σύνολο της χώρας μετά από μια δεκαετία. Υπάρχουν χιλιάδες άλλες παράμετροι που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το θεωρούμε αμελητέα τέτοια δεδομένα. Ο ιδεολογικός καθορισμός ανθρώπων σε νεαρή ηλικία αποτελεί κρίσιμο μέγεθος για τη μετέπειτα πορεία τους, αλλά και την συνολική κατεύθυνση της μελλοντικής κοινωνίας τους.

Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι ανεξάρτητα με το τι θα γίνει σ’ αυτές τις εκλογές σε επίπεδο πολιτικής κορυφής, υπάρχει ένα ανατριχιαστικό μέγεθος σε επίπεδο λαϊκής βάσης που αν δεν περνά απαρατήρητο, ξεχνιέται μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων. Στις ηλικίες μέχρι 25 χρονών, τα ποσοστά που λαμβάνουν οι ακροδεξιές και φασίζουσες κινήσεις φθάνει στο 45%. Πρόκειται για φρικαλέο νούμερο, αν συνυπολογίσουμε ότι οι μηχανισμοί κοινωνικής και οικονομικής ενσωμάτωσης αυτών των ανθρώπων θα είναι πολύ δύσκολες τα επόμενα χρόνια. Ο καλός Θεούλης να με βγάλει ψεύτη, όμως την επόμενη πενταετία φοβάμαι ότι θα ζήσουμε πολλών ειδών τραγωδίες. Αν κάποιοι ανησυχούν για τη Δευτέρα μετά τις εκλογές, καλά θα κάνουν να φρίξουν προκαταβολικά για τη δεκαετία 2012-2022.