Ο κυρ Γιάννης απ’ τη Χίο…

“Μόνο  να το σκεφτείς ότι δε βλέπεις, και οτι δεν έχεις χέρια, και είσαι σε μια  βάρκα  μονάχος  και τραβάς κουπιά, και ψαρεύεις…όποιος και να ταν θα λεγε, μα που πάω εγώ;”.

Έτσι  απλά,  με  μια  γλυκιά  εικόνα,  και  με  μια  ατάκα-γροθιά ξεκινά να ξετυλίγεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια -της ψυχής μας κυρίως- η ιστορία του κυρ Γιάννη από τη Λαγκάδα της Χίου. Τυφλός από τα δώδεκά του χρόνια, και με το  ένα  χέρι  κατεστραμμένο  -και  τα  δύο άδικο χρέος σε κάποια νάρκη του πολέμου-  έχει  κρατήσει  για τον κόσμο την ίδια

“ματιά” που είχε όταν ήταν δώδεκα. Την ίδια χαρούμενη άποψη για τον κόσμο που έχει ένα παιδί σε εκείνη την  τρυφερή  ηλικία.  Χαμογελαστός,  με  το λευκό του μπαστούνι, ανεβαίνει σκαλοπάτια,  κατεβαίνει  ανηφοριές…Φτιάχνει  το δόλωμα, καταλαβαίνει πότε τον  “κορόιδεψε”  ένα  ψάρι,  και  οδηγάει τη βάρκα του με τις οδηγίες ενός “δανεικού”  καπετάνιου.  Και  δηλώνει ήρεμος, γεμάτος. Το βλέπεις στα λόγια του, στη ζεστασιά της φωνής του, στο αργό και σίγουρο περπάτημά του.

“Του  Λαγκαδά,  το χάρτη τον έχω μες στο μυαλό μου όλονε, ούτε πέτρα δε μου ξεφεύγει”.  Μερικές φορές απορεί κι ο ίδιος πώς έφτασε σε σημεία που δεν το περίμενε.  Όμως δε χάνεται ποτέ. Η ζωή του είναι κανονική. Πιο κανονική από τις  ζωές  πολλών  ανθρώπων  που  νομίζουμε κανονικές. Αυτό τουλάχιστον μου έλεγε  ο  ένας  από τους δύο δημιουργούς (Στρατής Βογιατζής, Θέκλα Μαλάμου) αυτού  του  εκπληκτικού  -διάρκειας  37΄-  ντοκυμαντέρ,  που συμμετέχει στο φετινό  φεστιβάλ  Θεσσαλονίκης, και που στο youtube έχει κανείς την τύχη -ή την  ατυχία-  να  απολαύσει  μόνο  5.26′  .  Ίσως  λίγο απρόσιτος στο πρώτο πλησίασμα  -ποιος  δεν  είναι  θα μου πείτε-, ίσως λίγο παραπάνω καχύποπτος στην αρχή. Αλλά τελικά συνεργάσιμος και μεγαλόκαρδος…

“Με μια φωτογραφική μηχανή το γυρίσαμε όλο, φως της ημέρας, μερικά ledakia, και  προβολείς  αυτοκινήτου”. Αυτά ήταν τα βασικά μέσα του ντοκυμαντέρ, που μου   είπε   ο   Στρατής.  Κι  όμως  δε  φαίνεται  πουθενά  ερασιτεχνισμός, προχειρότητα, τσαπατσουλιά. Το θέμα είναι τόσο δυνατό από μόνο του, που σου ταρακουνάει  το  μυαλό.  Η  φωτογραφία είναι σα να ξεφυλλίζεις το τελευταίο National  Geographic,  ενώ το τέλος σου αφήνει μια γλύκα και μια πίκρα στην ψυχή, κι ένα τσουβάλι σκέψεις να κουβαλήσεις μαζί σου. Και πάνω από όλα μια ευχαριστία, στο δημιουργό σου, που σου δόθηκε η ζωή…

«Αν  οι  φλέβες  μεταφέρουν  το αίμα για να χτυπάει δυνατά η καρδιά μας, οι ανθρώπινες  ιστορίες  μεταφέρουν  τις  αλήθειες ώστε να ηχεί κρυστάλλινο το συλλογικό πεπρωμένο που συνδέει τις αμέτρητες ανθρώπινες ψυχές. Οι κοινωνοί των  ανθρώπινων  ιστοριών  έχουν  το  ίδιο  χρέος  με τους εξομολογητές των ανθρώπινων ψυχών» (απόσπασμα από την ιστοσελίδα των παιδιών).

Ένα  μεγάλο  θαυμαστικό  στα  παιδιά-  “κοινωνούς” αυτής της καλά κρυμμένης ιστορίας,  ένα  θαυμαστό  ερωτηματικό  για τη ζωή αυτού του ανθρώπου και το απύθμενο  θάρρος  του, και ένα μεγάλο “ευχαριστώ” από πλευράς μου, που έστω
και  τυχαία,  κατάφερα  να  γίνω  σε  ένα  ελ