Οι «χαραμοφάηδες» της Ευρώπης: Ο ρατσισμός των αγανακτισμένων δανειστών

«Χίλια οχτακόσια στόματα λιγότερα», σχολίαζαν ανακουφισμένοι αξιωματικοί της Βέρμαχτ το καλοκαίρι του 1944 την απαγωγή και την εκτόπιση των Εβραίων της Ρόδου στο Άουσβιτς, όπου πλην ελαχίστων βρήκαν όλοι τραγικό θάνατο. Που σημαίνει ότι τους απασχολούσε το ναζιστικό ερώτημα «γιατί να ταΐζουμε ακόμη αυτούς τους χαραμοφάηδες υπάνθρωπους»; Δύο χρόνια μετά το επαίσχυντο εξώφυλλο του Focus

με την Αφροδίτη ασχημονούσα και τον τίτλο «Απατεώνες στην Ευρωοικογένεια», ο υπεύθυνος σύνταξης του περιοδικού Uli Dönch, λίγες μέρες πριν από τις κρίσιμες εκλογές της Κυριακής, αναρωτιόταν δημόσια αν αξίζει τον κόπο η Ευρώπη να συνεχίζει να «ταΐζει» με πακέτα τους Έλληνες – χαραμοφάηδες, προσθέτω εγώ, για να αποδώσω πλήρως το συλλογισμό του.

Πώς εξηγείται ένας τόσο απροκάλυπτος ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων; Και, μάλιστα, από το στόμα όχι ενός νεοναζί ή ενός ακραίου συντηρητικού τραπεζίτη, όπως ο Σάρατσιν, που βάλθηκε να σώσει τη Γερμανία από τους Μουσουλμάνους και την Ευρώπη από το ευρώ, οικονομώντας όμως ο ίδιος εκατομμύρια από την πώληση των βιβλίων του, αλλά από την πένα του εκδότη ενός μεγάλης κυκλοφορίας περιοδικού; Το πράγμα χρειάζεται σκέψη.

Ο ρατσισμός, όποτε εκφράστηκε στην Ιστορία συμπυκνωμένος σε θεσμό, είχε πίσω του κάποιον νομιμοποιητικό μύθο. Ο φυλετικός μύθος πόνταρε στη Βιολογία. Σύμφωνα με τους θιασώτες του, οι λαοί είναι «φυλές» και κάθε «φυλή» έχει εγγενή χαρακτηριστικά που παραμένουν σταθερά μέσα στο διάβα του χρόνου. Παγιδευμένος σ’ αυτό το μύθο, ο γνωστός μας Φάλμεραϋερ πίστευε ότι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι το 1830 ως Έλληνες, στην πραγματικότητα δεν ήταν Έλληνες. Επειδή είχε διακοπεί η φυλετική τους συνέχεια με τους Αρχαίους.

Και ενώ ο ίδιος τουλάχιστον δεν ζητούσε την εξόντωση των «δήθεν» Ελλήνων, αλλά απλώς επισήμαινε στους διανοουμένους της εποχής να είναι πιο συγκρατημένοι με τον φιλελληνισμό τους, αφού άλλα έλεγε η «επιστήμη», ένας συμπατριώτης του, εκατό χρόνια αργότερα, θα γίνει πιο ραντικάλ: Όχι μόνο σκέφτηκε να δώσει θεσμική υπόσταση στη θεωρία περί ανώτερων και κατώτερων φυλών, αλλά συνεπής στην τρέλα του εκπόνησε και εφάρμοσε σχέδιο εξόντωσης των κατώτερων «φυλών» με το Ολοκαύτωμα. Ο Χίτλερ επιχείρησε να δημιουργήσει μια Ευρώπη με σαφή φυλετική ιεραρχία, στην κορυφή της οποίας ήταν – ποιος άλλος – η γερμανική «φυλή» των Herrenmenschen. Απέτυχε να φτιάξει τη νέα Ευρώπη, αλλά τη διαστροφή του δεν πλήρωσαν μόνον ο ίδιος και η Γερμανία. Την πλήρωσε όλη η Ευρώπη.

Ήρθε μετά το «γερμανικό θαύμα» και ο Πολιτισμικός ρατσισμός. Η ιδέα ότι οι λαοί ιεραρχούνται ανάλογα με τα επιτεύγματα του πολιτισμού τους, είναι τώρα ο νέος μύθος: τέλεια μηχανήματα και τέλεια οπλικά συστήματα, καθαριότητα, αποτελεσματικότητα και τάξη, τέλεια Δημοκρατία, τέλεια παρακολούθηση των πολιτών, τέλειες σαπουνόπερες και, κυρίως, τέλεια ψέματα. Οι λέξεις «αναπτυγμένες» και «αναπτυσσόμενες» χώρες είναι το σήμα κατατεθέν αυτής της διάκρισης. Το ίδιο και οι ειδικές συμπάθειες αξιωματούχων των «αναπτυγμένων» απέναντι στα παιδιά της Νιγηρίας.

<