Οι «Επώνυμες» πολλές… Οι ελληνίδες Παγκόσμιες Πρωταθλήτριες λίγες….

Αποκλειστική συνέντευξη με την Λαμπρινή Αδάμ στο Πένταθλο και την Βασιλική Βουγιούκα στην Ξιφασκία.

Πως ξεκίνησες, πως έφτασες στις νίκες και τι σημαίνει να είσαι πρωταθλήτρια;

Βασιλική Βουγιούκα:

Στα 12 μου χρόνια έτυχε στο σχολείο να μας μιλήσει κάποιος για το άθλημα. Αυτό ήταν !!!! Πήγα μαγεμένη στους δικούς μου και είπα «θέλω να κάνω Ξιφασκία»! Από τα 14 -15 μου χρόνια είχα τις πρώτες διακρίσεις και αυτό ήρθε νωρίς να

επιβραβεύσει το κόπο και τη σκληρή προπόνηση, αν και σε μικρή ηλικία ακόμη. Ο πρωταθλητισμός θέλει συγκρότηση, πείσμα και σωστή δουλειά! Να ξέρεις να ακούς… Πρωταθλητισμός είναι να παλεύεις διαρκώς. Πρωταθλητής είσαι μόνο για μια στιγμή. Όταν με ρωτάνε λέω ότι κάνω πρωταθλητισμό και όχι ότι είμαι πρωταθλήτρια.

Λαμπρινή Αδάμ:

Ξεκίνησα τον αθλητισμό σε πολύ μικρή ηλικία, οι γονείς μου με είχαν γράψει σε σύλλογο ενόργανης γυμναστικής και τον αδερφό μου στην κολύμβηση. Όμως, δεν μου άρεσε που εγώ έπαιρνα ανθοδέσμες και ο αδερφός μου μετάλλια και, έτσι, γράψανε και μένα στην κολύμβηση. Αλλά και εκεί ήθελα να είμαι μαζί με τον αδερφό μου. Για να γλιτώσουν τη γκρίνια με βάλανε και έτσι άρχισα να προσπαθώ να τον φτάσω και να προσπεράσω τα αγόρια!

Ήμουν πολύ ανταγωνιστική και πιστεύω γι’ αυτό προχώρησα γρήγορα. Όταν ήμουν 15 χρονών κάποιος πλησίασε τους γονείς μου σε ένα πρωτάθλημα κολύμβησης και τους είπε ότι υπάρχει μοντέρνο πένταθλο και αν ήθελαν να πάνε τον αδερφό μου να το δει. Έτσι, λοιπόν, πήγαν -αλλά μαζί τους πήγα και εγώ! Θυμάμαι ότι ξετρελάθηκα στην ιδέα και έτσι ξεκινήσαμε το πένταθλο. Δεν ήξερα πολλά, ευτυχώς η κατηγορία η δική μου ήταν τρίαθλο που περιελάμβανε σκοποβολή, κολύμπι, τρέξιμο. Από αυτά μόνο τη σκοποβολή δεν ήξερα, αλλά έκανα προπονήσεις μέχρι τους πρώτους αγώνες.

Θυμάμαι ότι είχα πολύ άγχος, στη σκοποβολή δε τα κατάφερα και πολύ καλά, στην κολύμβηση όμως είχα βγει πρώτη αλλά όταν πας στο τρέξιμο οι βαθμοί που έχει μαζέψει συμψηφίζονται και ξεκινάς με το σύστημα του HANDICAP. Εγώ λοιπόν λόγω της κακής σκοποβολής δεν είχα πολλούς βαθμούς και ξεκίνησα σχεδόν τελευταία. Προπόνηση στο τρέξιμο δεν είχα κάνει προπόνηση ήξερα πως τρέχεις γιατί σαν παιδί όταν παίζεις τρέχεις. Πραγματικά δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα, κανένας ούτε και εγώ η ίδια δεν πιστεύαμε στον τρόπο που έτρεχα σε κάθε γύρω πέρναγα 1 με 2 κορίτσια και έτσι έφτασα να τερματίσω Τρίτη. Τότε λοιπόν αποφάσισα να αφήσω οριστικά την κλασική κολύμβηση και να ασχοληθώ με τον πένταθλο  πιο συστηματικά. Δούλεψα πολύ σκληρά και συνέχισα να προσπαθώ να φτάσω τα αγόρια. Έτσι έφτασα στις νίκες με πολύ δουλειά και όταν για πρώτη φορά τερμάτισα δεύτερη στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα κορασίδων είπα ότι από εδώ και πέρα θα προσπαθώ αν είμαι και πρώτη, έτσι δύο χρόνια αργότερα μέσα από σκληρή προπόνηση έφτασα να κερδίσω το Πανελλήνιο πρωτάθλημα σε 4 κατηγορίες κορασίδων-νεανίδων-νέων γυναικών. Για μένα το να είσαι πρωταθλητής είναι ένα υπέροχο συναίσθημα γι’ αυτό και σε διεθνής αγώνες προσπάθησα  αρκετά, κάποια τα κατάφερα και