Παρακαλώ προσευχηθείτε για τη Ν. Θα δώσει τη μάχη της ζωής

«Μη βλέπεις το κακό, μην ακούς το κακό, μη λες το κακό, μην κάνεις το κακό», γράφει ένα ιαπωνικό απόφθεγμα του 17ου αιώνα στο ναό Τασόγκου Καβακόε. Ή όπως αναφέρεται σε ένα θρησκευτικό κείμενο από το βιβλίο του Άρντα Βεράφ, «κάνοντας το πρώτο βήμα με μία καλή σκέψη, το δεύτερο με έναν καλό λόγο και το τρίτο με μια καλή πράξη μπήκα στον παράδεισο».

Γράφω αυτές τις λέξεις ψυχής για να μοιραστώ μαζί σας την καλοσύνη, την ευγένεια, το κουράγιο και τη δύναμη μιας γυναίκας η οποία παλεύει για τη ζωή της. Θα αναμετρηθεί

ξανά μέσα σε λίγες ημέρες για πάνω από δέκα ώρες με μια σκοτεινή αρρώστια που θέλει να τη λυγίσει. Αλλά το ξέρει ότι στο τέλος -αν και αποκαμωμένη – θα βγει από το χειρουργείο λουσμένη από το λευκό φως. Έξω θα την περιμένουν η οικογένειά της και αυτό το μικρό αγγελάκι που ήρθε στη ζωή πριν από έναν χρόνο. Οι γονείς της, ο συντροφός της ένας άνδρας με ατσαλένια πίστη, οι φίλοι και οι συναδελφόι της που την λατρεύουμε.

Όταν η Ν. είχε ξεκινήσει τη μεγάλη μάχη ήξερε τι την περιμένει. Αλλά δεν δίστασε ούτε μία στιγμή να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Αυτό είναι και το μεγαλείο της. Η Ν. δεν έλεγε ποτέ κακή κουβέντα για κανέναν. Ακόμη και γι’ αυτούς τους παλιανθρώπους στη δουλειά που τη βασάνιζαν κυριολεκτικά κάθε ημέρα, όπως και άλλους ανθρώπους «πουλώντας τσάμπα μαγκιά». Κρυμμένοι πίσω από γραφεία και κουστούμια «υπευθύνων». «Χτυπώντας» με τη συμπεριφορά τους άναδρα μία γυναίκα.

Άραγε το μετάνιωσαν ποτέ;

Η Ν. ποτέ δεν πείραξε κανέναν. Εργαζόταν τίμια και υποδειγματικά. Χαιρόσουν να συνεργάζεσαι μαζί της. Είναι μια καλή δημοσιογράφος και το ξέρω ότι σύντομα θα κάθεται πάλι στο γραφείο της. Ποιό γραφείο της; Δεν είχε γραφείο. Από το μοντάζ διακτινιζόταν στο στούντιο και από το τηλεφωνικό κέντρο στη σύνταξη ειδήσεων.

Η Ν. λείπει από τη δουλειά πάνω από έναν χρόνο. Όταν ξεπέρασε την πρώτη τρικυμία και μετά από κάποιο διάστημα ξαναγύρισαν τα μποφόρ και ταρακούνησαν το «καρυδότσουφλο» της ζωής της δεν είπε τίποτα. Υπέμενε στωικά. Πάντα χαμογελούσε και έλεγε «είμαι καλά». Έπρεπε να επιμείνω ξεπερνώντας κάθε «κόκκινη γραμμή» για να μου μαρτυρήσει ότι πρέπει να αφεθεί πάλι στα χέρια του Θεού και των χειρουργών. Αλλά κι εκείνη τη στιγμή η νηφαλιότητα και η γλυκύτητά της ξεπέρασε κάθε φαντασία. Με έπεισε ότι δεν πρέπει να φοβάμαι, αφού δεν φοβάται ούτε αυτή.

Η Ν. ήρθε από το πουθενά στην επαγγελματική ζωή μου. Πανέμορφο κορίτσι που τραβούσε τα βλέμματα όλων, αλλά με ένα πέπλο αθωότητας (για όσους το διέκριναν). Και πείσμα να κάνει καλά πράγματα στη δημοσιογραφία. Και τα έκανε. Και θα κάνει και άλλα. 15 χρόνια συνεργαζόμαστε στενά. Ήταν και θα είναι πάλι το δεξί μου χέρι μόλις επιστρέψει στη δουλειά. Η Ν. δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει ποτέ καμία σχέση με το κακό. Έλεγε συνεχώς «συγνώμη» αν δεν έκανε ή νόμιζε ότι δεν έκανε κάτι καλά. «Ευχαριστώ» όταν της έλεγες μπράβο ή την  βοηθούσε σε κάτι και «παρακαλώ» όταν της έλεγες ευχαριστώ.

Η θάλασσα του Θεού είναι απέραντη και