Πείτε ένα ευχαριστώ, μια συγνώμη, ένα παρακαλώ…

Είναι από τις στιγμές που σου αφήνουν  μια γλυκιά γεύση στην ψυχή. Νιώθεις αληθινός άνθρωπος. Έχεις αφήσει άλλο ένα αποτύπωμα καλοσύνης στη ρουτίνα της καθημερινότητας.

Οδηγώντας πριν από λίγες ημέρες στην οδό Λουκάρεως, έξω από το εφετείο Αθηνών, αντίκρισα στο οδόστρωμα ένα νεογέννητο γατάκι. Ήταν μια σταλιά. Φρέναρα μπροστά του δημιουργώντας ένα προστατευτικό τείχος, καθώς κανένας από τους προηγούμενους οδηγούς δεν το βοήθησε, αλλά όλοι περνούσαν ή από πάνω του ή έκαναν ζιγκ ζαγκ

Το φοβισμένο πλασματάκι τρέμοντας χώθηκε κάτω από το αυτοκινητό μου. Δίπλα μου σταμάτησε κι ένας μοτοσικλετιστής και διακόψαμε την κυκλοφορία. Μπουσουλώντας στην άσφαλτο έπιασα το γατάκι και προσπάθησα με χάδια στο κεφαλάκι να το ηρεμήσω, γιατί έτρεμε από το φόβο. Δίπλα μας ήρθαν και τρείς τέσσερις αστυνομικοί από τη φρουρά του δικαστικού μεγάρου. Οι δύο ήταν αδιάφοροι και δεν μίλησαν, ο ένας μας επέπληξε γιατί δημιουργήσαμε κυκλοφοριακό πρόβλημα, και μόνο ο ένας υπερασπίστηκε την κίνησή μας. Μάλιστα, μου ζήτησε ευγενικά το γατάκι για να το πάρει η φρουρά υπό την προστασία της. Και δεν ήταν ψέμα. Γιατί μετά από δυό τρεις μέρες που πέρασα ξανά, το γατάκι απολάμβανε τη φροντίδα των αστυνομικών μέσα σε μία κούτα.

Σας περιέγραψε αυτή την εικόνα της Αθήνας με την ελπίδα ότι όλο και περισσότερη καλοσύνη θα γεννιέται κάθε μέρα. Όλο και περισσότερα αδέσποτα σκυλάκια και γατάκια θα σώζονται. Όλο και περισσότεροι πολίτες με φωτεινές ψυχές θα κυκλοφορούν δίπλα μας.

Ξέρετε, δεν κοστίζει τίποτα ένα χαμόγελο, μια καλημέρα από καρδιάς, μια αγκαλιά, μια καλή κουβέντα, ένα ευχαριστώ, ένα παρακαλώ, ένα συγνώμη. Λέξεις που ξεχάσαμε. Συναισθήματα που στραγγαλίσαμε. Αξίες που διαγράψαμε. Ας γίνουμε τουλάχιστον τώρα, που η πατρίδα μας βυθίζεται σε αυτό το σκοτεινό πηγάδι της αβεβαιότητας για το αύριο, καλύτεροι άνθρωποι. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό.

Από το να σώσεις ένα γατάκι. Να βάλεις ένα μπολάκι νερό κάτω από το δέντρο στο αδέσποτο σκυλάκι της γειτονιάς. Να δώσεις τα ψίχουλα της τυρόπιτας σε ένα περιστέρι. Να περάσεις τον τυφλό απέναντι. Να ενδιαφερθείς για τον ηλικιωμένο γείτονα που δεν έχει συγγενείς. Να φυτέψεις μία γλάστρα στο μπαλκόνι. Να περιμένεις στωικά στην ουρά – γιατί τις περισσότερες φορές δεν φταίει για την εξευτελιστική ταλαιπωρία σου ο δημόσιος υπάλληλος που βρίζεις, αλλά οι χαρτογιακάδες υπουργοί.

Ξύπνα αύριο το πρωί και πες «από σήμερα θα σκέφτομαι πιο αισιόδοξα». Όσο μπορεί ο καθένας μας.

Γιατί, όπως έχει γράψει και ο ιρλανδός συγγραφέας Έντμαν Μπουργκ, «αυτό που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό, είναι να μείνουν άπραγοι οι καλοί άνθρωποι».