Ποια Παιδεία;

Μια κοινωνία που ζει με τραυματικό και βίαιο τρόπο το τέλος μιας εποχής “εικονικής ειδυλλιακής πραγματικότητας”, η οποία πέρασε ανεπιστρεπτί, ψάχνει απεγνωσμένα στηρίγματα για να αντέξει. Έγραφα στην aixmi.gr πριν λίγο καιρό:

“…(υποκριτικές) κραυγές (μεγαλόσχημων κάθε είδους και απόχρωσης που προσπαθούν να κρύψουν ευθύνες τραγικών επιλογών) και ψίθυροι (ανθρώπων που προσπαθούν να μιλήσουν χαμηλόφωνα και ορθολογικά), σε μια ζαλισμένη και παραπλανημένη κοινωνία που ψάχνεται… που ψάχνει για το αυτονόητο, για την αλήθεια των πραγμάτων,

την ελπίδα… ψάχνει γι’ αυτούς που θα μπορούν να πουν με ειλικρίνεια «έκανα λάθος», και αναρωτιέται γι’ αυτούς που λένε «άσε με να κάνω λάθος». Μια κοινωνία που κουράστηκε πια από τους «σοφούς», τους «δυνατούς» όλων των ειδών, τους «αδιάφθορους», μια κοινωνία που ανακάλυψε ξαφνικά ότι οι νέοι της θα ζήσουν χειρότερα από τους παλαιότερους. Μια κοινωνία που πορεύεται σήμερα μέσα από «κομμάτια και θρύψαλα» και ψάχνει πια μέσα στις κραυγές και τους ψιθύρους την αλήθεια και τα ψέματα…”

Πιστεύω βαθειά ότι ένα από τα στηρίγματα που (πρέπει) να αποτελεί πια ένα πολύτιμο ζητούμενο, είναι η Παιδεία. Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι αυτονόητο και δεν αποτελεί επανάληψη μιας ήδη γενικά αποδεκτής διαπίστωσης. Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πάει καιρός που το αίτημα για (ουσιαστική) Παιδεία στη χώρα μας έχει υποχωρήσει δραματικά, με αποτέλεσμα αυτό το έλλειμμα παιδείας να αποτελεί μια από τις σημαντικότερες αιτίες της σημερινής κρίσης.

Πράγματι, για ποια Παιδεία μπορούμε να μιλάμε σήμερα όταν,

η κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη είναι ζητούμενα, η αξιοκρατία αντικαθίσταται από τις ‘οριζόντιες’ ρυθμίσεις και οι αριθμοί αντικαθιστούν τους ανθρώπους;ενώ ζητού(σα)με από τους νέους να κάνουν το καλύτερο, τους κληροδοτούμε το μέλλον της ανεργίας, της αναγκαστικής μετανάστευσης, της γενικευμένης παρακμής, της αδικίας, · μέχρι χθες(;) το κριτήριο της επιτυχίας (;) του αποδεκτού κοινωνικού μοντέλου ήταν το “πόσα βγάζεις” (ανεξάρτητα από τον τρόπο);σκόπιμα ψεύδη, τυχοδιωκτισμοί  και λαϊκισμός (κάθε χρώματος) είναι ακόμα στην ημερήσια διάταξη;ο ορθολογισμός έχει δώσει προ πολλού τη θέση του στο ‘δίκιο’ του … (όποιου) ισχυρού (οικονομικά, ιδεολογικά, κομματικά) και όταν η ποικιλώνυμη βία επικρατεί της λογικής και συχνά ‘απο-ενοχοποιείται’;

(όποια) ‘πεφωτισμένη’ και ‘ισχυρή’ μειοψηφία αδιαφορεί για την άποψη της πλειοψηφίας και όταν η ‘άλλη’ άποψη και το ‘διαφορετικό’ ενοχοποιείται και στοχοποιείται;

δεν έχει σημασία τι λέγεται, αλλά από ποιον λέγεται και όταν αυτός που “μιλά” δεν “ακούει” (ιδιαίτερα τους νέους) γιατί έχει “πάντα δίκιο, κατέχοντας την  απόλυτη αλήθεια”;στην παρακμιακή κοινωνία του άσπρου-μαύρου είναι συχνά πιο βολική μια εύκολη και χωρίς πολλά–πολλά καταδίκη, αντί μιας βασανιστικής και επεξεργασμένης εκτίμησης και κατανόησης των αιτίων του προβλήματος;δεν υπάρχε δικαίωμα στο λάθος (τουλάχιστον γι’ αυτούς που το δικαιούνται);η λέξη ‘συναίνεση’ τείνει να διαγραφεί από το λεξικό;