Πολιτικό κόστος

Ο όρος «πολιτικό κόστος» έχει γίνει αναμφισβήτητα αντιπαθής στον ελληνικό λαό, καθώς συχνά αποτελεί το «επιχείρημα» για χειρισμούς των πολιτικών ενάντια στο λαϊκό συμφέρον. Στον όρο αυτό θα ανατρέξω, υπό την πραγματική του όμως έννοια, αυτήν δηλαδή που αντανακλά τις συνέπειες των πολιτικών εξελίξεων για τη χώρα μας, μετά τις δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Το πρώτο μήνυμα, που έδωσαν οι Έλληνες πολίτες με την ψήφο τους, ήταν η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η τιμωρία των δύο πολιτικών κομμάτων, που κυβέρνησαν τον τόπο, ως υπεύθυνων για τη σημερινή του κατάρρευση. Και το

μήνυμα αυτό δόθηκε με έναν τρόπο εκκωφαντικό αλλά και αντιφατικό, καθώς η μετακίνηση ψηφοφόρων της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω θυμού και όχι λόγω ιδεολογίας, δίνουν το φαινομενικό αποτέλεσμα της συγκλονιστικής ανόδου μιας Αριστεράς στην Ελλάδα, που έφθασε στο κατώφλι της εξουσίας και σταθεροποιήθηκε στην αβανταδόρικη και νευραλγική θέση μιας πανίσχυρης Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, απαραίτητης, χωρίς αμφιβολία  και επί μακρόν απούσας από την ελληνική πολιτική σκηνή.

Το παραπάνω μήνυμα είναι, κυρίως, μήνυμα ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας με συνυπάρχουσα, βέβαια, σύγχυση πολιτικών και πολιτών, όμως, σταθερά εντός του πλαισίου της Δημοκρατίας.

Το δεύτερο μήνυμα είναι θλιβερό και εξόχως ανησυχητικό. Προέρχεται και αυτό, κατά μέγα μέρος, από τον θυμό των πολιτών, ιδιαίτερα των νέων, ο οποίος τους οδήγησε άκριτα και αβασάνιστα στους κόλπους της Χρυσής Αυγής. Και το πιο απογοητευτικό είναι ότι η επιλογή αυτή των πολιτών αποτέλεσε ένα continuum στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, παρά την ανατριχιαστική συμπεριφορά του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής στην πολυσυζητημένη και πολυπροβληθείσα στην τηλεόραση προεκλογική εκπομπή, που προσέβαλε τη Δημοκρατία και απέδειξε τη ναζιστική χροιά αυτής της παράταξης.

Το ερώτημα, λοιπόν, που με βασανίζει είναι : πώς αξιολογούν οι πολιτικοί μας το κόστος των δύο εκλογών του 2012  και πώς σκέπτονται να εξισορροπήσουν το πολιτικό σκηνικό αυτής της χώρας, μετά τις αλγεινές εξελίξεις και μέσα σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που μας αμφισβητεί και μας προσβάλλει ακατάπαυστα, ενώ συγχρόνως αποτελεί την κινητήρια δύναμή μας ;

*Η Καθηγήτρια Στέλλα Πριόβολου είναι πρόεδρος στο Τμήμα Ιταλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών