Πότε θα συγχωνευθούν οι… συγχωνευτές;

Τα τελευταία τρία χρόνια η ελληνική κοινωνία υφίσταται, στο όνομα της μείωσης του κόστους λειτουργίας του κράτους, ένα κατακλυσμό συγχωνεύσεων φορέων και νομικών προσώπων του δημοσίου. Οι συγχωνεύσεις αυτές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πλήττουν την ποιότητα ζωής των πολιτών, ιδίως εκείνων που ζούν εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων.

Ενδεικτικά και όχι εξαντλητικά, και χωρίς χρονική ιεράρχηση ή ιεράρχηση με βάση το μέγεθος των αρνητικών επιπτώσεων, καταγράφονται παρακάτω συγχωνεύσεις που είτε πραγματοποιήθηκαν

- Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης

- Νοσοκομείων και Κλινικών

- Σχολικών Μονάδων (Δημοτικών και Γυμνασίων)

- Ασφαλιστικών Ταμείων

- Μονάδων κοινωνικής φροντίδας ανά περιφέρεια

- ΑΕΙ και ΤΕΙ

- Διευθύνσεων Οικονομικών Υπηρεσιών

- Κέντρων Εξυπηρέτησης πολιτών

- Ειρηνοδικείων

- Λιμενικών Ταμείων

- Ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων

- Φορέων διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών

- Αγροτικών οργανισμών

- Στρατοπέδων και στρατολογικών υπηρεσιών

- Αθλητικών κέντρων

Στον Έλληνα πολίτη, που υφίσταται με χαρακτηριστική και ασυνήθη υπομονή τη συνεχή και σημαντική υποβάθμιση του επιπέδου της καθημερινής του ζωής, προκύπτει το εύλογο ερώτημα: γιατί δεν νομοθετείται με τη λογική των παραπάνω συγχωνεύσεων και η “συγχώνευση” των βουλευτικών εδρών;

Στην Ελλάδα αναλογεί ένας βουλευτής ανά 35.000 κατοίκους έναντι 70.000 κατοίκων κατά μέσο όρο στην Ευρώπη και έναντι 45.000 – 75.000 κατοίκων στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, με πληθυσμό ανάλογο της Ελλάδος. Τα στοιχεία, βέβαια, αυτά μόνον ενδεικτικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν αφού οι κοινωνικές και εκλογικές δομές διαφοροποιούνται μεταξύ των χωρών. Στη σημερινή, όμως, εποχή που το Κράτος έχει ανάγει την μείωση του κόστους λειτουργίας σε πρωταρχικό παράγοντα σε όλους τους τομείς λειτουργίας του, η διατήρηση της αναλογίας αυτής αποτελεί πρόκληση για τους πολίτες που δεν πιστεύουν ότι η μεταβολή της θα φέρει ανιχνεύσιμες μεταβολές στην εκπροσώπησή τους. Είναι φανερό ότι δεν αρκεί, πλέον, η μείωση και μόνο του συνολικού κόστους βουλευτικών αποζημιώσεων και παροχών.

Η νομοθέτηση της μείωσης του αριθμού των βουλευτών, όπως έκανε 120 χρόνια πριν ο Χαρίλαος Τρικούπης, μπορεί να δρομολογηθεί άμεσα, αφού από το Σύνταγμα προβλέπεται ότι μπορεί να κυμαίνεται από 200 – 300. Να σημειωθεί ότι η εξοικονόμηση κονδυλίων από τη μείωση αυτή δεν αναμένεται σημαντική. Θα είναι, όμως, τεράστιο το πολιτικό μήνυμα που θα σταλεί στους χειμαζόμενους πολίτες, ότι στην προωθούμενη κατακλυσμιαία μείωση των κρατικών δομών δεν υπάρχουν στεγανά.

*Ο Γιάννης Γκόλιας είναι καθηγητής του ΕΜΠ, πρόεδρος της Σχολής Πολ. Μηχανικών και Δ/ντης Εργαστηρίου Κυκλοφοριακής Τεχνικής του Τομέα Μεταφορών και Συγκοινωνιακής Υποδομής.