Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την απελπισία του κόσμου – ακόμη και τις αυτοκτονίες

Η αριστερή αντιπολίτευση επιμένει ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρη κατάρρευση προβάλλοντας ως επιχείρημα τις αυξημένες αυτοκτονίες που, πράγματι, καταγράφονται τα τελευταία 3 χρόνια.

Όμως στην πραγματικότητα, οι αυξημένες αυτοκτονίες, (που δείχνουν, υποτίθεται, την τραγωδία) την οποία όντως υφίσταται ελληνικός λαός είναι 461 από το 2010 κι έπειτα.

Δεν είναι αμελητέος ο αριθμός αυτός. Παντού και πάντα όπου υπάρχει βίαιη πτώση βιοτικού

επιπέδου, μια άκρως στρεσογόνα κατάσταση, οι αυτοκτονίες αυξάνονται. Αλλά, επίσης, είναι προφανές ότι πουθενά στον κόσμοη αυτοκτονία ενός ανθρώπου που οδηγείται στην πράξη αυτή από απελπισία, δεν γίνεται πολιτικό γεγονός. Εκτός κι αν η άπελπις ενέργεια υιοθετείται από συγκεκριμένες πολιτικές οργανώσεις για να προωθήσει τους σκοπούς τους.

Κι αυτό, όπως ήταν φυσικό, έγινε στην Ελλάδα, η οποία σταθερά διολισθαίνει σε καταστάσεις ακραίες, που θυμίζουν περισσότερο κοινωνία σε κατάρρευση παρά συγκροτημένη κοινωνία, που έχει αντιληφθεί τι της συμβαίνει και πώς μπορεί να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον – κυρίως για τις επόμενες γενιές.

Nα θυμίσουμε μόνον ότι η φρικιαστική δολοφονία των υπαλλήλων της Μαρφίν, μεταξύ των οποίων και μία έγκυος, δεν απετέλεσε αφορμή για πύρινα δημοσιεύματα, δημόσιες συγκεντρώσεις, πορείες κοκ, προφανώς γιατί δεν εντασσόταν στους επικοινωνιακούς και προπαγανδιστικούς σκοπούς της Αριστεράς.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που η Αριστερά ανέδειξε αγωνιστές της σε ήρωες και πρότυπα. Από τον Μανώλη Γλέζο μέχρι τον Σωτήρη Πέτρουλα και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, η Αριστερά ήξερε να αναδεικνύει πρότυπα. Αλλά ήταν πρότυπα ανθρώπων, που αγωνίζονταν θετικά για να κάνουν την ιδεολογία τους, καλή ή κακή δεν έχει σημασία, πραγματικότητα. Δεν ήταν πρότυπα απελπισίας και μιζέριας, όπως είναι ο δυστυχής συνταξιούχος φαρμακοποιός.

Το χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η απελπισία κι η μιζέρια. Κάποιοι προσπαθούν να την εκμεταλλευθούν. Για να πάρουν τη ρεβάνς τους. Άλλοι για να αυξήσουν τη δύναμή τους εκλογικά. Άλλοι για να κερδίσουν πρόσκαιρα οφέλη. Ουδείς όμως, ούτε η Αριστερά, ούτε η Δεξιά, ούτε τα απαξιωμένα κυβερνητικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προσφέρουν όραμα και προοπτική δημιουργική για την κοινωνία, που βρίσκεται σε παραζάλη εξαιτίας της βίαιης κατάρρευσης του βιοτικού της επιπέδου.

Με αποτέλεσμα ο φόβος κι η οργή να επικρατούν. Αλλά χωρίς πρόταση, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς προοπτική.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος σε μια πρόσφατη ομιλία του συνέκρινε αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα με τα όσα συνέβησαν στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, κατά την περιβόητη περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όταν ανεύθυνες ακραίες φωνές επικράτησαν οδηγώντας εντέλει στην κατάκτηση της εξουσίας από τον Αδόλφο Χίτλερ και τους Ναζί.

Ο κ. Βενιζέλος δεν παρουσίασε, όμως, κάποια εμπεριστατωμένη πρόταση για το πώς η χώρα θα αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Η Ελλάδα τείνει να γίνει έρμαιο ακραίων φωνών, η μάλλον λαϊκίστικών κραυγών, είτε αυτές προέρχονται από τη Δεξιά είτε από τ