Στου Κασιδι(άρη) το κεφάλι…

Καταδικάζουν οι Έλληνες πολιτικοί και οι πολίτες –δυστυχώς όχι όλοι- τη διαστροφή και τη χυδαιότητα του Χρυσαυγίτη. Όμως, πώς και γιατί έφθασε ένας νεοεκλεγείς βουλευτής να χειροδικήσει με τον πιο αποτρόπαιο και ανατριχιαστικό τρόπο πάνω σε δύο γυναίκες συναδέλφους του ; Ποιος του έδωσε τη δυνατότητα να θέσει υποψηφιότητα για το ελληνικό Κοινοβούλιο και με ποιο σκεπτικό οι πολίτες τον εξέλεξαν ; Αυτά τα ερωτήματα είναι ιδιαίτερα σοβαρά και πρέπει να απασχολήσουν τους πολιτικούς μας, αμέσως μετά τις εκλογές και ανεξάρτητα

από τα αποτελέσματα, γιατί έχουν άμεση σχέση με το πολιτικό αλλά και κοινωνικό μας σύστημα και συνδέονται απόλυτα με τη σημερινή κατάντια της χώρας μας.

Το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής είναι φαινόμενο μιας κοινωνίας παρακμιακής που επιστρέφει στους νόμους της ζούγκλας. Το τηλεοπτικό συγκλονιστικό επεισόδιο εντάσσεται στο «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου», θανάτου των αξιών , των ηθών και των θεσμών .

Ως απάντηση στα ερωτήματα που έθεσα, καταθέτω με περίσσιο προβληματισμό τις παρακάτω σκέψεις.

Πιστεύω ότι ο πολιτικός κόσμος δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία και την ίδια αντίδραση σε ανάλογες βίαιες επιθέσεις εναντίον στελεχών της πολιτικής και πνευματικής ζωής του τόπου. Κράτησε αποστάσεις, μέτρησε το περίφημο πολιτικό κόστος και παρέμεινε σε θεωρητικές και φιλοσοφικές προσεγγίσεις του τύπου «αυτά συμβαίνουν στους άλλους, όχι σε εμάς». Αφού , λοιπόν, η εκσφενδόνιση αντικειμένων, ζαρζαβατικών και γιαουρτιού light πέρασε ανάλαφρα στην κοινωνία, σατιρίστηκε και θεωρήθηκε από ένα μεγάλο μέρος πολιτών πράξη πρέπουσας αντίδρασης εναντίον των άχρηστων απαξιωμένων πολιτικών, πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων και άλλων, επόμενο ήταν να προχωρήσουμε στην επόμενη ενισχυμένη αντίδραση, στο ξύλο light !

Έχει, λίγο πολύ, επικρατήσει μια νοσηρή άποψη ότι οι νόμοι είναι αδύναμοι και, επομένως, οι πολίτες μπορούν να τους προσπεράσουν και με οποιαδήποτε δύναμη διαθέτουν, οφείλουν να διεκδικήσουν το δίκιο τους χωρίς καμία επίπτωση. Η ατιμωρησία και πάλι σε όλο της το μεγαλείο κτίζει την κοινωνία του θράσους, της απειθαρχίας, της παρανομίας, που προστιθέμενα όλα, συνιστούν τη βία.

Καμαρώνουμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, αναζητήσαμε όμως για να μάθουμε πώς αντιμετώπιζαν και τι πίστευαν εκείνοι για τα κοινωνικά φαινόμενα των καιρών ; Οι Έλληνες πρόγονοί μας δεν έπαψαν ποτέ να ορθώνονται εναντίον της βίας, της αυθαιρεσίας, της αταξίας και ο νόμος σήμαινε γι’ αυτούς, πριν από όλα, το αντίθετο της βίας. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Ιάσονα προς τη βάρβαρη Μήδεια στην ομώνυμη Eυριπίδεια τραγωδία, όπου της επισημαίνει τι της πρόσφερε ο ερχομός της στην Ελλάδα : «Τι είναι δίκαιο έμαθες, ζεις σύμφωνα με τους νόμους, όχι όπως αρέσει στους ισχυρούς». Η Ελλάδα έμοιαζε να είχε «κινητοποιηθεί» εναντίον της βίας και τούτο ενέπνευσε το φλογερό σεβασμό της προς το νόμο.

Αλλά και ως προς την περιπόθητη συναίνεση κομμάτων και κρατών της Ευρώπης οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που διέδωσαν την ιδέα όλων των δυνατώ