Τέλειωσα την Ιατρική κι έγινα η χαρά του πρωτόκολλο​υ και του βιογραφικο​ύ

Φτάσαμε ήδη στα μέσα Σεπτέμβρη. Καθώς οι βιτρίνες έχουν αρχίσει να γεμίζουν με χειμωνιάτικα, το μαύρισμα αρχίζει να ξεθωριάζει, όπως και οι αναμνήσεις από αυτό το τελευταίο καλοκαίρι που πέρασε τόσο ξέγνοιαστα για μένα. Χωρίς καμία σκέψη, καμία ευθύνη, καμία υποχρέωση. Αυτές μετατέθηκαν όλες για το φθινόπωρο, μαζί με την έκθεση της Τρόικα.

Τα τελευταία έξι χρόνια, το μόνο που έχω να θυμάμαι από αυτή την εποχή, είναι τα μεγάλα χοντρά βιβλία

της Ιατρικής. Ατελείωτες ώρες διαβάσματος και η ατέρμονη επιθυμία να έρθει, επιτέλους, αυτός ο Σεπτέμβρης, για να τελειώσουν τα βάσανά μου.

Τελικά, όλα κάποτε τελειώνουν. Όπως τελείωσε κι αυτή η Σχολή. Και παρόλο που το  επαγγελματικό μου μέλλον μοιάζει ζοφερό, αν μη τι άλλο σκέφτομαι αυτό που λέει ο ποιητής:

«Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.»

Ήταν η πρώτη φορά, λοιπόν, που δεν ήθελα να ρθει ο Σεπτέμβρης.  Τι άλλο θα είχα να κάνω, εκτός από το να γραφτώ στο ταμείο ανεργίας, όπως σχεδόν κάθε πτυχιούχος της ηλικίας μου;

Όπως όλοι μου οι φίλοι;
Ύστερα, έγινα η χαρά του πρωτοκόλλου και του βιογραφικού. Απέλπιδα ή όχι, δεν μπορείς να κάνεις  τίποτα άλλο από το να στέλνεις αιτήσεις παντού…

Το αναθεωρημένο για το Σεπτέμβρη στατιστικό νούμερο 53,8% της ανεργίας των νέων φαντάζει ακόμη πιο τρομακτικό όταν το αντιμετωπίζεις στην πραγματική ζώη. Λένε, πως κάποιος που είναι νέος και πεισματάρης κρατάει στα χέρια του μία ανεξόφλητη επιταγή από τη ζωή. Στη Ελλάδα του 2012, η επιταγή αυτή μένει μάλλον ακάλυπτη…

Το βασικό θέμα συζήτησης του φετινού καλοκαιριού ήταν οι «προβολές στο μέλλον». Η ιδέα, δηλαδή, ότι σε όλες τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις αποφάσεις μας, προβάλλουμε πάντα την επόμενη μέρα, και την επίδραση που μπορεί να έχουν αυτές είτε σε μας είτε στους γύρω μας.

Στο πλαίσιο της σημερινής κατάστασης είναι λίγο δύσκολο κανείς να κάνει προβολές στο μέλλον, ειδικά όταν αυτό δεν εξαρτάται από τον ίδιο.

Ο χειμώνας που πλησιάζει, δεν θα μοιάζει σε τίποτα με όλους τους προηγούμενους. Με την εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, δεν ξέρω αν θα έχουμε χρήματα να ζεστάνουμε το σπίτι μας. Όπως όλοι. Και ενώ τα σπίτια μας θα μένουν κρύα, έξω οι δρόμοι θα καίγονται. Οι πλέον μετριοπαθείς αναλυτές περιμένουν βίαιες κοινωνικές εκρήξεις και αναταραχές.

Τα μέτρα αυτά, που με τόσο κυνισμό μας επιβάλλουν οι δανειστές μας (ναι, αυτοί οι ίδιοι που διατείνονται ότι μας βοηθάνε, ενώ παράλληλα αισχροκερδούν σε βάρος μας, όπως απέδειξε και στον τελευταίο αντιρρησία η υπόθεση του ομολόγου της ΕΚΤ που έληξε στις 20/8), είναι φορτίο ασήκωτο για την ελληνική κοινωνία.

Ίσως και για την ελληνική Βουλή, από την οποία δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ότι θα περάσουν…

Υπάρχουν τρεις τρόποι αντιμετώπισης της ζωής, της πραγμ