Τέσσερα αδιέξοδα και μία (δι)έξοδος

Οι σύγχρονες συνθήκες επιβάλλουν

τη χάραξη μιας οραματικής και ταυτόγχρονα συνεκτικής πολιτικής…

Στέλιος Παπαθανασόπουλος, Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

1. Αυτοί που κηρύττουν τον πόλεμο πάντων κατά απάντων (erga omnes) ποιος νομίζουν ότι θα’ ναι ο τελικός νικητής; Και πώς φαντάζονται ότι θα δικαιολογηθούν στα τόσα αθώα θύματα εάν έχουν λαθέψει στους υπολογισμούς τους;
2. Γιατί ορισμένοι πιστεύουν πως υπάρχουν εξαρχής αθώοι πολιτικοί (επειδή ανήκουν σε κάποιο κόμμα κι ανεξάρτητα από ό,τι έχουν κάνει ή εξακολουθούν να κάνουν στην επαγγελματική ή ιδιωτική τους ζωή) και

εξαρχής ένοχοι πολιτικοί (επειδή ανήκουν σ’ ένα αντίθετο κόμμα κι ανεξάρτητα από το πώς ζουν ως οικογενειάρχες και επιστήμονες); Αυτή η μονομέρεια πόσο απέχει από τον τυφλό φανατισμό;
3. Όταν ο λαός ζητάει «αίμα» εδώ και τώρα στη λογική της ταυτοπάθειας (jus talionis) ή του νόμου του Λύντς, η Δικαιοσύνη πρέπει να βγάλει το μαντήλι από τα μάτια της και να (κρυφο)κοιτάζει αυτόν που κατηγορείται; Κι αν ναι, αυτό θα γίνει δεκτό κι όταν αντιστραφούν οι όροι και οι σημερινοί κατήγοροι μπορεί αύριο να’ ναι κατηγορούμενοι;
4. Αν όποιος πολιτικός ή δημοσιογράφος έχει δίκιο και επιχειρήματα, γιατί πρέπει να ουρλιάζει; Μήπως έτσι (νομίζει ότι) κρύβει τις σιωπές και τις ενοχές του παρελθόντος;

Μόνον ένας τρόπος υπάρχει για να σηκωθεί όρθια η Ελλάδα. Να φύγει εν σώματι από τη διακυβέρνηση της χώρας όλη η γενιά των 60+ (πολιτικών, δημάρχων, πανεπιστημιακών, κάθε είδους αξιωματούχων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα).

Θέλουμε δεν θέλουμε έχουμε όλοι μολυνθεί από τα τραύματα του εμφυλίου και της δικτατορίας αλλά και από τα ιδεολογήματα της Μεταπολίτευσης.

Πρέπει εδώ και τώρα να φύγουμε και να παραδώσουμε την ηγεσία της Ελλάδας στους 30άρηδες.

Αρκετά τους φορτώσαμε τα δικά μας ανομήματα.

*Ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης είναι βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ.