«Τhe day before»… Ευτυχώς προλαβαίνουμε!

Η φράση «the day after» (σ.σ. η επόμενη μέρα) έχει συνδεθεί με την πυρηνική καταστροφή. Ή με την επόμενη μέρα κάθε μεγάλης καταστροφής. Όταν όσοι θα έχουν επιβιώσει θα αγωνίζονται για τα βασικά. Όταν ο ένας θα προσπαθεί να «φάει» τον άλλο.

Μια τέτοια μέρα μπορεί να είναι και η 7η Μαρτίου. Η επομένη των εθνικών εκλογών. Ευτυχώς, όμως, για εμάς, δεν έχουμε ακόμη φθάσει εκεί. Αν γράφαμε σε αμερικάνικο ή βρετανικό περιοδικό ο τίτλος για το σήμερα θα μπορούσε να είναι «the day before». Είμαστε στην προηγούμενη μέρα. Την παραμονή. Και έχουμε ακόμη χρόνο, ευτυχώς, για να αποφασίσουμε αν θα πατήσουμε

το κουμπί του ολέθρου ή αν θα επιτρέψουμε στην κοινωνία να συνεχίσει μια φυσιολογική ζωή. Γιατί, κακά τα ψέματα, παρά τα δύο Μνημόνια, η ζωή μας είναι ακόμη φυσιολογική.

Ναι, χάσαμε λεφτά. Ναι, χάσαμε παροχές. Ναι, φταίνε οι πολιτικοί. Ναι, πρέπει να τιμωρηθούν.

Αλλά, ζούμε φυσιολογικά. Με την εξαίρεση των πολλών που έχασαν τη δουλειά τους. Μόνο αυτοί ξέρουν πώς τα βγάζουν πέρα και δε μπορώ να μιλήσω για λογαριασμό τους. Και δε θα το κάνω, παρά μόνο αν η μοίρα με φέρει κι εμένα στη θέση τους. Όλοι οι υπόλοιποι, όμως, όπως εγώ, που ακόμη έχουν δουλειά, ξέρω περίπου πώς περνάνε.

Τους βλέπω δίπλα μου στο super market. Στο διπλανό αυτοκίνητο σε κάποιο μποτιλιάρισμα. Σε εμπορικά καταστήματα. Σε ταβέρνες. Όλοι μας βγαίνουμε έξω, πιο αραιά πλέον, χαλάμε λιγότερα, αλλά η ζωή συνεχίζεται φυσιολογικά. Δεν τη ζήσαμε τη χρεοκοπία με τα Μνημόνια. Παρότι φίλοι μας έχασαν τις δουλειές τους και όσοι τις έχουμε ακόμη φορολογούμαστε άγρια.

Τα σχολεία είναι ανοικτά, ακόμη και χωρίς βιβλία μερικά. Τα νοσοκομεία είναι ακόμη ανοικτά, έστω και χωρίς αναλώσιμα μερικά. Ο κόσμος γεμίζει τις στάσεις στους δρόμους και τα λεωφορεία κυκλοφορούν. Οι τράπεζες δίνουν λεφτά σε όποιον ζητά από τον μισθό ή τις καταθέσεις του.

Τα επισημαίνω αυτά, γιατί η υπερβολή είναι κακός σύμβουλος. Πρέπει ψύχραιμα να δούμε ποια είναι η εναλλακτική.
Η Αλέκα Παπαρήγα, που έχει ξεκαθαρίσει πως δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει;
Ο Αλέξης Τσίπρας που σκέφτεται να κάνει κυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο; Ο οποίος έβαλε στα ψηφοδέλτιά του τον… Γιάννη Δημαρά;
Ή ο Φώτης Κουβέλης που έκανε κοινοβουλευτική ομάδα με βουλευτές του ΠΑΣΟΚ; Και του έφυγαν μερικοί δικοί του.
Ή μήπως η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Καστανίδης που ήταν κορυφαίοι υπουργοί του πρώτου Μνημονίου, αλλά εγκατέλειψαν το βυθιζόμενο σκάφος προ του δεύτερου «παγόβουνου»;

Όλοι αυτοί λένε, περίπου, ότι… «λεφτά υπάρχουν». Δε λένε πού θα τα βρουν. Δε λένε πώς θα πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Λένε απλά ότι δε θα χρεοκοπήσουμε, πως δε θα μας διώξουν από το ευρώ. Ότι οι εταίροι μας θα τρομάξουν με την πολιτική αλλαγή και θα μας χαρίσουν τα δανεικά. Και ότι οι κρουνοί του χρήματος θα συνεχίσουν να λειτουργούν κανονικά.

Συγνώμη, την πάτησα μία φορά. Δεύτερη δε θα πάρω, έστω κι αν άλλαξαν οι «σερβιτόροι».