Το lifestyle του Πέτρου Κωστόπουλου πέθανε – Ζήτω ο κανιβαλισμός;

Το περασμένο καλοκαίρι, ορμώμενος από ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα του Μάνου Βουράκη αλλά και τους χαμηλούς σφυγμούς του lifestyle σε συνέχεια του εθνικού οικονομικού μας «ξεκατινιάσματος», αποφάσισα να καταπιαστώ γράφοντας για την απαξίωση του “good life” στην χώρα μας. (Το lifestyle πέθανε – ζήτω το …gossip;)

Τότε, πραγματικά δεν περίμενα ότι το «μοιραίο»

θα συμβεί τόσο σύντομα. Φυσικά αναφέρομαι στο πρώτο «τρανταχτό» θύμα από το δεκάδων ρίχτερ «ταρακούνημα» της ελληνικής κοινωνίας που, κατάλαβε αίφνης, ότι η υπερδοσολογία lifestyle δεν του χρειαζόταν. Ποτέ. Το θύμα δεν είναι άλλο από το εκδοτικό group του Πέτρου Κωστόπουλου.

Πριν προχωρήσω οφείλω να αποσαφηνίσω ότι δεν σκοπεύω να οργανώσω υπαίθριο party, όπως συνηθίζεται τις τελευταίες μέρες, στο αποτεφρωμένο glam κτίριο στο Νέο Ηράκλειο, της εταιρείας που έβαλε λουκέτο. Κι αυτό για έναν απλούστατο λόγο: είναι εταιρεία –ήτοι παρείχε εργασία σε εκατοντάδες συναδέλφους- και… έβαλε λουκέτο!

Η απύθμενη χαρά ορισμένων εργαζόμενων στα media για την ανωτέρω εξέλιξη, μπορεί απλά να επιβεβαιώσει ότι η παθογένεια και οι λυσσαλέες επιθέσεις αναμεταξύ προσώπων, που μέχρι πρότινος αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν, είναι κύρια χαρακτηριστικά του κλάδου.

Είχα την τύχη και την ατυχία να επιδιώξω, πριν 2 χρόνια, free – lance συνεργασία με τον (σφραγισμένο σήμερα) εκδοτικό όμιλο. Η –σε πρώτη φάση- συνεργασία θα περιλάμβανε αποστολή άρθρων με σκοπό την απόκτηση στήλης σε ηλεκτρονικό περιοδικό, που τελικά κατέληξε σε μονομερή αξιοποίησή τους, με δημοσίευση άνευ -προφανώς- ονόματος κάποιων από αυτά σε κερδοφόρο site του ομίλου. Και, φυσικά, χωρίς την προς εμένα γνωστοποίηση ή αμοιβή. Αυτό με πειράζει – σχεδόν με πονά.

Είχα την τύχη και την εμπειρία να εργαστώ, πριν 4 χρόνια και για 1 έτος, και στην έτερη επιχείρηση λαμπερής έκφρασης πλούτου, ευζωίας και ανούσιας «χαριτωμενιάς» που, επίσης, πούλαγε «σαν ζεστό ψωμί» κατά καιρούς. Την ώρα που γράφονται αυτές η γραμμές, η εταιρεία υφίσταται ακόμη. Αυτό δεν με πειράζει – σχεδόν με χαροποιεί.

Εκεί, συνοπτικά, την κοινωνία – ψευδαίσθηση μέσα στην –κατά τ’ άλλα- κατακαημένη Ελλάδα αποτελούσαν: έντυπα με αναλυτικά tips για την αποτρίχωση (ανδρών), άλλα με εκτενή αφιερώματα στον βίο και την πολιτεία νυν – τέως (και αεί) βασιλικών οικογενειών, κουτσομπολίστικες φυλλάδες που εξύψωναν την κάθε ανύπαρκτη περσόνα πίστας ή τηλεοπτικού πλατό, ραδιοφωνικός σταθμός που φρόντιζε επιμελώς να ρίχνει στα τάρταρα, με γεωμετρική πρόοδο, το ψυχαγωγικό επίπεδο των ακροατών.

Και στους δύο παραπάνω γυαλιστερούς «πλανήτες – φούσκες» σε ένα μοιραίο σύμπαν, τα κοινά ήταν λίγα αλλά πέρα για πέρα διακριτά:

-       Υποκρισία κάθε είδους.

-       Πληθώρα από ημιμαθείς νεόπλουτους προϊστάμενους που, ενώ τη μέρα Τετάρτη εργάζονταν λ.χ. πορτιέρηδες σε club, την Πέμπτη βρίσκονταν σε ένα χλιδάτο γραφείο με έναν Macintosh υπολογιστή που δεν ήξεραν να ανοίξουν καν, έχοντας ως μεγαλεπήβολο job description π.χ. «Αρχισυνταξία στήλης Πούρο & Κρασί». Πλέον, κα