Το Μνημόνιο είναι μέρος της θεραπείας, όσο και αν δεν το καταλαβαίνουν οι πολίτες…

Οι Έλληνες και στις προηγούμενες εκλογές και στις επερχόμενες χωρίζονται σε «φιλομνημονιακούς», έστω και για λόγους ανάγκης, και σε «αντιμνημονιακούς». Τα κόμματα, που τάσσονται εναντίον του και πήραν τις περισσότερες ψήφους στις προηγούμενες εκλογές, ομιλούν περί μονομερούς καταγγελίας του, κατάργησης του η έστω σε επαναδιαπραγμάτευση του. Κάτι στο οποίο, πλέον, συναινούν και το ΠΑΣΟΚ

Με τον τρόπο αυτό εμπεδώνεται σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας η εσφαλμένη εντύπωση ότι το κακό που κατατρώγει την οικονομία και την κοινωνία μας είναι το Μνημόνιο. Κι εξαιτίας αυτού μειώθηκαν οι μισθοί στο Δημόσιο, οι συντάξεις, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα και αυξήθηκαν η ανεργία κι η φτώχεια μεταξύ των ελλήνων. Με αποτέλεσμα, ουκ ολίγοι συμπατριώτες μας να πιστεύουν ότι αν απαλλαγούμε από το Μνημόνιο η χώρα θα σωθεί, το βιοτικό επίπεδο θα αποκατασταθεί κι αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα) θα επανέλθουμε στον προηγούμενο τρόπο ζωής. Αυτόν που είχαμε μετά τη Μεταπολίτευση και, κυρίως, μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ το 1981 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου, που εγκαινίασαν τον βαρύτατο κι επαχθή δανεισμό.

Ελάχιστοι έχουν καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι το Μνημόνιο. Η αρρώστια είναι ότι το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε, ότι συμπαρέσυρε τον κατά βάση κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα και ότι στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχουν χρήματα, παρά τα όσα λένε με διαφόρους τρόπους οι πολιτικοί αρχηγοί. Και δεν υπάρχουν χρήματα, όχι μόνον γιατί κάποιοι επιτήδειοι κι απατεώνες τα έβγαλαν στο εξωτερικό. Αλλά, κυρίως, διότι εδώ και χρόνια η Ελλάδα ζούσε με δανεικά και κοινοτικές επιδοτήσεις. Και τώρα που αυτές οι πηγές του ψεύτικου πλουτισμού στερεύουν αναδεικνύεται η τρομακτική αλήθεια, που έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουμε αντιληφθεί.

Η Ελλάδα δεν διαθέτει χρήματα διότι εγκατέλειψε την παραγωγή, διότι κατέρρευσε στην ανταγωνιστικότητά της και σήμερα δεν διαθέτει πλούτο παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις την περασμένη εβδομάδα τα στοιχεία των διεθνών οργανισμών κατέδειξαν ότι η Ελλάδα είναι προτελευταία σε ανταγωνιστικότητα, πάνω μόνον από την πετρελαιοπαραγωγό Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες, του μεγάλου λαϊκιστή ηγέτη.

Η αποτυχία των φιλομνημονιακών κομμάτων είναι ότι δεν κατόρθωσαν να πείσουν κανένα και, κυρίως, την ίδια την κομματική τους βάση για την ακαταμάχητη αλήθεια αυτού του επιχειρήματος. Κι απέτυχαν γιατί δεν μπορούσαν να καταδείξουν σε αυτούς που επί δεκαετίες τους ψήφιζαν ότι τους έλεγαν ψέματα. Κι ότι λεφτά όχι μόνον δεν υπήρχαν αλλά ήταν δανεικά που στέρεψαν. Με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην πείθεται για την αναγκαιότητα πολλών εκ των μεταρρυθμίσεων, που το Μνημόνιο συνιστά και που οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου πεισματικά αρνήθηκαν να προωθήσουν φοβούμενες να κοντραριστούν με την κομματική τους βάση, που ούτως η άλλως τους εγκατέλειψε στις εκλογές της 6ης Μαΐου.

Γι αυτό, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουν οι πολίτες, το Μνημόνιο είναι μέρος της θεραπείας. Μπορεί το φ