Το πιο άγριο ντιμπέιτ στην ιστορία της Αμερικής

Ήταν μια δυναμική αντιπαράθεση, με αιχμηρές τοποθετήσεις, άκομψες διακοπές, και πολιτικούς θεατρινισμούς.

Το δεύτερο debate μεταξύ του Μπαράκ Ομπάμα και του Μιτ Ρόμνεϋ, έμοιαζε με αγώνα μποξ, με πολλά άλλοτε τεχνικά άλλοτε αντικανονικά χτυπήματα και αγωνία μέχρι το τέλος καθώς ανέδειξε, λένε, περίπου ισόπαλους δυο ισχυρούς αντιπάλους, συνηθισμένους να κερδίζουν τις εντυπώσεις και να διεκδικούν τον τελευταίο λόγο.

Ορισμένοι αναλυτές το χαρακτήρισαν ως το πιο ζωντανό και το λιγότερο κόσμιο debate στην πολιτική ιστορία της Αμερικής.

Ο Μπαράκ Ομπάμα αποφάσισε να ανταποδώσει τη γροθιά που δέχτηκε στην πρώτη τηλεμαχία, ανατρέποντας την παθητική έως υπνωτισμένη στάση του και βγήκε σαφώς ενισχυμένος. Σίγουρος και δυναμικός από κεκτημένη, πλέον, ταχύτητα εμφανίστηκε και ο Μιτ Ρόμνεϋ…χωρίς ωστόσο να αποφύγει τις προπετείς υπερβολές του.

Για άλλη μια φορά δεν παρέλειψε να αναφέρει την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγήν, ως κακό δαίμονα, λέγοντας πως με την επανεκλογή Ομπάμα, οι ΗΠΑ θα ακολουθήσουν το δρόμο της χρεοκοπημένης χώρας μας. Έριξε τα βέλη του στον Αμερικανό πρόεδρο για τη στάση του απέναντι στην Κίνα, που κρατά υποτιμημένο το νόμισμά της για να παίζει πιο ανταγωνιστικά. Η απάντηση ήταν εξίσου αιχμηρή…καθώς ο Μπαράκ Ομπάμα του θύμισε πως, πολλές από τις επιχειρήσεις του πλούσιου πολιτικού του αντιπάλου, επωφελούνται από την κατάσταση που επιχειρεί να αφορίσει.

Οι δυο διεκδικητές του Λευκού Οίκου διασταύρωσαν τα ξίφη τους σε μια πληθώρα θεμάτων, απαντώντας σε ερωτήσεις αναποφάσιστων Νεο-Yορκέζων ψηφοφόρων. Προσπάθησαν να τους δελεάσουν με ανταγωνιστικές προτάσεις για το πώς θα καταπολεμήσουν την ανεργία, πώς θα αυξήσουν την παραγωγή ενέργειας και πώς θα χειριστούν το κρίσιμο θέμα της φορολογίας.

Έδωσαν…προεδρικά διαπιστευτήρια για την εξωτερική πολιτική, ειδικά στο ζήτημα της Λιβύης, αλλά η οικονομία είναι όχι απλώς το διακύβευμα, αλλά η αρένα των αντιπάλων.
Το εντυπωσιακότερο όλων, όμως, ήταν η γλώσσα του σώματος, που πολλές φορές υπερέβη τα επιχειρήματά τους.

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που πλησίασαν πολύ, εισβάλλοντας ο ένας στο χώρο του άλλου, με σχεδόν απειλητικές χειρονομίες και άκρως επιθετικό και ανταγωνίσιμο ύφος.

Σε αυτές τις περιπτώσεις το τηλεοπτικό χάρισμα δεν κρύβεται μόνον στη ρητορική, αλλά και στην κινησιολογία.

Η εμφάνιση και, κατά συνέπεια, η απόδοση σε ένα debate δεν είναι τόσο απλό πράγμα όσο φαίνεται…είναι ίσως η τρισδιάστατη απεικόνιση στα μάτια των ψηφοφόρων.

Κάτι σαν matrix στην ψυχοσύνθεση του κοινού.
Θέμα στυλ ή ουσίας; Συνδυασμός των δυο;

Ποιος, λοιπόν, κατόρθωσε να πείσει το αναποφάσιστο κοινό, μόλις τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές, σε ένα μεταίχμιο της εκστρατείας;

Είναι μάλλον νωρίς για να διαβάσει κάποιος το αποτέλεσμα του debate και να προβλέψει πώς και πόσο θα επηρεάσει τη δυναμική του ενός ή του άλλου υποψήφιου.

Άλλωστε, οι πόντοι της τηλεμαχίας, δεν μπαίνουν μεμιάς στην εκλογική μηχανή, που τους μετατρέπει σε ψήφους