Ξέρω ποιους δεν θα ψηφίσω! Εσείς;

Μετά από ενάμιση μήνα, έπειτα από συζητήσεις, υποσχέσεις, αντιδράσεις, τσακωμούς, {διαφωνίες και σφαλιάρες}, πηγαίνουμε ξανά στις κάλπες, οδηγούμαστε ξανά σε εκλογές, για να ψηφίσουμε εκείνους που στην ουσία δεν θέλουμε.

Δεν ξέρω τι καταλάβατε εσείς από τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαϊου. Εγώ ένα συμπέρασμα έβγαλα. Αυτό του ανικανοποίητου. {Ο κόσμος}, το λέω για πολλοστή φορά, {έχει κουραστεί, έχει βαρεθεί, έχει σιχαθεί όσους βρίσκονται στην πολιτική.}
Δεν πιστεύει πια

κανέναν και τίποτα. Θέλει άλλους ανθρώπους, άλλα κόμματα, άλλες ιδέες. Και, κυρίως, πράξεις. Από λόγια έχουμε χορτάσει. Χρειαζόμαστε μία ριζική αλλαγή.

Και, κάπου εκεί, εμφανίζεται το ανικανοποίητο. Εφόσον η αλλαγή δεν έρχεται κι εμείς ΠΡΕΠΕΙ να ψηφίσουμε αυτούς που βρίσκονται ως τώρα στα ψηφοδέλτια, {ψηφίζουμε με μισή καρδιά,} ανόρεχτα, ίσως και αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, αφού «ένα κι ένα κάνουν δύο, όλοι ίδιοι είναι, ούτως ή άλλως πάτο θα πιάσουμε όποιος κι αν βγει». Και ρίχνουμε την ψήφο μας, έχοντας μια μισοπεθαμένη ελπίδα, πως κάτι θ’ αλλάξει, κάτι θα φτιάξει, είναι δυνατή η Ελλάδα μας, δεν μπορεί, θα ανακάμψει. Έχει περάσει δύσκολες στιγμές, άσχημα χρόνια, σκληρούς πολέμους. Κι, όμως, επιβίωνε. Με απώλειες, με πόνο, με αίμα, αλλά επιβίωνε. Δεν γίνεται τώρα να γονατίσει.

Το ερώτημα, βέβαια, που προκύπτει, είναι ποιος θα βγάλει την Ελλάδα απ’ αυτή τη θέση. Ποιος και πώς.
Ερώτημα που εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, δεν ξέρω να απαντήσω. Κι επομένως {δεν ξέρω σε ποιον να δώσω την ψήφο μου.} Ωστόσο, γνωρίζω ποιοι δεν είναι κατάλληλοι, αξιόπιστοι, ειλικρινείς. Ξέρω ποιους δεν θα ψηφίσω. Εσείς;