Berlinale 2014

Μεσημεριάτικο καλοκαίρι του 2012. Μια πρόσκληση σε γεύμα. Μια πιατέλα με ένα μεγάλο ψάρι για τρεις. Και «Tο μικρό ψάρι» στο Βερολίνο…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, εκείνο το μεσημέρι, που πρωτογνώρισα τον Οικονομίδη. Ήθελε -μου είχαν πει κοινοί φίλοι- να μου προτείνει έναν ρόλο στην ταινία που ετοίμαζε. Φαντάστηκα ότι θα μου έλεγε να «παίξω» τον εαυτό μου. Έκανα λάθος. Ήθελε να υποδυθώ μια γυναίκα του υποκόσμου. «Θα είσαι η γυναίκα του ισοβίτη» μου είπε και μου έδωσε το σενάριο.

Το διάβασα χαλαρά

Μ αρέσουν οι προκλήσεις. Ήταν και εύκολα πράγματα.

Σύντομο πέρασμα. Όχι πολλές απαιτήσεις.

Φανταζόμουν τον εαυτό μου ήδη στο πετσί του ρόλου. Είχα μάθει και τα λόγια μου απ” έξω. Ανυπομονούσα να έρθει ο Σεπτέμβρης να ξεκινήσουμε πρόβες. Τι πρόβες δηλαδή… Εγώ τον ρόλο, τον έπαιζα ήδη στα δάκτυλα. Άντε να ξεκινήσουμε…

………………….

Φθινόπωρο σ ένα υπόγειο στα Εξάρχεια. Χτυπώ το κουδούνι. Ανοίγουν. Αγκαλιές φιλιά με Γιάννη Οικονομίδη και συστάσεις με τους υπόλοιπους. Τους ήξερα. Από την μεγάλη οθόνη. Ο Βαγγέλης Μουρίκης, μεγάλη μορφή. Και ο Πέτρος Ζερβός.

Χάνεται για λίγο ο Γιάννης να ετοιμάσει καφέ. Αναζητώ και γω μια καρέκλα να «ενταχθώ» στο χώρο. Πιάνουν οι άλλοι την ψιλή κουβέντα…

-Ο πατέρας σου πως πάει; ρωτάει ο Βαγγέλης τον Πέτρο.

-Άστα ρε μα%#κα… έπαθε εγκεφαλικό ο κω@#γερος! (ώπα! σκέφτομαι. Και τον είχα συμπαθήσει τον τύπο….)

-και που είναι τώρα; ρωτά ξανά ο Βαγγέλης!

-Στο νοσοκομείο τον έχουμε τον βρ#$@ερο. Μας έχει τινάξει στον αέρα ρε μα#%κα. Δεν έχουμε άλλα λεφτά… τι να πούμε ρε με τον κω%@#γερο.

Αγανακτώ μεν αλλά δεν παύει να πρόκειται για θέμα υγείας. Κάνω να μπω στην κουβέντα… να ρωτήσω αν και πως μπορώ να βοηθήσω. Δεν προλαβαίνω! Μπαίνει ο Οικονομίδης με τα χέρια γεμάτα κούπες με αχνιστό καφέ και με γειώνει.

«Τι ακούω; περνάτε ξανά τον διάλογο; Πάμε άλλη μια φορά. Δεν ήσασταν φυσικοί. Πάμε όπως στην πραγματική ζωή»

Την πάπια εγώ. Κυρία. Εννοείται πως είχα καταλάβει ότι έκαναν πρόβα τους ρόλους τους. Φεύγει ο Πέτρος, μένουμε οι τρεις μας. Συζήτηση για την πολιτική κατάσταση, για τα οικονομικά που πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τα οικογενειακά μας, να σπάσει και ο πάγος.

«Κοίτα να δεις ίδια χρονιά γεννηθήκαμε… Τρεις κόρες ε; Και δεν σου φαίνεται! Και σένα σου αρέσει το μποξ;»

Πόσο όμως να μιλάς περί ανέμων και υδάτων; Μπήκαμε και στο ψητό.

Έπαιξα το ρόλο μου με τον καλύτερο τρόπο. Είπα τα λόγια μου σαν να ήμουν εγώ αυτή η γυναίκα. Κόμπιασα τη φωνή, κόντεψα να τα μπήξω σε κάποιο σημείο. Ότι ακριβώς περιέγραφε το σενάριο, έκανα! Και γύρισα στο Γιάννη περιμένοντας να δω λάμψη στο βλέμμα του. Να μου πει ότι έπεσε σε φλέβα! Είδα σκοτάδι. Μαύρο. Άραχνο.

…………………………

Πάμε πρόβες λοιπόν! Κάθε Τετάρτη. Από τις 6 μέχρι όσο ….

………………………….

Η σκηνή. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

…………………………

Σχεδόν επί 6 μήνες. Κάθε Τετάρτη από τις 6 και μετά.

…………………………

Έμπαινα στο υπόγειο με το κεφάλι καζάνι μετά από δουλειά στην εκπομπή. Έμπαινα η Πόπη και έβγαινα μια άλλη! Μια Μαρία. Με έναν άντρα ισοβίτη. Κάθε Τετάρτη σ εκείνο το υπόγειο με έβαζε να κάνω βουτιά στον βαθύ μου εαυτό. Να γίνω άλλος άνθρωπος μένοντας εγώ. Μου πέταξε το σενάριο. «Ξέχνα τους διαλόγους. Είσαι εσύ και θέλεις να κάνεις αυτό. Τι λες» με ρωτούσε. Και δεν είχα να πω τίποτα. Κοιτούσα τον Μουρίκη απέναντί μου και δεν είχα να πω ΤΙΠΟΤΑ. Αφού δεν ήμουν αυτή. Τι λόγια να βρω να πείσω κάποιον που είναι υπόκοσμος. Ήθελα να βάλω τα κλάματα. Τα κανονικά κλάματα. Μέχρι που έκανα το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Ακολούθησα τη συμβουλή του. «Μπες στη θέση της γυναίκας αυτής» μου είχε πει ο Οικονομίδης. «Σκέψου μια στιγμή στη ζωή σου που αντιμετώπισες μια κατάσταση, διαφορετική μεν, αλλά που σου γεννούσε τα ίδια συναισθήματα. Έτσι θα βρεις τι πρέπει να πεις, πώς να σταθείς και τι να κάνεις» Ξεντράπηκα. Ξεμπλόκαρα. Ρισκάρισα. Σα να το βρήκα. Μαγικό. Άρχισα να λέω και να λέω και να λέω…

……………………..

Όταν την είδα μονταρισμένη…το ήξερα!

Κι έγινε.

Η ταινία μπήκε στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Ο ξένος τίτλος της είναι Stratos

Συγχαρητήρια Γιάννη! Είσαι μάγκας. Μπράβο Χρήστο.

Βαγγέλη μάθε να πιάνεις αρκούδες!

Είστε υπέροχη παρέα. Σας ευχαριστώ που με…παίξατε!