Κοινό μυστικό

Ποτέ δεν συμπαθούσα τους στολισμούς! Έφταναν Χριστούγεννα και δεν είχα χειρότερο από το να κατεβάζω δέντρα και μπάλες και να μαζεύω σπασμένα γυαλιά στην προσπάθεια των κοριτσιών να στολίσουμε…
Έκανα ότι μπορούσα για να το αποφύγω, αν και πάντα νικούσαν τα τρία μουτρωμένα φατσάκια.

Θα μου πεις τι με επιανε και δεν ήθελα να βάλω στο σπίτι χρώμα, χαρά και λαμπιόνια;
Η θλίψη του ξεστολίσματος. Δεν άντεχα το πακετάρισμα

του δέντρου. Μου έλειπε η πολύχρωμη μαγεία του μέχρι και τα μέσα του Φεβρουαρίου.

Προκειμένου να αποφύγω τη θλίψη λοιπόν, προτιμούσα να μη ζήσω τη χαρά!
(Ξέρω! Δεν το λες και φυσιολογικό. Αλλά είπαμε: my way!)

Τα χρόνια πέρασαν, τα κορίτσια μεγάλωσαν και το δικό μου δέντρο …μίκρυνε! Πέρυσι στόλισα έλατο μινιόν. Ήταν δεν ήταν 15 εκ σε υψος. Το ίδιο λέω να κάνω και φέτος.

Αλλά, πάντα χαίρομαι να βλέπω φωτάκια, ψεύτικα χιόνια, ρουντολφάκια και έλατα, αγιοβασιλάκια και αγγελούδια… αλλού! Σε σπίτια άλλων ή σε καφέ!
Σήμερα μάλιστα είδα την πιο παραμυθένια γωνιά ever! Πού! Α!

Common secret…