Χαίρεσαι; Ου να μου χαθείς!

Το θυμάμαι σαν χθες.

Ήταν Δεκέμβρης του 1996. Ήμουν 29 χρόνων και δούλευα ως ρεπόρτερ στον Antenna.  

Ο νομός της Ξάνθης είχε πλημμυρίσει από καταρρακτώδεις βροχές. Χωριά είχαν θαφτεί κάτω από τόνους λάσπης. Μου τηλεφώνησαν από το desk και έφυγα κατευθείαν από Θεσσαλονίκη. Είδα, μίλησα, κατέγραψε το συνεργείο με την κάμερα ό,τι περισσότερο μπορούσε και το βράδυ βγήκα με link στο δελτίο ειδήσεων που τότε παρουσίαζε ο Τέρενς Κουίκ.

Μυθικός παρουσιαστής για μένα που τότε ήμουν σπόρος στη δημοσιογραφία. Έδωσα την ανταπόκριση και ο Κουίκ έκλεισε λέγοντας πως δεν έχει άλλη ερώτηση γιατί τα είπα όλα, κάνοντας μάλιστα ένα κολακευτικό σχόλιο για την δημοσιογραφική μου επάρκεια. Το πλάνο άλλαξε και εγώ, μην πιστεύοντας στα αυτιά μου, άρχισα να χοροπηδώ από τη χαρά μου και να φωνάζω στους υπόλοιπους πίσω από την κάμερα -που ήταν πολλοί και καλοί- αν κατάλαβαν τι έγινε και πόσο μα πόσο χαρούμενη ήμουν. Ένας από αυτούς -νομίζω ο Κώστας Σκορδέλης- με προειδοποιεί να συγκρατηθώ διότι η κάμερα είναι ανοιχτή και οι αντιδράσεις μου γράφονται σε tape! Εγώ απτόητη συνεχίζω να χαίρομαι σαν 3χρονο που του χάρισαν το παιγνίδι που ονειρευόταν.

Κανα χρόνο μετά το απόσπασμα αυτό, προβάλλεται από μια άλλη εκπομπή και τσουπ! Μια προσωπική στιγμή, εκτίθεται δημόσια και βλέπω ένα μου συναίσθημα να παρουσιάζεται στα μάτια όλων των τηλεθεατών. Αρχίζω να δέχομαι τηλεφωνήματα πως με είδαν κλπ κλπ και παθαίνω ταράκουλο! Με μαστιγώνω. Πώς είναι δυνατόν να το έκανα αυτό, να μην μείνω στην αυστηρή εικόνα που με τόσο κόπο χτίζω για τον εαυτό μου προσπαθώντας να κάνω -και καλά- καριέρα…  Πώς μπόρεσα να χοροπηδώ από χαρά όταν κανένας μα κανένας σοβαρός δημοσιογράφος δεν εκφράζει συναίσθημα on camera. Θυμώνω που με εξέθεσαν έτσι μεταδίδοντας το στιγμιότυπο. Θυμώνω με εμένα που δεν συγκρατούμαι και δεν είμαι όσο επαγγελματίας πρέπει.

Με τα πολλά κατάφερα να το προσπεράσω και να μην το θυμάμαι. Να διακόπτω όποιον καταλάβαινα πως πήγαινε την κουβέντα προς τα εκεί. Να αλλάζω θέμα όταν κάποιος μου λεγε «θυμάμαι κάποια φορά που είχες χαρεί πολύ μπροστά στην κάμερα…».

Πάμε στο σήμερα.

Στην αρχή της εβδομάδας κάθομαι για πρώτη φορά, απέναντι από τη Φαίη Σκορδά στην εκπομπή της. Και μάντεψε -αν δεν το είδες ήδη δλδ-… Μεταδίδουν το συγκεκριμένο απόσπασμα. Μετά από 24 χρόνια. Για να το θυμηθεί όποιος δεν το θυμόταν και να το μάθει όποιος δεν το ήξερε καν. Πάλι έκθεση. Πάλι ενοχές. Πάλι απόρριψη του εαυτού μου. Αυτόματα και αμέσως.

Όμως για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, έμεινα καρφωμένη στην οθόνη και με είδα. Εμένα στα 29 δίπλα δίπλα στο παράθυρο με εμένα στα 53. Δεν πήρα το βλέμμα μου. Είδα κάθε frame άκουσα κάθε λέξη. Γύρισα πίσω στην χαρά εκείνης της στιγμής. Θυμήθηκα την αγωνία μου να κάνω καλά τη δουλειά μου. Να ξεχωρίσω από τους ρεπόρτερ που κάλυπταν το ίδιο θέμα. Να δώσω κάτι παραπάνω, μια άλλη οπτική, μια πτυχή που κανείς δεν είχε φωτίσει. Θυμήθηκα το άγχος μου. Τα ρούχα που φορούσα, το κρύο που έκανε, τους ανθρώπους που δουλεύαμε μαζί, το ξενοδοχείο που κοιμόμασταν λίγες μόνο ώρες για να ξεκουραστούμε, τον ΟΤΕ που στέλναμε κυκλώματα, τα πρόχειρα γεύματα στον δρόμο, την Μύκη και τα άλλα χωριά που είχαν υποστεί απίστευτες ζημιές. Μέσα στα 2 λεπτά του αποσπάσματος αυτού, είδα την Πόπη του τότε.

Ήθελα να την αγκαλιάσω. Να της πω να συνεχίσει να χαίρεται μ’ αυτόν τον τρόπο γιατί το άξιζε! Γιατί πράγματι είχε κάνει καλή δουλειά. Να την διαβεβαιώσω πως είναι στον σωστό δρόμο. Να της βγάλω την ανησυχία από το μυαλό. Να της πως να εμπιστεύεται τον εαυτό της, να στεναχωριέται λιγότερο και να χαίρεται ακόμα περισσότερο κάθε στιγμή. Ήθελα να αγκαλιάσω αυτό το κοριτσάκι που μεγάλωνε τρία κοριτσάκια και να της πω, να μην προσπαθεί να γίνει «σοβαρή» σαν τους άλλους δημοσιογράφους, να συνεχίσει να κάνει αυτό που πιστεύει, όπως πιστεύει πως πρέπει να το κάνει. Να την αγκαλιάσω και να χοροπηδήσω μαζί της. Δυο εαυτοί του ίδιου ανθρώπου σε δυο διαφορετικές ηλικίες… Η νεαρή και η μεσήλικη εκδοχή της Πόπης αγκαλιασμένες να χοροπηδούν εκεί στο κρύο, δίπλα στο υπερχειλισμένο ποτάμι της Ξάνθης, με τον αέρα να ανακατεύει τα κοντά μαλλιά του χθες και τα μακριά του σήμερα, τους συναδέλφους να κοιτούν χαμογελώντας και το control του Ant1 να γράφει στο χθες και στο σήμερα και να σχολιάζει όσο θέλει! Να την αγκαλιάσω και να της ζητήσω να μην σταματάει τη χαρά της από τον φόβο της. Γιατί ο φόβος οδηγεί σε λάθη. Λάθος επιλογές που στερούν χαρές. Και βγάζει σε δρόμους που δεν είναι απαραίτητο να περπατήσεις για να φτάσεις στον προορισμό σου. Να την αγκαλιάσω, να την σφίξω, να της χαϊδέψω τα μαλλιά και να της πω ότι τελικά αυτό που έχει σημασία είναι να είναι αυθεντική. Ο εαυτός της. Και ο εαυτός της δεν θα είναι ποτέ στάσιμος. Θα αλλάζει. Μέσα στα χρόνια μέσα στο κάθε περιβάλλον, ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους και καταστάσεις. Να τον εμπιστεύεται και να τον ακούει.

Μέσα σε εκείνα τα λίγα λεπτά του βίντεο, ένα βάρος που κουβαλούσα πολλά χρόνια, έφυγε! Σαν να συμφιλιώθηκα μαζί του. Μαζί μου δηλαδή.

Μεγάλη υπόθεση ρε παιδιά, να σε καταλαβαίνεις και να σε δικαιολογείς! Πόσο μάλλον να μπορείς να σε στηρίξεις κιόλας.

Μήπως να κάνετε μια προσπάθεια να τα βρείτε με τον παλιό σας εαυτό στη φάση του, που για κάτι σας εξόργισε; Τι λέτε;

Το άρθρο Χαίρεσαι; Ου να μου χαθείς! εμφανίζεται στο iPop.