Μεγαλώνοντας σε μια γενιά που ακούει συνεχώς ότι πρέπει να προσέχει και να φοβάται

Θυμώνω. Θυμώνω που μεγαλώνω σε μια γενιά γυναικών που ακούνε συνεχώς πως πρέπει να είναι υποψιασμένες, να προσέχουν και να φοβούνται. Πώς μπορεί να έχουμε 2022 και η συζήτηση για τη βία κατά των γυναικών, τον μισογυνισμό και τον σεξισμό να είναι ακόμα κολλημένη στον προηγούμενο αιώνα; Πώς μπορεί να έχουν δολοφονηθεί τόσες γυναίκες, ο βιασμός πλέον να διώκεται σαν έγκλημα, αλλά να συνεχίζουμε να κάνουμε συζητήσεις για το πώς να προστατευτούν οι γυναίκες, κι όχι πώς να αλλάξουν συμπεριφορά οι άντρες;

Μεγαλώσαμε ακούγοντας τις ιστορίες των γιαγιάδων μας, οι οποίες αναγκάστηκαν να αφήσουν

το σχολείο σε μικρή ηλικία, παντρεύτηκαν πολύ μικρές -συνήθως άνδρες που δεν ήταν επιλογή τους- και δεν δούλεψαν ποτέ ώστε να έχουν τον δικό τους μισθό.

Γυναίκες έξυπνες, δυνατές που δυστυχώς έμειναν εγκλωβισμένες σε μια κοινωνία που δεν τους επέτρεπε να ξεφύγουν απ’ τη ζωή που πίστευαν ότι είναι η μόνη τους επιλογή. Μια ζωή τόσο μακριά απ’ τη ζωή που έχουμε εμείς και ευχόμαστε για τις κόρες μας: Θέλουμε να είμαστε απελευθερωμένες, ανεξάρτητες, ελεύθερες γυναίκες που δεν φοβούνται τίποτα και μπορούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές.

Ωστόσο, φτάνουμε στο 2022 για να συνειδητοποιήσουμε ότι και πάλι είμαστε περιορισμένες. Μπορεί όχι με την ίδια μορφή και στον ίδιο βαθμό, αλλά εξακολουθούμε να ζούμε κάτω από ένα καθεστώς τρόμου.

Πρέπει ακόμα να κάνουμε σοφές επιλογές για το πού θα πάμε, τι θα κάνουμε κι αυτές οι επιλογές ορίζονται απ’ τις πράξεις των ανδρών.

Είναι προφανές ότι ανησυχούμε, είναι αναμενόμενο να ακούμε όλες συνέχεια ότι πρέπει να προσέχουμε και να μην ρισκάρουμε. Αυτό είναι που με θυμώνει. Ότι θεωρείται «παράνομο» να κυκλοφορούμε τέτοιες ώρες σε τέτοια μέρη γιατί αυτόματα σημαίνει ότι εκθέτουμε τον εαυτό μας σε κίνδυνο.

Γενιές γυναικών δεσμευμένες από τους ίδιους περιορισμούς και φοβισμένες για το τι θα κάνουν σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Οι ιστορίες με βιασμούς και γυναικοκτονίες είναι εκείνες που κάνουν όλες τις γυναίκες να συνειδητοποιούμε πόσο ευάλωτες είμαστε πραγματικά. Να σκεφτόμαστε δύο φορές πριν περπατήσουμε σ’ ένα σκοτεινό δρομάκι, να κοιτάμε πίσω μας όλη την ώρα μην μας ακολουθεί κανείς, να κυκλοφορούμε με τα κλειδιά στο χέρι, να παίρνουμε τις φίλες μας τηλέφωνο όσο περπατάμε και να μην φοράμε ό,τι θέλουμε.

Είμαστε καθημερινοί στόχοι με τρόπους που ούτε καν συνειδητοποιούμε. Λόγω του φύλου μας, πρέπει να σκεφτόμαστε συνεχώς πώς να είμαστε ασφαλείς. Ο φόβος υπαγορεύει το πώς και πού ζούμε, πού περπατάμε, πού παρκάρουμε, πού κοιμόμαστε, τρώμε και ταξιδεύουμε. Ως γυναίκες, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορούμε -ή μάλλον δεν πρέπει- να κάνουμε, κάποια μέρη στα οποία δεν πρέπει να πάμε. Έχουμε δει ταινίες, έχουμε διαβάσει άρθρα, γνωρίζουμε τα στατιστικά. Διαβάζοντας τα Μέσα Ενημέρωσης και τις τραυματικές εμπειρίες άλλων γυναικών, θυμόμαστε ξανά και ξανά είναι ότι δεν υπάρχει ασφαλές μέρος για εμάς.

Ποιος είναι ο χειρότερος εφιάλτης μιας γυναίκας; Αυτό είναι αρκετά εύκολο ν’ απαντηθεί. Η μυθιστοριογράφος Margaret Atwood είχε γράψει ότι όταν ρώτησε έναν άντρα φίλο γιατί οι άντρες νιώθουν ότι απειλούνται από τις γυναίκες, εκείνος απάντησε: «Φοβούνται ότι οι γυναίκες θα τους ξεγελάσουν». Όταν ρώτησε μια ομάδα γυναικών γιατί νιώθουν ότι απειλούνται από τους άνδρες, απάντησαν: «Φοβόμαστε μήπως μας σκοτώσουν».

Αν ρωτήσεις μια γυναίκα τι φοβάται και τι κάνει για να προστατεύσει τον εαυτό της, θα σου δώσει μια λίστα με συγκεκριμένα πράγματα. Κάνε την ίδια ερώτηση σ’ έναν άντρα και μπορεί να μην καταλάβει καν τι εννοείς.

Η ζωή χωρίς φόβο είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα που θα έπρεπε να έχουμε όλοι. Δυστυχώς μέχρι τώρα δεν έχουμε καταφέρει να το διαφυλάξουμε όμως.

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Μεγαλώνοντας σε μια γενιά που ακούει συνεχώς ότι πρέπει να προσέχει και να φοβάται εμφανίζεται στο iPop.